Αντώνης Χαροκόπος: Υπάρχουν και σήμερα «φυλακισμένα» ΑμεΑ – 31 χρόνια στο αναπηρικό κίνημα, 25 στην τοπική αυτοδιοίκηση –

Μαρίνα Ριζογιάννη

Η προσπάθεια των ατόμων με αναπηρίες να κερδίσουν τα αυτονόητα για μία αξιοπρεπή ζωή είναι ταυτισμένη με το όνομα του Αντώνη Χαροκόπου.

Υπηρετεί τον χώρο της αναπηρίας από δύο διαδρομές. Η πρώτη έχει να κάνει με την επί 31 χρόνια ενεργή συμμετοχή στο αναπηρικό κίνημα. Εκλεγμένος σε διάφορες θέσεις, σήμερα είναι πρόεδρος της Περιφερειακής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία και μέλος της εκτελεστικής γραμματείας της Εθνικής Συνομοσπονδίας της ΕΣΑμεΑ. Η δεύτερη αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση, στην οποία εκλέγεται επί 25 χρόνια. Σήμερα είναι δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Πατρέων.

Χαρακτηριστικό του είναι ότι μετακινείται και παρεμβαίνει ο ίδιος όπου του αναφέρεται πρόβλημα. Είτε αυτό αφορά μεμονωμένο πολίτη, είτε ευρύτερα την κοινωνία. Δεν αρκείται σε περιγραφές και έγγραφες παρατηρήσεις, αλλά μάχεται μέχρι να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, το οποίο θα διευκολύνει ακόμα και την καθημερινότητα ενός ατόμου με αναπηρία. Κι αυτή η μάχη δεν σταματά για τον Αντώνη Χαρακόπο. Οπως μας αναλύει στη συζήτηση που ακολουθεί, η εξελιγμένη και προοδευτική κοινωνία μας συνεχίζει να βάζει φραγμούς στα άτομα με αναπηρία.

-Εχοντας συμπληρώσει δεκαετίες στο αγωνιστικό μέτωπο των δικαιωμάτων των αναπήρων, σε τι βαθμό έχετε πετύχει την κατάκτησή τους;  

Ο αγώνας για την κατάκτηση και τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία είναι συνεχής. Αν με ρωτάτε σε τι βαθμό έχουμε πετύχει την κατάκτηση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, χρονίως πασχόντων και των οικογενειών τους, θα σας πω πως έχουμε κάνει σημαντικά βήματα, αλλά η διαδρομή δεν έχει ολοκληρωθεί. Οταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον Σύλλογο Παραπληγικών, η φωνή των ατόμων με αναπηρία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, καθώς οι περισσότεροι μιλούσαν για εμάς, όχι μαζί μας. Σήμερα, ύστερα από δεκαετίες αγώνα εκ μέρους της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία και των μελών της, έχουμε κατορθώσει να έχουμε λόγο, ρόλο και θεσμική παρουσία, τόσο μέσα από την ΕΣΑμεΑ και τα θεσμικά όργανα του κινήματος όσο και μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου προσπαθώ να προάγω τη σύμπνοια και τη συμπόρευση.

Παραδείγματα τέτοιων προσπαθειών είναι η απεμπλοκή του Κληροδοτήματος Σταθακόπουλου, που επέτρεψε τη δημιουργία νέων δομών για τα άτομα με αναπηρία, καθώς και οι εισηγήσεις μου για την ανάπτυξη αντίστοιχων δομών στην Αχαΐα και την Αιτωλοακαρνανία. Μέσα από αυτές τις πρωτοβουλίες προσπαθούμε να μεταφράσουμε τη νομοθεσία και τις καλές πρακτικές σε πραγματικές και καθημερινές λύσεις. Ωστόσο, η καθημερινότητα μας υπενθυμίζει ότι η ισότητα δεν κατοχυρώνεται μόνο στα χαρτιά και με νόμους. Υπάρχει ακόμα δρόμος μέχρι η Πολιτεία, η Αυτοδιοίκηση Α’ & Β’ Βαθμού και η ίδια η κοινωνία να λειτουργούν με όρους πραγματικής συμπερίληψης. Για μένα, αυτός ο αγώνας είναι τρόπος ζωής. Και όσο υπάρχουν εμπόδια, τόσο θα υπάρχει και η ανάγκη να συνεχίσουμε.

-Ως άτομα με αναπηρίες βιώνετε την πολυσυζητημένη ενσυναίσθηση;

Βλέπουμε πως μέσα από δράσεις ενημέρωσης οι πολίτες μαθαίνουν για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες και σε γενικές γραμμές έχει γίνει μία καλή αρχή σε σχέση με την ευαισθητοποίησή τους, ωστόσο μένουν πολλά ακόμα να γίνουν. Βλέπουμε ακόμα οδηγούς να κλείνουν ράμπες αναπήρων ή να παρκάρουν σε θέσεις στάθμευσης για άτομα με αναπηρία. Χρειάζεται παιδεία και ενημέρωση, ώστε να υπάρχει σεβασμός και να γίνει αντιληπτό ότι και τα άτομα με αναπηρία μπορούν να κινούνται μέσα σε μία πόλη, να είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας και να έχουν ευκαιρίες, αρκεί να τους επιτρέπουμε με την συμπεριφορά μας ως μέλη ενός κοινωνικού συνόλου.

-Στη Δυτική Ελλάδα συνεχίζουμε να έχουμε αποκλεισμένους αναπήρους στα σπίτια τους;

Αν και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό τους, πράγματι στη Δυτική Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να παραμένουν αποκλεισμένοι στα σπίτια τους και αυτό πολλές φορές οφείλεται στην κοινωνική πολιτική που ακολουθείται σε τοπικό επίπεδο, αλλά και από την Πολιτεία. Και η οικογένεια βέβαια φέρει τη δική της ευθύνη σε αυτό. Τα άτομα με αναπηρία είναι εφικτό να βγαίνουν από τα σπίτια τους, αρκεί να υπάρχει ένας μηχανισμός που θα συμβάλει και θα υποστηρίζει σε αυτό. Χρειάζεται σχεδιασμός και μέριμνα.

-Η τοπική αυτοδιοίκηση, την οποία επίσης υπηρετείτε χρόνια, έχει εξοφλήσει το χρέος της έναντι των ΑμεΑ;

Οχι βέβαια. Παραμένουν ανοιχτά πολλά σημαντικά θέματα, όπως είναι η δημιουργία δομών, κέντρων διημέρευσης και στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης για τα άτομα με αναπηρίες. Θα πρέπει να υπάρχει οργάνωση, έτσι ώστε αυτά τα άτομα να διαμένουν για όσο χρειάζεται μακριά από τις οικογένειές τους. Φυσικά πάντα το κλείσιμο των ιδρυμάτων, η αποϊδρυματοποίηση των ατόμων με αναπηρίες, είναι βασικός σκοπός μας.

-Εχετε μία αρκετά μεγάλη διαδρομή στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και αυτή τη στιγμή είστε δημοτικός σύμβουλος. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για το μέλλον;

Πράγματι, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι κάτι που για πολλά χρόνια και θεωρώ πως για κάποια χρόνια, για όσο μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, αλλά και οι συνθήκες, θα είμαι ένας άνθρωπος που θα ασχολείται με τα κοινά. Υπάρχει θέληση και διάθεση, όμως είναι κάτι που δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εμένα. Η οικογένεια, η υγεία και άλλα πράγματα που θα πρέπει να λάβω υπόψιν μου θα παίξουν ρόλο, όμως αισθάνομαι ότι πάντα κάπου θα υπάρχει η πολιτική, καθώς πάντα θα υπάρχει το ενδιαφέρον για επίλυση των προβλημάτων που έχουμε ως πολίτες, αλλά και των προβλημάτων των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους.

-Πρωτοστατήσατε στην κατασκευή της Πατρών-Πύργου;

Πρόκειται για ένα θέμα για το οποίο αισθανόμουν ότι πρέπει να πιέσουμε και αυτό κάναμε. Η Πατρών-Πύργου στο παρελθόν δεν άφησε μόνο πολλούς νεκρούς, αλλά και άτομα με αναπηρία. Ηταν υψίστης σημασίας να έχουμε ένα ασφαλή δρόμο και με τον τρόπο μας συμβάλλαμε όπως μπορούσαμε, με ό,τι μέσο και δυνάμεις είχαμε για να τον έχουμε.

«Για μένα, αυτός ο αγώνας είναι τρόπος ζωής. Και όσο υπάρχουν εμπόδια, τόσο θα υπάρχει και η ανάγκη να συνεχίσουμε» τονίζει ο Α. Χαροκόπος

-Σε τι βαθμό αξιοποιούνται οι κοινοτικοί πόροι για την ανάπτυξη ειδικών δομών;

Υπάρχουν αυτή τη στιγμή μεγάλες ελλείψεις σε δομές και ανθρώπινο δυναμικό. Είναι βέβαιο ότι υπάρχει περιθώριο αξιοποίησης κοινοτικών πόρων για να πάμε βήματα μπροστά σε σημαντικά θέματα, όπως είναι η δημιουργία χώρων και δομών για άτομα με ψυχική αναπηρία και αυτισμό. Εκεί πρέπει να γίνει σκληρή δουλειά, καθώς οι ελλείψεις είναι πολύ σοβαρές. Τα άτομα με αυτισμό, αλλά και οι οικογένειές τους, έχουν ανάγκη από περισσότερη στήριξη, προκειμένου όχι μόνο να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες, αλλά και να έχουν έναν αξιοπρεπή τρόπο διαβίωσης. Αυτή τη στιγμή πολλές οικογένειες αισθάνονται απελπισία και εγκατάλειψη από την Πολιτεία, παλεύοντας μόνοι για τα παιδιά τους. Δεν μπορεί το κράτος να αδιαφορεί για αυτούς τους ανθρώπους.

-Ποιο είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που απασχολεί σήμερα τον χώρο των αναπήρων;  

Είναι καθοριστικό ότι δημιουργούνται δομές και έργα από την Πολιτεία χωρίς τη συνεργασία ατόμων από τον αναπηρικό χώρο. Είναι δυνατόν να δημιουργείται κάτι για τα άτομα με αναπηρία χωρίς τη συμμετοχή τους και να είναι πετυχημένο; Πολύ δύσκολα. Θα πρέπει λοιπόν να υπάρχει η συμμετοχή τους, καθώς εκείνα γνωρίζουν ποιος είναι ο ουσιαστικός τρόπος για να λυθούν προβλήματα και να καλυφθούν ανάγκες τους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα άτομα με αναπηρία είναι εξίσου λειτουργικά. Ωστόσο, ο τρόπος που αποκλείονται μέσα στις πόλεις τα άτομα με διάφορες μορφές αναπηρίας, το γεγονός δηλαδή ότι πρακτικές και συμπεριφορές δεν τους αφήνουν να κινηθούν ελεύθερα και με ασφάλεια, έχοντας πρόσβαση παντού, θα έλεγα ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που δεν επιτρέπεται να μην έχουν επιλυθεί μέσα σε μία σύγχρονη κοινωνία.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News