Η νέα φάση της πολιτικής ζωής της χώρας

Το κύριο άρθρο της «Π»

Η ΝΔ ολοκλήρωσε το συνέδριό της και το ΚΙΝΑΛ- ΠΑΣΟΚ εξέλεξε τις νομαρχιακές του αλλά και κατέληξε επιτέλους σε σταθερή ονομασία. Είχε προηγηθεί το συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ. Διαδικασίες με αρκετό πολιτικό ζουμί και θεμιτές εσωτερικές εντάσεις και σκιρτήματα.

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ αν όλα αυτά μας φέρνουν πιο κοντά στις εκλογές -αν και δεν έχει πλέον τόση πολλή σημασία εάν θα γίνουν τον Σεπτέμβριο ή έξι μήνες αργότερα- αλλά σίγουρα μας φέρνουν μια κινητικότητα που οδηγεί σε μια επικαιροποιημένη διάταξη του πολιτικού σκηνικού με όρους μεγαλύτερης σταθερότητας.

ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ αυτό έχει ως χαρακτηριστικά του την υπεροπλία ενός κόμματος, την αντιπαράθεσή του με έναν βασικό αντίπαλο, και την αξιόμαχη παρουσία ενός τρίτου εταίρου που θα προσφέρει εναλλακτική κομματική στέγη σε μια σημαντική εκλογική μάζα και που ενδεχομένως θα είναι ο αναγκαίος παράγοντας για τη διασφάλιση της κυβερνησιμότητας.

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ αυτό μπορεί να μονιμοποιηθεί, μπορεί και όχι: Αποφασίζουν γι’ αυτό ο λαός, οι εξελίξεις και τα διάφορα σταθμητά ή αστάθμητα, προβλέψιμα ή απρόβλεπτα (και από τέτοια, παράπονο δεν έχουμε, την τελευταία 15ετία), αλλά αυτό που προς το παρόν φαίνεται να προβάλλει είναι ένας δημόσιος βίος με ωριμότερο πνεύμα, με λιγότερες θυμικές εξάρσεις και περισσότερο ορθολογισμό.

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ αυτό διαταράσσεται σε σημαντικό βαθμό από τα πλήγματα που δέχεται το εισόδημα των πολιτών. Αλλά δεν παύει να κερδίζει έδαφος η νηφαλιότητα, κάτι που μεταφράζεται σε αίτημα για μια πιο σοβαρή και τεκμηριωμένη πολιτική ζωή.

ΠΟΙΟΣ εκφράζει καλύτερα το αίτημα αυτό, το κρίνει η κοινωνία. Και μάλλον το έχει κάνει ήδη, καθώς οι ωριμότερες δυνάμεις ρυμουλκούν και τις υπόλοιπες σε μια νέα φάση, πολύ πιο διαφορετική από αυτήν της περασμένης δεκαετίας.

ΟΤΑΝ ο πρωθυπουργός παρατηρεί ότι οι εκλογές κρίνονται στο κέντρο, εννοείται η κοινωνική μερίδα της μετριοπάθειας και όχι οι ιδεολογικές αποχρώσεις. Αν και η μετριοπάθεια συνιστά ιδεολογία και αισθητική, αφ’ εαυτής.