Αλκης Τρυφωνόπουλος «Θέλησα να μεταφέρω μία στάλα αισιοδοξίας στους αναγνώστες»
Για τον ίδιο, η συγγραφή έχει κάτι το «μαγικό». Οι ιστορίες που συγκεντρώνει στην πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Μια φορά κι ένα φιλί» (εκδ. Πηγή) οδεύουν στο μονοπάτι του μαγικού ρεαλισμού. Και ο αναγνώστης, με τη σειρά του, μαγεύεται από την εξαιρετική, ιδιαίτερης ευαισθησίας, γραφή του, που αποτυπώνει στο χαρτί τις αποχρώσεις του ονείρου και της ελπίδας μέσα από «ήρωες» ξεχωριστούς -είτε πρόκειται για ανθρώπινα πλάσματα είτε για πράγματα με ανθρώπινη ψυχή. Εξ ου και χαράσσονται έντονα στη μνήμη. Ο Αλκης Τρυφωνόπουλος έχει πολλά να δώσει στη λογοτεχνία, ήδη γράφει, άλλωστε ένα μυθιστόρημα, και σήμερα μιλά στην «ΠτΚ» για το βιβλίο του, αποκαλύπτοντας, παράλληλα, πτυχές του εαυτού του.
Πόσο πίσω πηγαίνουν οι μνήμες σας όσον αφορά στο γράψιμο; Θυμάστε τι αφορούσε το πρώτο σας γραπτό;
Θυμάμαι ότι απ’ όταν πρωτόμαθα να γράφω λέξεις, με ευχαριστούσε πολύ να σχηματίζω δικές μου προτάσεις αλλά και να αποτυπώνω στο χαρτί ολόκληρες ιστορίες. Το παλαιότερο γραπτό μου, που μπορώ να φέρω στη μνήμη μου, ήταν μία έκθεσή μου, στην πρώτη τάξη του δημοτικού, με θέμα την «Ειρήνη».
Αφιερώνετε την πρώτη σας συλλογή διηγημάτων στον δάσκαλό σας στο δημοτικό. Επειδή αξίζει τον κόπο να μνημονεύουμε τους σωστούς εκπαιδευτικούς, τι πήρατε από τον Γρηγόρη Γαλάνη;
Ο συγκεκριμένος δάσκαλος εκδήλωνε καθημερινά μέσα στην τάξη, με έναν πολύ τρυφερό και ευγενή τρόπο, το εκπαιδευτικό του μεράκι αλλά και την αγάπη του για τα παιδιά. Πέραν της μετάδοσης σχολικής γνώσης, με πολλή υπομονή, έδινε ιδιαίτερο βάρος στη διάπλαση της κοινωνικής μας συμπεριφοράς. Το πιο έντονο αποτύπωμά του σε εμένα, ήταν ότι έσπρωχνε διαρκώς τη σκέψη μου πέρα από τα στενά πλαίσια της διδακτέας ύλης, ενώ με έκανε να αγαπήσω τα εξωσχολικά βιβλία και τη λογοτεχνία. Εύχομαι να είναι πάντα γερός!
Επιλέξατε τη μικρή φόρμα στο πρώτο σας βιβλίο επειδή…
Μου έδωσε την ευκαιρία να εκφραστώ με περισσότερα από ένα ύφη και στιλ γραφής, να αναδείξω διάφορα θέματα και να δώσω φωνή σε πολλούς διαφορετικούς ήρωες.
«Μια φορά κι ένα φιλί», λοιπόν. Οκτώ ιστορίες-ύμνος στον έρωτα και τα δώρα της ζωής. Πώς «γεννήθηκαν» και με τι υλικά πλάσατε τους ήρωές σας;
Οι πρώτες τρεις ιστορίες γράφτηκαν χωρίς να «γνωρίζουν», εν τη γενέσει τους, ότι θα εκδοθούν. Εσκασαν από το τσόφλι τους με την προοπτική να μείνουν στο «κλουβί» του γράφοντος! Γενεσιουργός τους αιτία: Η προσωπική μου ανάγκη για δημιουργία. Κοινά υλικά τους: Το όνειρο και η ελπίδα. Οι υπόλοιπες πέντε ιστορίες, ακολούθησαν συνειδητά το ίδιο μονοπάτι του μαγικού ρεαλισμού, με σκοπό να ενταχθούν στην ίδια παρέα και να κοινοποιηθούν τελικά δημόσια, όλες μαζί ως σύνολο.
Σε κάποιες ιστορίες σας δίνετε φωνή σε αντικείμενα. Σε δυο παπούτσια, δυο δέντρα, δυο βότσαλα, έως και στις τρίχες ανθρώπινων κεφαλιών που «μιλούν» διά μέσου μιας χαρισματικής κοπέλας… Εσείς ακούτε τι εκπέμπει η ψυχή των αντικειμένων;
Πιστεύω ότι ο τρόπος και η διάθεση που ο καθένας μας επιλέγει να προσλαμβάνει τα διάφορα εξωτερικά ερεθίσματα του κόσμου, καθορίζει και το τι τελικά «ακούει» ή «βλέπει» μέσα από τα πράγματα. Για να δώσω ένα ακραίο παράδειγμα, ο θόρυβος του αδειάσματος ενός κάδου σκουπιδιών από ένα απορριμματοφόρο στις τρεις τα ξημερώματα, για κάποιον που εκείνη την ώρα κοιμάται, ακούγεται ως ένα βάναυσο ξυπνητήρι, για κάποιον άλλον όμως, μπορεί να ακουστεί ως πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία μιας μουσικής σύνθεσης! Εμείς είμαστε εκείνοι, που δίνουμε τη «φωνή» μας στα πράγματα. Εμένα, από την παιδική ηλικία, μου άρεσε να ακούω και να παρατηρώ τον κόσμο και ειδικά τις λεπτομέρειές του. Καθετί, αν του δώσεις την αναγκαία προσοχή, νομίζω πως κάτι ενδιαφέρον θα έχει να σου πει.
Προσδίδετε, επίσης, μαγικές δυνάμεις σε ένα κουτάκι με ροζ παστίλιες, που «φωτίζουν τα μάτια της ψυχής» της εγωκεντρικής ηρωίδας σας. Ενδιαφέρον. Θα μας πείτε;
Οι ροζ παστίλιες, με γεύση τριαντάφυλλο, που αναφέρω στο συγκεκριμένο διήγημα, είναι ταυτισμένες στη μνήμη μου με όμορφες αναμνήσεις από το ανέμελο παιδικό μου παρελθόν. Κάθε φορά που πλέον εγώ τις γεύομαι, λειτουργούν ως «χρονοκάψουλες» και με ταξιδεύουν για λίγο, πίσω. Τότε που τα μάτια έβλεπαν περισσότερο με την καρδιά, παρά με το μυαλό. Με αφορμή αυτήν την προσωπική αίσθηση, θέλησα να τους προσδώσω ακόμη περισσότερη δύναμη μέσα στο βιβλίο.
Ενα εκ των δύο ομιλούντων παπουτσιών στο διήγημα «Ζευγάρι» σχολιάζει πόσο δύσκολη είναι για τους ανθρώπους η αλήθεια αλλά και η αληθινή αγάπη. Τελικά, θελήσατε να ψιθυρίσετε κάτι μέσω των ιστοριών σας στους αναγνώστες;
Σκοπός έκδοσης του συνόλου των ιστοριών, ήταν να μεταφέρω μία μικρή στάλα αισιοδοξίας στους αναγνώστες. Ηθελα, δηλαδή, να προσθέσω ένα ακόμη φωτεινό εξωτερικό ερέθισμα, μέσα στα τόσα άλλα που μας περιβάλλουν, το οποίο μπορεί να ταξιδέψει τον νου και γλυκάνει λιγάκι την ψυχή. Τώρα, σε σχέση με το απόσπασμα που αναφέρετε, το παπούτσι επισημαίνει κάτι που νομίζω ότι είναι αληθές: Οτι η αλήθεια και η αγάπη είναι έννοιες που δυσκολεύουν τους ανθρώπους. Και αυτό γιατί η αλήθεια θέλει θάρρος και η αγάπη θέλει κόπο και οι άνθρωποι είμαστε συνήθως άτολμοι και φυγόπονοι. Συνήθως επιλέγουμε την επίπλαστη ασφάλεια ενός ψέματος από τη λυτρωτική έκθεση μιας αλήθειας, όπως επίσης και τη φαρδιά και εύκολη οδό από τη στενή και την «τεθλιμμένη».
Κι εσείς; Πώς βιώσατε τη διαδικασία της συγγραφής των ιστοριών σας;
Σε συνάρτηση με το παραμυθένιο στοιχείο που υπάρχει στις ιστορίες μου, θα έλεγα ότι η συγγραφή αποτελεί, για εμένα, μία «μαγική» διαδικασία. Επειδή μορφοποιεί κάτι άυλο και αόρατο, όπως είναι οι σκέψεις, οι ιδέες και τα συναισθήματα, σε κάτι ορατό και χειροπιαστό: τις λέξεις πάνω στο χαρτί. Αυτό το ταξίδι, από την καρδιά και το μυαλό του συγγραφέα, μέχρι και το ίχνος που αφήνει η μύτη του μολυβιού του, καθώς γλιστράει πάνω στις λευκές σελίδες, είναι λυτρωτικό για την ψυχή του γράφοντος, αλλά και πολύ μοναχικό συγχρόνως. Ετσι τουλάχιστον, λειτούργησε σε εμένα. Η «ανάγκη μοιρασιάς» οδήγησε στην έκδοση του βιβλίου.
Επειδή στο διήγημα «Ποτό» ένας συγγραφέας συναντά τον ήρωά του και αλλάζει την ιστορία του, έχει τύχει να θελήσετε να δείτε αλλιώς τον ήρωα κάποιου βιβλίου από τα αγαπημένα σας;
Το σημαντικότερο στοιχείο που αποζητώ ως επίγευση από την ανάγνωση ενός βιβλίου, είναι η «κάθαρση» του κεντρικού ήρωα. Αν αυτή δεν έχει δοθεί από τον συγγραφέα, τότε απογοητεύομαι και τότε, όντως, ίσως να ήθελα μια διαφορετική εξέλιξη στην πλοκή. Από την άλλη όμως, κάθε ήρωας αποτελεί ένα μοναδικό «παιδί» της σκέψης του δικού του δημιουργού, στον ξεχωριστό κόσμο που εκείνος έχει ήδη επινοήσει και τελικά, επέλεξε να αποτυπώσει στο χαρτί. Και κάθε δική μου επιθυμία ως προς τη διαφορετική εξέλιξη, ίσως τελικά να αλλοίωνε την ταυτότητα του συνόλου του βιβλίου. Οπότε, θα σας απαντήσω ότι, τελικά, δεν θα άλλαζα τη ροή κάποιου άλλου έργου, αλλά ούτε και την τύχη των ηρώων του.
Εχετε κάτι άλλο στα σκαριά;
Ναι, έχω ξεκινήσει τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος, που είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο. Ανυπομονώ να συνεχίσω, γιατί έχω μεγάλη περιέργεια για το πώς θα εξελιχθεί η υπόθεση στη συνέχεια!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
