Λερναίες ύδρες, βάλτοι και στο βάθος, τοπάρχες

ΒΗΜΑΤΑ προς διερεύνηση αλλά και αποκαλυπτήρια, μέσα σε ένα σκηνικό μεγάλου θορύβου. Κάθε μέρα που περνάει από το δυστύχημα των Τεμπών προσθέτει τροφή στη δημόσια συζήτηση αλλά και τον εθνικό σκανδαλισμό.

ΣΤΑΘΜΑΡΧΕΣ που διορίζονται σε συζητήσιμη ηλικία, με ελεγχόμενα προσόντα. Σταθμάρχες βοηθοί ή ελεγκτές που όφειλαν να βρίσκονται στην υπηρεσία, αλλά δεν βρίσκονταν. Επιθεωρητές που, αντί να επιθεωρήσουν, ζητούν αναρρωτικές άδειες, οι οποίες τους χορηγούνται «κατόπιν εντολής άνωθεν», μολονότι είναι εξόφθαλμο ότι η απομάκρυνσή τους από το προσκήνιο μάλλον θα συγκαλύψει παρά θα διαφωτίσει: Ολα αυτά τεκμηριώνουν ότι πέρα και πάνω από το ασυγχώρητο, ολέθριο λάθος του ενός, βρίσκεται ο γνωστός θαυμαστός κόσμος του υπαλληλικού τομέα, μια πολυπρόσωπη, χαοτική κατάσταση, που κινείται μεταξύ ευθύνης και υπεκφυγής, μεταξύ νομιμότητας και νομιμοφάνειας.

ΟΙ ΛΕΡΝΑΙΕΣ Υδρες και οι βάλτοι της ελληνικής πραγματικότητας καταφέρνουν να επιβιώνουν στον 21ο αιώνα, μέσα από όρους αμοιβαιότητας και θεσμικής- παραθεσμικής προστασίας. Αν δεν υπήρχε ο βαρύτατος φόρος της απώλειας των 57 συνανθρώπων, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι τα φαινόμενα αυτά είναι πιο παθογόνα από το εσφαλμένο γύρισμα ενός κουμπιού. Ή έστω ότι αυτό είναι το υπόβαθρο που οδηγεί στα θανάσιμα σφάλματα.

«ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ η Ελλάδα» -κατά τη γνωστή ρήση- την οποία θα πρέπει να μετασχηματίσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Αλλά για να το πετύχει αυτό, θα πρέπει πρώτα να θεραπεύσει τον εαυτό του. Γιατί ο κανόνας λέει πως όλα αυτά, όλο και σε κάποιο πολιτικό γραφείο οδηγούν, σε έναν τοπάρχη, σε μια παραταξιακή οργάνωση.

ΚΑΙ ΑΥΤΑ δεν είναι ζήτημα εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, άλλο αν όσο ο κόσμος δεν βλέπει ουσιαστική πολιτική αντίδραση, σε βάθος και ύψος, μένει να περιμένει τις λύσεις από εισαγγελείς, κανονικούς ή τηλεοπτικούς, αυτοδικία και απαξίωση.