Τι μισθό θα παίρνω;
Κι όμως! Τα πραγματικά ερωτήματα για το μισθό ποτέ δεν τίθενται. Μόνο το ύψος του (υποτίθεται) ενδιαφέρει. Αλλού όμως είναι η ουσία. Και αρχίζω με τα πραγματικά ερωτήματα:
Το πρώτο και καίριο:
«Πόσο… ευτυχισμένος είσαι από τη μισθωτή εργασία σου;».
Αυτό δημιουργεί μία σειρά άλλων ερωτημάτων:
1. Εργάζεσαι γιατί σου αρέσει η συγκεκριμένη εργασία ή ΜΟΝΟ για την επιβίωση;
2. Ποιο θα ήταν το ουσιαστικό αντίτιμο (μισθός) ώστε να αντισταθμίζεται η… δυστυχία μίας κατ΄ ανάγκην μισθωτής εργασίας;
Τα ερωτήματα αυτά μας οδηγούν στα βάθη του παρελθόντος όταν δεν υπήρχε η έννοια του μισθού και η ανταλλακτική οικονομία ήταν το δεδομένο. Ο μισθός εμφανίστηκε πιθανότατα, όταν η οικονομία άλλαξε δομή. Ωστόσο νωρίτερα ο μισθός ήταν το αντίτιμο, προκειμένου να μην… πεθάνουν από την πείνα οι δούλοι λόγω της εξαναγκαστικής εργασίας (βλέπε Φαραώ και Πυραμίδες). Οταν ο εξαναγκασμός κάπως απομακρύνθηκε από το πεδίο, παρέμεινε ο μισθός!
Εκ των πραγμάτων και εγγενώς ο μισθός είναι «λάθος» και όσες και όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για τον άνθρωπο, σε ΑΥΤΟ το σημείο θα πρέπει να εστιάσουν. Ακόμα περισσότερο στην ανθρώπινη ευτυχία. Διότι ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι ευτυχής και να ασχολείται με ό,τι του αρέσει. Οι επιχειρηματίες πρωτίστως ενδιαφέρονται για τη διαδικασία και όχι για το οικονομικό όφελος, το οποίο μπορεί να προκύψει. Οι επενδυτές το αντίστροφο. Κανένας όμως δεν πρέπει να θεωρεί πως όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να θέλουν μόνο τα χρήματα. Ούτε και όλοι έχουν το υλικό να γίνουν επιχειρηματίες. Θα ήταν παράλογη οποιαδήποτε ανάλογη σκέψη. Όλοι όμως έχουν το δικαίωμα να εργάζονται χωρίς πόνο, να πράττουν αυτό, το οποίο τους εκφράζει και προφανώς να αμείβονται για αυτό.
Η μιζέρια του σκεπτικού του μισθού έγκειται ακριβώς σε αυτό το σημείο. Θεωρείται δεδομένος ο εξαναγκασμός για την επιβίωση και πλέον το ζητούμενο είναι το προσωπικό κόστος. Θα είμαστε δηλαδή μία ευτυχισμένη κοινωνία εάν δυστυχισμένοι εργαζόμενοι αμείβονταν με υψηλούς μισθούς; Μάλλον όχι. Μια κοινωνία θα είναι επιτυχημένη όταν εστιάζει στην ποιότητα ζωής των μελών της και όχι στο ύψος της «αποζημίωσης» από τη δυστυχία. Και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα και από την απεξάρτηση των μελών της από το μισθό. Ιδανικό; Ουτοπικό; Καμία πρόοδος στην ανθρωπότητα δεν προέκυψε από μίζερη σκέψη. Ολες είχαν ένα ιδανικό και έναν στόχο, μία ουτοπία.
Ο χώρος δεν μου επιτρέπει να αναλύσω σε μεγαλύτερη έκταση τις σπουδαίες και θετικές συνέπειες εάν το ερώτημα θα ήταν «τι μου αρέσει να κάνω και μπορώ» και όχι «τι μισθό θα παίρν»”. Νομίζω όμως πως δεν χρειάζεται. Είναι ξεκάθαρα αντιληπτό!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
