Ο Δήμος τα ευχάριστα, η Τροχαία τα δύσκολα

ΥΠΟΝΟΩΝΤΑΣ τις ανάγκες της αστυνόμευσης, η δημοτική αρχή λέει ότι καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του στην περίπτωση του ποδηλατόδρομου που αναπτύσσεται στην παραλιακή, και ήδη φαίνεται να προσκρούσει σε κατεστημένες συνήθειες και κεκτημένες ταχύτητες των πολιτών, που ένα μέρος τους ίσως να μην τα πηγαίνει και πολύ καλά με τέτοιους νεωτερισμούς. Τα τελευταία 50 χρόνια μάθαμε ότι το αυτοκίνητο προηγείται.

ΑΝ ΔΕΝ αναλάβουμε τις ευθύνες μας τι γίνεται; Φαίνεται ότι η αποστολή της δημοτικής αρχής τελειώνει στην αποπεράτωση και απόδοση του έργου σε χρήση, όπως πάντα κάνει η αυτοδιοίκηση σ’ αυτές τις περιπτώσεις. είτε πρόκειται για τη διανοιγμένη Κανακάρη, που έγινε άτυπος χώρος στάθμευσης, την Αγίου Γεωργίου, τους πεζοδρόμους. Η αστυνόμευση και η αποτροπή είναι άλλων καθήκον, όπως βέβαια και κάθε δημόσια δραστηριότητα που στενοχωρεί τον κόσμο. Ειδικά τον καθ’ έξιν απείθαρχο κόσμο που κάνει φασαρία.

ΠΡΙΝ φτάσουμε ωστόσο σε κυνηγητά και σε πρόστιμα, μήπως θα έπρεπε να ενεργοποιήσουμε πολιτικές συμφιλίωσης των δημοτών, με αυτές τις παρεμβάσεις;

ΤΩΡΑ είναι μια κατάλληλη και κρίσιμη περίοδος: Ο κόσμος βλέπει το έργο να γίνεται, τώρα είναι η καταλληλότερη στιγμή για μια εκστρατεία για μια ενημέρωση, που θα βοηθήσει τον ποδηλατόδρομο να δέσει με την τοπική ζωή.

ΕΚΤΟΣ αν το έργο χρειάζεται άλλο τόσο χρόνο για να ολοκληρωθεί, με αυτόν που χρειάστηκε για να φτάσουμε ως εδώ, οπότε πάμε πάσο. Εχουμε μπροστά μας μια δεκαετία.
ΟΠΟΤΕ γλυτώνει και η τροχαία τις ευθύνες της. Τις οποίες θυμόμαστε όταν θέτει τέτοια ζητήματα ο Τύπος.