Η τραγωδία, η ολιγωρία και η καταισχύνη

ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΕ ένα ακόμα δωδεκάμηνο από την τραγωδία στο τραπεζικό κατάστημα της Μαρφίν, στην Αθήνα, χωρίς να δοθεί ποινική απάντηση στο έγκλημα.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ Πολιτεία δεν έχει ανταποκριθεί στο ηθικό της χρέος να αποδώσει δικαιοσύνη, σαν ελάχιστη απότιση τιμής στη μνήμη των θυμάτων εκείνης της αποτρόπαιης πολιορκίας.

ΑΙΩΡΕΙΤΑΙ η αίσθηση ότι η ολιγωρία αυτή σε κάποιο βαθμό είναι απόρροια μειωμένης διάθεσης για μετωπική αναμέτρηση με τα στοιχεία της μισαλλοδοξίας, που φέρουν ευθύνες για την έξαλλη συμπεριφορά του όχλου εκείνες τις τρομερές ημέρες.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ το ελληνικό κράτος, ενδεχομένως και κάποιο μέρος του πολιτικού κόσμου, δεν όρισε ως προσωπικό του στοίχημα τη διαλεύκανση του εγκλήματος. Το οποίο έχει δράστες με ονοματεπώνυμο: Πρόσωπα που ενέχονται στον εμπρησμό και πρόσωπα, που εμπόδισαν τη διάσωση των θυμάτων, επιχαίροντας μάλιστα για τον τραγικό τους θάνατο.

ΠΡΟΣ ΤΟ παρόν, o μόνος παράγοντας τιμωρίας είναι η τύψη, για όσους διατηρούν περιθώρια ευαισθησίας, ώστε να τη διαισθανθούν.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ συγγενείς των θυμάτων, ανάμεσά τους και κάποιοι συμπολίτες μας στην Αιγιάλεια, όπως και για τον δημοκρατικό πολιτικό κόσμο που διέπεται από πνεύμα δικαίου και ανθρωπισμού, η βαριά αυτή εκκρεμότητα συνιστά πρόκληση που εκθέτει τους θεσμούς. Είναι μια καταισχύνη.

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΡΗΤΡΕΣ

ΟΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ του πρωθυπουργού σε σχέση με το ενεργειακό κόστος, θα αξιολογηθούν από τους πολίτες. Σε κάθε περίπτωση, συνιστούν παρέμβαση που συμβαδίζει με την κοινή λογική. Δεν μπορεί να πάει μακριά μια κοινωνία, που οι πολίτες της χρεώνονται εξωφρενικά ποσά, για να ανάψουν έναν θερμοσίφωνα και μια ηλεκτρική κουζίνα. Το φαινόμενο αυτό αγγίζει την περιοχή του σουρεαλιστικού, του ακραίου και του απάνθρωπου. Κανένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα δεν επιβιώνει με παραλογισμούς. Ο,τι κι αν επιτάσσουν οι «ρήτρες». Υπάρχουν και ρήτρες λογικής, επιτέλους.