Αχαΐα: Ο καρκίνος με έμαθε να ζω την κάθε στιγμή της ζωής μου

Η Χριστίνα Τρίχα, μαθήτρια σήμερα της Γ΄τάξεως του γυμνασίου, αναμετρήθηκε με τον πιο αδυσώπητο εχθρό, τον νίκησε και με περισσή γενναιότητα μας δίνει ένα ισχυρό μάθημα μέσα από την περιγραφή της περιπέτειάς της.

“Καρκίνος μια λέξη που τρομοκρατεί μικρούς και μεγάλους καθώς είναι συνδυασμένη με τον θάνατο. Μια λέξη που είναι χαραγμένη σε πολλά μυαλά παιδιών που έχουν νοσήσει και έχουν γίνει καλά. Μια λέξη που σου φέρνει στο μυαλό κλάμα, πόνο, κεφαλάκια χωρίς μαλλιά, χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες χειρουργεία αλλά και μια λέξη που μπορεί να σου θυμίσει τι πέρασες εσύ ή κάποιος δικός σου πριν χρονιά και το νίκησε.

Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας μπορεί να ιαθεί, δεν είναι κληρονομικός, δεν είναι μεταδοτικός και δεν σημαίνει θάνατο. Είναι κάτι επώδυνο και φυσικά πολύ στενάχωρο αλλά πρέπει να βρούμε βαθιά μέσα μας την δύναμη και να το αντιμετωπίσουμε με την κατάλληλή θεραπεία.

Μπορεί στην αρχή να κλάψεις γιατί θα πέσουν τα μαλλιά σου, επειδή θα σε πονέσουν όταν θα σε τρυπήσουν με τη βελόνα παραπάνω από δυο φορές μέσα σε μια ημέρα, μπορεί ακόμη να αναρωτηθείς γιατί σε εσένα αλλά πρέπει να βλέπουμε πάντα την θετική πλευρά και να σκεπτόμαστε πως ίσως μέσα από όλη αυτή την επώδυνη ιστορία να μάθουμε πολλά πράγματα τα οποία ούτε εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε για τους εαυτούς μας.

Θα καταλάβουν όλοι πως ένα παιδί έχει τεράστια ψυχική δύναμη όταν θα βγαίνει έξω χωρίς τα μαλλάκια του και εκεί που όλοι θα το κοιτάνε περίεργα επειδή είναι «διαφορετικό» δεν θα το νοιάζει γιατί ξέρει πως τα μαλλιά του θα ξαναβγούν και δεν είναι στη θέση του για να καταλάβουν ποσό δύσκολη είναι αυτή η περίοδος στην ζωή του, γιατί είναι κλεισμένο μέσα σε ένα νοσοκομείο με σωληνάκια και βελόνες καρφωμένες στο δέρμα του αντί να είναι έξω και να παίζει ξέγνοιαστο με τις ώρες με τους φίλους του ή να πηγαίνει στο σχολείο του και να ζει τη ζωή του όπως ένα παιδί στην ηλικία του. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα ξανά επιστρέψει στη ζωή του. Θα επιστρέψει αλλά θα είναι πολύ διαφορετικό. Θα έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέπτεται και που κάνει τα πράγματα πλέον γιατί θα έχει περάσει κάτι που του έχει αλλάξει τη ζωή. Αλλά θα βγει νικητής, γιατί του αξίζει για κάθε φορά που πόνεσε, έκλαψε, θύμωσε αλλά ξανασηκώθηκε και δεν άφησε τίποτα να τον ρίξει ξανά.

Ενα από αυτά τα παιδιά είμαι και εγώ που πριν ενάμιση χρόνο και στην ηλικία των δώδεκα διαγνώστηκα και με μη Hodgkin λέμφωμα Β από μεγάλα κύτταρα θυρεοειδούς. Λέμφωμα είναι ο όγκος ο οποίος προσβάλλει τους περιφερειακούς λεμφαδένες, τον λεμφικό ιστό διάφορων οργάνων, τον σπλήνα, το έντερο και άλλους λεμφαδένες της περιοχής του θώρακα και της κοιλίας.

Τον Μάιο του 2019 είχα την καθιερωμένη μου εξέταση με τον ενδοκρινολόγο που με παρακολουθούσε από την ηλικία των 2 ετών καθώς έπασχα από θυρεοειδίτιδα hashimoto και βρισκόμουν σε συνεχή παρακολούθηση κάθε 6 μήνες κάτι γνώριμο για εμένα. Ημουν παιδί που αθλείται και δεν κουραζόταν εύκολα αλλά λίγο πριν το Πάσχα εκείνης της χρονιάς ξεκίνησα να κουράζομαι πάρα πολύ εύκολα και να χρειάζομαι πολλές ώρες ύπνου, εκείνη την περίοδο ξεκίνησε να φουσκώνει ο λαιμός μου κάτι το οποίο δεν με ανησύχησε καθώς ήταν πάντα μεγαλύτερος από αυτόν των υπολοίπων παιδιών.

Οταν πήγα για την καθιερωμένη μου εξέταση ο γιατρός μου φάνηκε αρκετά προβληματισμένος με αυτή την απότομη διόγκωση οπότε με έστειλε να κάνω διάφορες εξετάσεις όπως ψηφιακό υπέρηχο και παρακέντηση. Η διάγνωση της παρακέντησης ήταν λέμφωμα κατά 80%, δεν ήταν σίγουρο αφού η γιατρός δεν είχε ξανασυναντήσει κάτι τέτοιο και ιδιαίτερα σε ένα τόσο μικρό παιδί, οπότε χωρίς να χάνουμε χρόνο και με την καθοδήγηση του ενδοκρινολόγου μου μετά από μια εβδομάδα φύγαμε για την Αθήνα μιας και ήταν το μέρος στο οποίο θα λάμβανα την κατάλληλη θεραπεία. Μετά από μια σειρά πολλών εξετάσεων όπως παρακέντηση, βιοψία με λεπτή βελόνα και υπέρηχους έμαθα και εγώ πως έχω καρκίνο αφού πλέον ήμασταν σίγουροι, κάτι το οποίο ούτε με φόβισε ούτε με άγχωσε. Με στεναχώρησε όμως το γεγονός πως θα πέσουν τα μαλλιά μου. Εκλαψα πάρα πολύ για αυτά όμως στην συνέχεια το ξεπέρασα με τη βοήθεια μιας γιατρού η οποία με βοήθησε.

Τον Ιούλιο μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο «Ελπίδα» στο τμήμα του «Αγλαΐα Κυριακού» και ξεκίνησα τις θεραπείες. Θα έκανα συνολικά 4 και σε περίπτωση που χρειαζόταν ίσως έκανα 6. Οι γιατροί οι οποίοι με ανέλαβαν μας είχαν ενημερώσει πως μετά από την τρίτη θεραπεία θα κάνω διάφορες εξετάσεις οι οποίες θα κρίνουν πόσες χημειοθεραπείες έπρεπε να κάνω.

Ολη αυτή τη διάρκεια νόσησα από σταφυλοκοκκική λοίμωξη, στοματίτιδα, χρειάστηκε να κάνω μεταγγίσεις αίματος αλλά και αιμοπεταλίων, ανέβασα πυρετό, είχα συχνές τάσεις προς εμετό, και πολλές φορές δεν έτρωγα και δεν σηκωνόμουν από το κρεβάτι για μέρες.

Συντροφιά μου είχα τις ταινίες, τη μουσική, και τη ζωγραφική. Είχα υποστήριξη από ψυχολόγο και από την τρίτη θεραπεία και μετά ξεκίνησα να πηγαίνω με τους εθελοντές και να παίζω επιτραπέζια με τα υπόλοιπα παιδιά. Εκανα καινούριες φιλίες που ακόμη και σήμερα έχουμε στενές επαφές και μέσα από την εμπειρία μου προσπάθησα να τους βοηθήσω. Μείναμε στην Αθήνα 6 μήνες, από τις 27 Μαΐου έως τις 26 Οκτωβρίου. Δεν πήγα σπίτι μου καθ’ όλη τη διάρκεια των θεραπειών, είχα αποκτήσει πλέον ένα δεύτερο, τη «Φλόγα».

Εγώ και η μητέρα μου φιλοξενηθήκαμε στον ξενώνα της «Φλόγας» στον τέταρτο όροφο δωμάτιο 402. Ηταν, είναι και θα είναι εάν δεύτερο σπίτι για εμένα το οποίο με φιλοξένησε, με αγκάλιασε και με έμαθε να μην τα παρατάω, γιατί εκεί όλα τα παιδιά είμαστε ίδια, η ζωή μας διατρέχει τον ίδιο κίνδυνο σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο. Πλέον και ύστερα από ενάμιση χρόνο έχω δει τη ζωή από μία άλλη πλευρά και όταν μεγαλώσω θα ήθελα να ασχοληθώ με το αντικείμενο της ογκολογίας, να γίνω γιατρός και να δουλέψω στο ίδιο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκα.

Θεωρώ πως ο καρκίνος με έκανε αυτήν που είμαι σήμερα, με έμαθε να ζω την κάθε στιγμή της ζωής μου γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο, μπορεί να είναι μια νόσος πολύ επιθετική αλλά μέσα από αυτήν μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα.”

(Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Πελοπόννησος”)