Η κοινωνία έχει μεγάλη ανάγκη από θετικά πρότυπα

Το κύριο άρθρο της «Π»

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η πρωτόγνωρη ιστορία της Πάτρας, με τα τρία νεκρά παιδιά, συνεχίζει να συγκλονίζει το πανελλήνιο, προκαλώντας αποτροπιασμό στην κοινή γνώμη, που έκπληκτη παρακολουθεί για εβδομάδες το εμπλεκόμενο δίδυμο Ρούλας Πισπιρίγκου – Μάνου Δασκαλάκη.

Εχει συνεπάρει την κοινή γνώμη, γιατί το θέμα ακουμπά πάνω στο πιο εμπεδωμένο αρχέτυπο, εκείνο της μάνας, με ό,τι αυτή συμβολίζει στη συνείδηση όλων, αλλά και στο θρησκευτικό υπόβαθρό μας.

Ομως, η συνεχής κάλυψη από τα ΜΜΕ, με λεπτομέρειες για τη ζωή του ζευγαριού, τις σχέσεις τους με άλλα πρόσωπα και γενικά οι αναφορές σε δεδομένα που δεν σχετίζονται καν με την ουσία της διερευνώμενης υπόθεσης -καθώς αγγίζουν θέματα που ανάγονται σε κουτσομπολιό και σε αναπαραγωγή μιας θεματολογίας νοσηρής και χαμηλού επιπέδου- είναι κάτι που οφείλει να προσεχθεί.

Η όποια αναφορά σε στοιχεία που αποκαλύπτουν «έγκλημα», νεότερα δεδομένα για δράση και εμπλοκή ατόμων, σαφώς είναι δημοσιογραφικά αναγκαία.
Οι αμφιβόλου αξίας «δήθεν αποκαλύψεις», που μπερδεύουν και συσκοτίζουν και η προβολή της εν γένει συμπεριφοράς των δύο η οποία ορθώς τους κατατάσσει εκεί που τους πρέπει, δεν είναι δυνατόν να υπερπροβάλλονται, άκριτα και με μια ιδιότυπη ανοχή.

Η κοινωνία, σε δύσκολους καιρούς, έχει μεγάλη ανάγκη από θετικά πρότυπα, από θετικούς ανθρώπους και αισιόδοξες συμπεριφορές που ανεβάζουν τον άνθρωπο, τιμούν την αξία του και την προσπάθειά του για το καλύτερο.

Συμπεριφορές ανθρώπων, χωρίς συναίσθηση, ευθύνη, με βαριές «εγκληματικές» απολήξεις, δεν είναι δυνατόν να την κατακλύζουν. Αυτό αναπαράγει τη νοσηρότητα, δηλητηριάζει και υπονομεύει πολλά, εθίζει και εξοικειώνει με αποτρόπαιες και ακραίες στάσεις ζωής.

Και το δηλητήριο αυτό κάτι αφήνει, που δεν κάνει καλό.
Η κοινωνική νοσηρότητα δεν είναι δυνατόν να τροφοδοτείται…