Το ζήτημα ταυτότητας της σημερινής Δεξιάς
ΔΙΧΑΣΕ πολιτικούς παράγοντες και κοινό η κηδεία του Κωνσταντίνου. Αλλοι υποστήριξαν πως έπρεπε να ταφεί σαν αρχηγός κράτους, στο πλαίσιο επίδειξης μιας υπέρβασης ή σαν απότιση τιμής σε μια μακρά ιστορική περίοδο που κράτησε από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους μέχρι και το δημοψήφισμα που κατάργησε τη βασιλεία. Και άλλοι στηρίζουν την επιλογή της ταφής του τέως άνακτος ως ιδιώτη, είτε επειδή ήταν πράγματι ιδιώτης, είτε επειδή θεωρούν ότι η διαγωγή της βασιλείας έναντι των δημοκρατικών κυβερνήσεων και της κοινωνίας έβριθε αυθαιρεσιών και παραφωνιών, συνεπώς, ακριβώς λόγω σεβασμού στην ιστορία, θα έπρεπε αυτή η πραγματικότητα να υπογραμμιστεί συμβολικά.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ πρωτίστως εντοπίζεται στη φιλελεύθερη- συντηρητική παράταξη γιατί εκεί εστιάζεται κυρίως η διάσταση. Η οποία λιγότερο αφορά την ίδια τη βασιλεία και περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνουμε το ιστορικό παρελθόν. Με το οποίο δεν έχουμε λύσει τις διαφορές μας, παρά την πάροδο του χρόνου. Μας χωρίζουν σχεδόν εξήντα χρόνια από το 1965, οι πρωταγωνιστές του έχουν απαξάπαντες τελευτήσει, παρ’ όλα αυτά, οι νύξεις πάνω στα γεγονότα προκαλούν ηλεκτρικές κενώσεις.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ εξηγούνται από τη φύση και την ένταση των πολιτικών εξάρσεων που γνώρισε ο τόπος. Αλλά ανιχνεύεται και ένα ταυτοτικό ζήτημα για τον κόσμο της δεξιάς και της κεντροδεξιάς, μέρος του οποίου θέλει μεν την επικράτηση και την κυριαρχία, αλλά δεν τα πήγε ποτέ καλά με τους ιδεολογικούς «νεωτερισμούς» και τις «ύποπτες» στροφές προς το ευρύτερο πεδίο. Αυτό συνιστά ένα ζήτημα που απαιτεί διαρκή προσοχή από πλευράς της ηγεσίας του κόμματος. Μια συνεχή άσκηση ισορροπίας που δοκιμάζεται κάτι τέτοιες μέρες, κατά τρόπο απορροφήσιμο μέχρι στιγμής. Η δυναμική της εξουσίας είναι θαυματουργή.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
