Ελένη Λόη: «Σώζεις ένα ζώο όταν βρεις τον άνθρωπό του»
Η ίδια θεωρεί ότι η αγάπη της για τα ζώα είναι θέμα… γονιδιακό. Εξ ου και έχει αφοσιωθεί, χρόνια τώρα, εθελοντικά, στην προστασία και τη φροντίδα των πιο αδύναμων πλασμάτων, αφού αυτά έχουν την ανάγκη μας. Η Ελένη Λόη ξεδιπλώνει στην «Π» τη δράση της, μιλά για τους συν-σταυροφόρους της και στέλνει ένα ηχηρό, και τόσο ανθρώπινο, μήνυμα: Να βλέπουμε, να ακούμε, να μην προσπερνάμε τα αδέσποτα.
Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου ζωόφιλη από… κούνια;
Νομίζω πριν συλληφθώ ως ιδέα. Πολύ πιθανό ο πατέρας μου, ενώ περίμενε τη μητέρα μου σε κάποιο ραντεβού, να τάιζε ένα αδέσποτο σκύλο ή κάποια γάτα. Λες να είναι και θέμα γονιδίων τελικά; Πάντως είναι σίγουρα θέμα εκπαίδευσης.
Πότε άρχισες πιο συνειδητά να ασχολείσαι εθελοντικά με τα ζώα -και με ποια ιδιαίτερα;
Από πολύ νωρίς είδα ότι κάποια πλάσματα είναι εν δυνάμει πιο αδύναμα από μένα. Τα ζώα, ξέρεις, ζητάνε βοήθεια ακόμη και αν δεν σε κοιτάξουν. Μένει μόνο να το δεις. Και γίνεται αν έχεις ανοικτά μάτια και ψυχή. Κυρίως με τις αδέσποτες γάτες και τα σκυλιά.
Δεν είσαι μόνη σου σε αυτή τη «σταυροφορία»…
Οχι δεν είμαι μόνη μου. Ο πατέρας μου είναι ο πρώτος διδάξας. Ξέρεις, για εμένα και την αδελφή μου, τη Νάντια, τον Αρη και πολλούς φίλους είναι αυτονόητο να φροντίσεις ένα αδέσποτο. Είναι σαν να πίνεις νερό. Πιο ενεργά, όμως, ασχολήθηκα όταν οι δρόμοι μας συναντήθηκαν με την Ελίζα Καλλίτση (σ.σ. τη δημοσιογράφο). Φροντίζαμε και οι δύο χωρίς να το ξέρουμε τα ίδια αδέσποτα. Και έκτοτε εν γνώσει μας πια τραβάμε το ίδιο κουπί.
Οπότε τι ακριβώς κάνετε με την Ελίζα;
Τους καταδρομείς. Τους κομάντο. Τις ειδικές δυνάμεις. Δεν ξέρω ποια λέξη να χρησιμοποιήσω. Συνήθως επικεντρωνόμαστε σε ζώα, αν θέλεις, χωρίς αύριο. Μωρά, ηλικιωμένα, τραυματισμένα και εξαντλημένα, άρρωστα. Ζώα με ειδικές ανάγκες. Αυτά που μπορεί να είναι ένα βήμα πριν από τον θάνατο. Παρατημένα ζώα επειδή κάποιος δεν τα παρατήρησε ή φοβήθηκε να ασχοληθεί.
Ολα αυτά με δικά σας έξοδα;
Το κύριο βάρος των βασικών εξόδων μάς επιβαρύνει, αλλά αυτή είναι η μοίρα των εθελοντών και η αρωγή εδώ είναι το ζητούμενο να υπάρχει…
Και αφού περιμαζεύετε και προσφέρετε την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα αγαπημένα τετράποδα, ποιο το επόμενο μέλημά σας;
Ξέρεις, ο τελικός δρόμος για τη σωτηρία είναι να βρεις για το ζώο που σώζεις τον άνθρωπό του. Το σπίτι του. Εκείνον που θα το φροντίσει ως φίλο και ισότιμο μέλος. Τότε ναι, μπορεί να πεις το έσωσα τελικά.
Και στις περιπτώσεις που δεν καταστεί δυνατό να τους βρείτε σπίτι, τι γίνεται;
Αυτό συμβαίνει πάρα πολύ συχνά. Γιατί δεν είναι εύκολο ζήτημα η σωστή υιοθεσία. Περιμένεις. Και ελπίζεις. Φιλοξενούμε τα ζώα και ψάχνουμε.
Πάντως, η οικογενειακή επιχείρηση, το εστιατόριο θαλασσινών «Αργώ», είναι «ανοιχτή» στα γατάκια, σωστά;
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Τα ζώα για εμάς -εμένα τον πατέρα μου την αδελφή μου, τον Αρη- έχουν θέση παντού. Σίγουρα όχι στην κουζίνα, αλλά στην καρδιά μας. Θεωρώ ότι τα καταστήματα θα έπρεπε να είναι μόνο pet friendly. Οχι κάτι λιγότερο. Είναι θέμα, τουλάχιστον, Πολιτισμού.
Αλήθεια, τι ανακάλυψες για την Ελένη μέσα από αυτή την τρυφερή σου σχέση με τα ζώα;
Ανακάλυψα τη δυνατότητα και τελικά αυτό που καταλήγει σε Ικανότητα να προσφέρω βοήθεια και στα ζώα και όχι μόνο στους ανθρώπους.
Μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στους αναγνώστες;
Να βλέπουν. Να ακούν. Να αφουγκράζονται. Να ανοίγουν τα σπίτια τους. Και αν δεν μπορούν όσα προανέφερα, τουλάχιστον να συνεισφέρουν στον επίπονο αγώνα των δεκάδων εθελοντών. Με μια γουλιά σε ένα μπολ νερό και λίγο φαγητό το αδέσποτο μπορεί να πάρει δύναμη να κρατηθεί. Μέχρι κάποιος που μπορεί, να το δει. Ολοι είμαστε εν δυνάμει κρίκοι σε αυτή την αλυσίδα σωτηρίας και Ζωής.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
