Το τελειωμένο κεφάλαιο και η νοσταλγία των παθών
Ο ΤΕΩΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ Κωνσταντίνος ήταν μια περίπτωση ανθρώπου που η εποχή του είχε τελειώσει πολύ πριν από τον ίδιο.
ΑΥΤΟ ΔΕΝ αφορά στενά το πολιτειακό ζήτημα που τελεσίδικα και αδιαμφισβήτητα κρίθηκε πριν μισό σχεδόν αιώνα, αλλά και την προγενέστερη περίοδο των θυελλωδών συγκρούσεων και αναταράξεων που εκδηλώθηκαν στον άξονα μεταξύ Στέμματος και συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων από τη μια, και του αντι-μοναρχικού στρατοπέδου από την άλλη.
ΑΦΟΥ μεσολάβησε η οικτρή επταετία των συνταγματαρχών που σώρευσε ερείπια και γελοιοποίησε εκκωφαντικά το αυταρχικό εξουσιαστικό μοντέλο, η πολιτική και κοινωνική ζωή άρχισε να εξελίσσεται σε ένα πλαίσιο ομαλότητας, με συγκολλητική ουσία μια κοινή παραδοχή.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είχε νικήσει και είχε εγκαθιδρυθεί ως θεσμικό πλέγμα που περιελάμβανε ανεξαιρέτως όλους τους Ελληνες. Και αποτελεί καύχημα του φιλελεύθερου κόσμου ότι εκείνος ήταν που ηγήθηκε αποφασιστικά στις διεργασίες προς αυτή την κατάκτηση.
ΠΛΕΟΝ, ανεξαρτήτως εάν η κεντροαριστερά οικειοποιείται αυτάρεσκα και αυθαίρετα τον όρο, δημοκρατική παράταξη αποτελεί σύμπας ο κόσμος που ασπάζεται τον κοινοβουλευτισμό ως αυτονόητο στερέωμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Στην προδικτατορική εποχή, η δημοκρατία ήταν μια σχετική υπόθεση.
ΓΥΡΙΣΑΜΕ σελίδα στο αναχρονιστικό και επεισοδιακό παρελθόν, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι αποκηρύξαμε τους πειρασμούς της διολίσθησης στα πάθη. Τα προηγούμενα χρόνια, με ορόσημο την οικονομική κρίση και τις βίαιες προσαρμογές που αυτή απαίτησε, ζήσαμε και ζούμε μια προσπάθεια ασύστατης προσομοίωσης που παραπέμπει σε παρωχημένα σχήματα και ρόλους. Το περίφημο δίπολο «Εμείς» και «Αυτοί», μια κούφια ηρωοποίηση των «δημοκρατικών» μεν με ετεροκαθορισμό των «νεοφιλελεύθερων» δε, εισάγεται με πείσμα σαν ερμηνευτικό μοντέλο της πολιτικής ζωής και της αντιπαράθεσης.
ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ χωρίς έρεισμα, χορογραφία με σκιές. Διχασμός ως αυτοσκοπός, γιατί μόνο μέσα από τα σχίσματα δικαιολογούνται κάποιοι ρόλοι.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
