Πώς πείθεις τους νέους να γίνουν γονείς;

Του Απόστολου Αναστασόπουλος, Δημοσιογράφος εφημερίδα «Πελοπόννησος», pelop.gr

Ανοίγουν τα σχολεία αύριο και οι γονείς έσπευσαν τις προηγούμενες ημέρες για να αγοράσουν τα απαραίτητα σχολικά είδη για τα παιδιά τους. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των προηγούμενων ημερών, με εξαίρεση την άνοδο του χαρτιού που είναι χρηματιστηριακό είδος και αυξήθηκε κατά 25 – 30% από τις αρχές του χρόνου, καθώς και τα παράγωγά του, γενικότερα οι τιμές δεν έχουν ανέβει τραγικά.

Το κόστος για την αγορά των απολύτως αναγκαίων στη σχολική λίστα έφτασε περίπου τα 30-40 ευρώ, δηλαδή τιμές που πάνω-κάτω είναι ίδιες με τις περυσινές.

Τα παραπάνω αν τα διαβάσει κανείς και δεν έχει εικόνα του τι συμβαίνει γενικότερα στην οικονομία, θα πει πως πρόκειται για ένα βατό έξοδο που δεν επηρεάζει τη λειτουργία ενός νοικοκυριού.
Μακάρι να ήταν έτσι! Οταν έχουν ανέβει οι τιμές σε όλα τα προϊόντα, η πλειοψηφία των οικογενειών που βγάζει τον μήνα της τσίμα-τσίμα, δεν το αντέχει αυτό το έξοδο. Μιλάμε για 40 ευρώ.

Εχουμε φτάσει δηλαδή στο σημείο μια μέση οικογένεια να θεωρεί βραχνά 40 ευρώ επιπλέον στον μήνα της. Ετσι, ακούμε μέχρι και για προτάσεις αγοράς σχολικών ειδών με δόσεις.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία και με βάση τα όσα δυσοίωνα ακούμε, τα δύσκολα είναι μπροστά μας.

Και κάπου εδώ βάζουμε στη συζήτηση μια άλλη μεγάλη κουβέντα. Ενας νέος 30 χρονών, που θεωρητικά βρίσκεται σε μια ηλικία που θα μπορούσε να σκέφτεται να κάνει οικογένεια, πώς ακριβώς θα πειστεί να προχωρήσει σε αυτό το βήμα;

Ειλικρινά, πώς ένα νέο ζευγάρι θα τολμήσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, όταν βιώνει καθημερινές δυσκολίες και βλέπει γύρω του γονείς να δυσκολεύονται και να διπλοσκέφτονται την αγορά σχολικών ειδών;

Γιατί δεν είναι μόνο τα σχολικά, λίγο μετά θα έρθουν οι φόρμες, τα παπούτσια, ένα παιχνίδι και πάει λέγοντας.

Τα προηγούμενα χρόνια, μια άλλη -τρίτη– μεγάλη συζήτηση που είχε ανοίξει ήταν το πώς θα καταφέρουμε να κρατήσουμε τους νέους στη χώρα. Να καταπολεμήσουμε λέει την υπογεννητικότητα, να γεννηθούν στη χώρα μας περισσότερα Ελληνόπουλα.

Ολα αυτά τα προτρεπτικά «να» βέβαια, τα ακούγαμε χωρίς να φαίνεται πως δομήθηκε κάποιο σχέδιο για να υπάρξουν κίνητρα προς αυτή την κατεύθυνση.

Μην γελιόμαστε. Οι προϋποθέσεις δεν είναι και οι πιο ευνοϊκές για έναν νέο ώστε να κάνει τη ζωή που έκαναν οι γονείς του. Δύσκολα θα αλλάξει σύντομα αυτή η κατάσταση αν δεν υπάρχει σοβαρό εθνικό σχέδιο. Επομένως δεν υπάρχει λόγος να ακούμε διαρκώς γκρίνια για υπογεννητικότητα ή πως μειώνεται ο πληθυσμός της χώρας.

Μέχρι να δημιουργήσουμε αυτό το σχέδιο ως χώρα, αν θέλουμε κιόλας να το δημιουργήσουμε, θα πρέπει πρώτα να θέσουμε τις βάσεις για μια πιο… άνετη ζωή για τους νέους γονείς. Οταν η ζωή τους γίνει «οπτικά ελκυστική» για τους υπόλοιπους νέους, τότε και μόνο τότε θα αρχίσουν να σκέφτονται πιο σοβαρά να κάνουν παιδιά, να μένουν στη χώρα και να καταπολεμούν την υπογεννητικότητα…