Οι Καλλιτεχνες Που Παλεψαν Στην Πολη Μας

Το κύριο άρθρο της «Π»

Η ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ, καλλιτεχνική, κοινωνική Πάτρα μετέχουν στο άρμα των δυνάμεων που αποχαιρετούν τον Κώστα Καζάκο, όχι μόνο λόγω του εθνικού διαμετρήματος της διαδρομής και της προσφοράς του, αλλά και επειδή ο διακεκριμένος καλλιτέχνης συνέδεσε τις τύχες του με την πόλη μας, έστω και προς τη δύση του βίου του, σε μια φάση που όμως υπήρξε δημιουργική και αρκετά δυναμική.
Ο ΕΚΛΙΠΩΝ καλλιτέχνης υπήρξε μάλλον ο επιφανέστερος μεταξύ σημαντικών συναδέλφων του που κατέθεσαν έργο μέσα από τις τάξεις του δημοτικού μας περιφερειακού θεάτρου. Τιμάμε όλους στο μέτρο που προσπάθησαν με τις δυνάμεις τους να συμφιλιώσουν με τη θεατρική ιδέα την τοπική κοινωνία, στοχεύοντας στον ευρύτερο πληθυσμό και όχι τις ελίτ.
ΑΛΛΟΣ το πέτυχε περισσότερο, άλλος λιγότερο, αλλά άπαντες έδειξαν δρόμο, πασχίζοντας, παράλληλα, για μια θεατρική δημιουργία που θα έφερνε την Πάτρα σε ευθεία γραμμή σε σχέση με τις θεατρουπόλεις με πολλαπλάσιο καλλιτεχνικό και πληθυσμιακό δυναμικό και που ανταποκρινόταν στην θρυλική καλλιτεχνική παράδοση της αστικής Πάτρας.
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ φεύγουν, η ιδέα μένει. Ας την υπερασπιζόμαστε όλοι, Δήμος και κοινωνία, μαχητικά, παρά τις δυσκολίες των ημερών μας ή μάλλον επειδή ακριβώς οι μέρες μας έχουν δυσκολίες.

Το Θεατρο
Εχει Ονομα

ΠΕΡΑ από τα παραπάνω, η σπουδή με την οποία προτάθηκε χθες η μετονομασία του θεάτρου Μπάρι σε «Κώστας Καζάκος», μάλλον υπονομεύει τη χειρονομία παρά την υπηρετεί.
ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ιστορία ισχνού χρονικού μήκους δεν μπορεί να υποσκελίζει μια άλλη πολύ μακρύτερη, που παραπέμπει στη νεότερη εποχή της πόλης και σε μια περίοδο που σφράγισε καίρια τον προσανατολισμό, την παραγωγική δομή, τη συλλογική συνείδηση, ακόμα και την αρχιτεκτονική ταυτότητα της Πάτρας.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ που κάνουν θέατρο όφειλαν να τα ζυγίζουν αυτά καλύτερα από τον καθένα.
ΕΚΤΟΣ αν δεν πρόκειται για το θέατρο, αλλά για παραταξιακά ζητούμενα, που όμως δεν επιτρέπεται να σφραγίζουν η φυσιογνωμία της πόλης με βιασύνες και ανώριμες πρωτοβουλίες.