Κλειστά σχολεία; Και γιατί όχι κλειστά τα πάντα;

Το κύριο άρθρο της «Π»

ΠΡΕΠΕΙ ή όχι να ανοίξουν τα σχολεία; Με την πανδημία ξέρουμε ότι αυτές οι ερωτήσεις απαντώνται μόνο εκ των υστέρων. Θα χρειαστούν 2-3 εβδομάδες για να διαπιστώσουμε εάν καλώς αποφασίστηκε να ανοίξουν. Μα να πάρουμε ρίσκο;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι θετική. Εάν στο όνομα του ενδεχόμενου κινδύνου προκρίνουμε προκαταβολικό λουκέτο, εν τοιαύτη περιπτώσει ας κλείσουμε και τα καταστήματα, τα εστιατόρια, τα δικαστήρια, τα λεωφορεία.

ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ, κλειστά σχολεία δεν σημαίνει προστατευμένα παιδιά, αλλά διασπορά τους στον δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο. Μεμονωμένα ή κατά ομάδες. Ο,τι γλυτώσεις από το κλείσιμο, θα το βρεις στο πολλαπλούν, σε τυχαίους αποδέκτες τυχόν ιικού φορτίου.

ΤΟ ΘΕΜΑ δεν είναι να κλειστούν τα παιδιά στο σπίτι, αλλά να είναι ελεγχόμενη η επαφή τους με τις μεγάλες ηλικίες. Αυτό κάθε οικογένεια μπορεί να το φροντίσει με τα δικά της μέτρα. Δεν μπορεί να φορτώνουμε τα πάντα στην πολιτεία.

 

ΟΙ ΔΥΟ ΤΑΧΥΤΗΤΕΣ

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ των ρευμάτων που ρέουν στους κόλπους της κοινωνίας και της εκκλησίας: Η διαφορετική απόφαση των Μητροπόλεων Πατρών και Αιγιάλειας στο ζήτημα του κατ’ οίκον αγιασμού. Η μεν δεν το επιτρέπει, η δε δεν βλέπει λόγο να μην το επιτρέψει. Η αντίθεση καθρεπτίζει τα αποκλίνοντα μήκη κύματος του εκκλησιαστικού και του κοινωνικού σώματος, αλλά και επιτείνει την αμηχανία και την αμφιταλάντευση μεταξύ των πιστών. Η εγχώρια παράδοση διδάσκει ότι ο Μητροπολίτης είναι η επιτομή της ορθότητας και της σύνεσης. Τι γίνεται όταν έχεις δύο Επισκόπους με διαφορά προσέγγισης;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ απάντηση. Η υγειονομική κρίση ανέδειξε μια κατάσταση που είχαμε την πολυτέλεια να παρακάμπτουμε τον καιρό της ομαλότητας: Δεν είμαστε όλοι μια ενιαία ταχύτητα στη χώρα. Η ανομοιομορφία είναι κατά κανόνα γοητευτική, αλλά στα μείζονα αποτελεί πηγή σύγχυσης και τριβής.