Ο συμπατριώτης που κατήργησε τα σύνορα

Το κύριο άρθρο της «Π»

ΠΡΙΝ ΣΤΕΓΝΩΣΕΙ το μελάνι των εγκωμίων για την πειστική εμφάνιση του έλληνα πρωθυπουργού σε ένα φόρουμ παγκόσμιας ακτινοβολίας, προέκυψε η είδηση της απώλειας ενός άλλου Ελληνα που υπηρέτησε έναν πολύ διαφορετικό χώρο, αποτελώντας φωτεινό πρέσβη του ελληνικού πολιτισμού. Ο λόγος ασφαλώς για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τον συνθέτη που η μουσική του βγήκε από τα σύνορα της χώρας και κατέστη διεθνής, όπως και ο ίδιος, κάνοντας επανειλημμένα τους συμπατριώτες του υπερήφανους για τις διακρίσεις του, για το έργο του, αλλά και για τη λεβέντικη στάση του: Στάθηκε ανάμεσα στα θηρία του πολιτισμού σαν ίσος, και υπερίσχυσε με δουλειά, ταλέντο, έμπνευση, κατάρτιση και πείσμα.

ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ του τιμάμε έναν δημιουργό που έδειξε ότι η Ελλάδα έχει θέση στον σύγχρονο κόσμο, αρκεί να παλέψει όπως πρέπει γι’ αυτό. Και υπό το πρίσμα αυτό, το μοντέλο του τέμνεται με το πρότυπο που ξεδίπλωσε ο πρωθυπουργός στο βήμα του Καπιτωλίου.

 

ΕΠΩΝΥΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟΙ

ΕΘΕΣΕ για μια φορά ακόμα η παράταξη σπιράλ ζήτημα για υστερήσεις στην ονοματοθεσία της πόλης, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να μένουν δρόμοι ανώνυμοι αλλά και να παραμένουν μετά θάνατον ατίμητες διάφορες προσωπικότητες στους οποίους οφείλει πολλά η πόλη και η χώρα. Είναι κι αυτή μια ολιγωρία, αλλά μήπως θα έπρεπε επιτέλους να ξεκινήσουμε από τις οδούς που μένουν ανώνυμες ενώ έχουν όνομα; Αναφερόμαστε στο απελπιστικό φαινόμενο με τις ξηλωμένες πινακίδες από τις διασταυρώσεις της πόλης και της περιοχής. Είναι μαρτυρική η προσπάθεια να προσανατολιστούν οι πολίτες στην πόλη, και επίσης είναι επικίνδυνη όταν γίνεται από εποχούμενους. Μια απλή απόφαση θέλει. Και το κόστος αποκατάστασης είναι μικρό. Είναι απορίας άξιο γιατί δεν το φροντίζουν οι ίδιοι οι ιδιώτες. Δεν τους ταλαιπωρεί η δυσκολία των διανομέων να βρουν τα σπίτια τους;