Πόσο μακριά θα μας πάνε αυτά τα στερεότυπα;

ΟΙ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ που εισάγει το υπουργείο Παιδείας στα πανεπιστήμια προκαλούν κραδασμούς και αντιδράσεις που εκπορεύονται κατά το μείζον μέρος από την αντιπολίτευση, ο οποία βλέπει -συνεπής στην καταστροφολογία- να επέρχεται όλεθρος την ανώτατη παιδεία.

ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ εδώ σε συνηγορία υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Περιοριζόμαστε σε δύο παρατηρήσεις. Ολοι συμφωνούμε ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο χρειάζεται αναβάθμιση, προσαρμογή στη σύγχρονη πραγματικότητα και ανάληψη ηγετικού ρόλου για τις δυνάμεις της γνώσης, της έρευνας και της παραγωγής, συνολικά δε για την ίδια τη χώρα. Υπηρετεί αυτή την ανάγκη η νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου; Αυτό είναι το αντικείμενο του διαλόγου που θα έπρεπε να είναι σε εξέλιξη.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ παρατήρηση αφορά τις δυνάμεις που αντιδρούν, και κυρίως την προοδευτική μας αντιπολίτευση. Μας δίνει την αίσθηση ότι θα της ήταν ανεκτό να μην αλλάξει τίποτα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Και πάντως να μην απλώνει το χέρι εκεί η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, επειδή «είναι δεξιά».

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ πόσο μακριά θα φτάσουν την αντιπολίτευση αυτά τα ταμπού. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι εκλείπει σταδιακά ο κόσμος που συγκινείται από αυτές τις προσεγγίσεις. Και ότι ο νέος κόσμος που έρχεται, δεν έχει ανάγκη από κλισέ παραδοσιακών ταξινομήσεων, αλλά από πολιτικές που δίνουν διέξοδο.

ΔΕΝ έχει την πολυτέλεια να χάσει κι άλλη γενιά η χώρα.

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ

ΒΑΡΥΤΑΤΟΣ ο προϋπολογισμός των διακοπών για τους περισσότερους Ελληνες, εξαιτίας της ακρίβειας και του ενεργειακού κόστους.

ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ μια κοινωνικά άνιση κατάσταση, που πρέπει να μας προβληματίσει.

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ δεν είναι μόνο περίοδος ανάπαυλας και αναψυχής. Είναι μοχλός κινητικότητας για την οικονομία, τον πολιτισμό, την εξωστρέφεια, τις ανταλλαγές. Κάνουν πιο πλούσια την κοινωνία, από πολλές πλευρές.

Η ΣΤΕΡΗΣΗ τους, είναι μια μορφή αναπηρίας και παράγοντας περιχαράκωσης.

ΑΣ ΕΙΝΑΙ η τελευταία χρονιά που θα ζήσουμε σ’ αυτή τη συνθήκη.