Ενοχλεί η θεραπεία περισσότερο από τη νόσο

Το κύριο άρθρο της «Π»

Η ΣΥΣΤΑΣΗ της «πανεπιστημιακής αστυνομίας» επίκειται, με τις γνωστές καθυστερήσεις σε θέματα θεσμικώς μπελαλίδικα και πολιτικώς αμφιλεγόμενα. Ακαμπτη, όμως, παραμένει η αντίσταση των πανεπιστημιακών φορέων, με τους διδάσκοντες των Πατρών να μετέχουν στο μέτωπο κατά του συστατικού νόμου.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, δεν μπορεί κανείς να συνηγορήσει ανεπιφύλακτα, εάν η πάταξη της ανομίας, βαρβαρότητας και τρομοκρατίας στα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκει το φάρμακό της στο πρόσωπο ενός αστυνομικού σώματος. Αλλά, αυτό που ανεπιφύλακτα μπορεί να πει, είναι ότι θα περιμέναμε όσους εναντιώνονται στην προτεινόμενη λύση, να έχουν κάνει ηχηρή την εναντίωσή τους, εξίσου, στην ανομία, παρά τις ακραίες εκδοχές του φαινομένου, που γνωρίσαμε έως και πρόσφατα. Με λιγότερα λόγια, δεν είναι δυνατόν να σε σοκάρει η λύση περισσότερο από το πρόβλημα.

ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ, επίσης, να πει κανείς ότι φθάσαμε στο σημείο να ιδρύουμε ειδικές αστυνομίες, ακριβώς επειδή αφήσαμε το φαινόμενο να θεριέψει. Οταν η έννομη τάξη δεν αντιδρά στην κατάλυσή της, κερδίζει έδαφος η ιδέα των κατασταλτικών μηχανισμών. Τους οποίους εμείς οι ίδιοι, βέβαια, υπονομεύουμε, χαρακτηρίζοντάς τους ανεπιθύμητους, σαν να μας βρίσκει αδιάφορους ή όχι ιδιαιτέρως δυσφορούντες η σημερινή κατάσταση. Αλλά αν η δημοκρατία δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της- την ειρήνη, τη συνύπαρξη, την απρόσκοπτη κυκλοφορία στους πανεπιστημιακούς χώρους- ευνοείται η λιγότερη δημοκρατία. Τουλάχιστον, στη συνείδηση των συντηρητικότερων πολιτών, που ως κρίσιμη μάζα, ρυμουλκούν το πολιτικό και νομικό σύστημα σε «δραστικές λύσεις».

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι το Πανεπιστήμιο Πατρών δεν πολιορκείται από βάρβαρα στοιχεία. Δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα ίσχυε, εάν βρισκόταν εντός του αστικού ιστού. Απόδειξη το πρώην Παράρτημα και όσες παρεκτροπές έχουν εξελιχθεί στον κύκλο μεταξύ του οικήματος, τα ΑΤΜ των τραπεζών, το Δικαστικό Μέγαρο, την αστυνομική διεύθυνση. Απλώς, ζήσαμε πυρπολήσεις μέτριας τάξης, και είμαστε ευτυχείς.