ΕΠΟΧΗ covid: Υπάρχει ελπίδα; «Στον άνεμο του χρόνου»
ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ *
Στη σκιά της πανδημίας έχουν ακουστεί τα πάντα. Βάσιμα και αβάσιμα. Η φαντασία βρήκε τόπο άκοπης καρποφορίας και η δοκιμασία, μικρή, σε σχέση με άλλες ιστορικές φάσεις, μίλησε για τον σύγχρονο Ελληνα. Για τις αντιλήψεις του, τους φόβους του και τις αντοχές του.
Μέσα στην μηχανική ροή του χρόνου, η σύγχρονη Ελλάδα μοιάζει να ακολουθεί την ανάγκη, να σπεύδει στους πρώτους συμβιβασμούς, να αποδέχεται αμαχητί τις συνθήκες, που της στερούν ελευθερία. Παράλληλα, ποικίλα προβλήματα που έρχονται από το παρελθόν έρχονται στο φως, από τις ανισότητες, μέχρι τις κρατικές καταλυτικές αδυναμίες.
Μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, οι φορείς, οι οργανωμένες και υψηλά χρηματοτοδοτούμενες από την Δημοκρατική Πολιτεία πολιτικές δυνάμεις, τα κόμματα, στέκονται αμήχανα, ανέμπνευστα, σχεδόν σαν αντίγραφα νεκρού σώματος, μπροστά στον άνεμο του χρόνου.
Διαβάζουμε στα εγχειρίδια ότι ένα κόμμα είναι μια ομάδα ανθρώπων, που επιδιώκει την κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας. Βαθειά αντιεπιστημονικός ο ορισμός, συρρικνώνει την πολιτική και παραμορφώνει τη δημοκρατική λειτουργία. Ένα κόμμα, είναι ένας επεξεργαστής νοήματος. Είναι δηλαδή ένας συλλογικός επεξεργαστής ιδεών, προτάσεων και λύσεων, σε διαρκή σχέση με την πραγματικότητα σε κίνηση και μεταβολή και στέρεο σημείο αναφοράς τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους. Με αυτήν την αφετηρία, η δημοκρατική αντιπαράθεση πλουτίζει τη συλλογική εμπειρία, τρέφει τη συνειδητοποιήση και διευκολύνει την κατανόηση, της πολύμορφης πάντα, διαλεκτικής και σύνθετης πραγματικότητας.
Σε μια συγκυρία που τα κόμματα θα μπορούσαν να αναπτύξουν στο μέτωπο του νοήματος τη δράση τους, αυτά απουσιάζουν, μηχανικά δρούν, αντιγράφουν τον παλαιό εαυτό τους, ωσάν τίποτα να μην έχει αλλάξει στην εποχή.
Και είχαν και έχουν μια λαμπρή ευκαιρία. Τα 200 χρόνια από το 1821. Να μιλήσουν για το παρελθόν, να συζητήσουν για το παρόν, να αναδέψουν τις μνήμες, να πουν τη δική τους γνώμη, μεστά, κωδικοποιημένα, ως προσθήκη νοήματος σε μια εποχή κρίσης, που το περιεχόμενο έχει εκτοπιστεί και η αναζήτηση ουσίας στα πράγματα θεωρείται θεωρητική ιδιορρυθμία.
Στον άνεμο του χρόνου ευκαιρίες και περιστάσεις χάνονται. Τίποτα δεν θα πέσει ποτέ από τον ουρανό. Ολα είναι δημιουργία των ανθρώπων. Με πηγή την ατομική αναζήτηση, που κάποτε γίνεται συλλογική δράση.
* Ο Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
