Δεν έχει αλλάξει αιώνα όλη η χώρα

ΑΣ ΜΗΝ πλειοδοτούμε σε ρητορείες πένθιμες και συναισθηματικές. Οι οικογένειες που πλήγηκαν από το δυστύχημα δεν χρειάζονται την καλλιέπεια των δημοσιολογούντων. Το γεγονός μιλά μόνο του. Κραυγάζει μάλλον. Αλλά αυτή η κραυγή πρέπει να έχει αποτέλεσμα.

ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ προφανώς και συγκλόνισε τους πάντες, και όχι μόνο εντός συνόρων. Αλλά μας κατέπληξε επιπλέον. Επαναπαυμένοι στην ιδέα του ραγδαίου ελληνικού εκσυγχρονισμού στις μεταφορές και τις επικοινωνίες, βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα των αμέτρητων θυμάτων στα συγκοινωνιακά δίκτυα του σαββατοκύριακου και των εορτών, είχε μείνει πίσω μας. Η πλάνη υπήρξε οικτρή. Η Ελλάδα της υστέρησης, της προχειρότητας, της επιπολαιότητας και των χειροκίνητων συστημάτων είναι ακόμα παρούσα.

ΕΙΤΕ το θέλουμε είτε όχι -η ιστορία δεν ζητάει τη γνώμη μας- το δυστύχημα θα παραγάγει πολιτικές συνέπειες για τις οποίες θα αποφασίσει η κοινωνία, αφού σταθμίσει τα δεδομένα. Πέρα από τις συνέπειες αυτές και τους όποιους ποινικούς λογαριασμούς που θα χρεωθούν όπου κριθεί επιβεβλημένο, προκύπτει η ανάγκη η τραγωδία να αποδειχθεί, έστω, διδακτική. Να μας υποχρεώσει σε λιγότερη εξωραϊστική συνθηματολογία και σε μεγαλύτερη αναγνώριση της πραγματικότητας των υστερήσεων και μειονεξιών μας.

Η ΧΩΡΑ έχει αλλάξει εποχή, σύμφωνοι, αλλά δεν αποτελούμε όλοι και όλα μια ταχύτητα. Υπάρχει ακόμα ο κόσμος, ο απλός πολίτης, που για να φτάσει σώος στο σπίτι του, θα πρέπει να στέρξουν και οι άγιοι των ανέμων, των υδάτων και της ξηράς. Ναι, απέχουμε από την Ελλάδα του 1950 και την τριτοκοσμική κατάσταση των μεταφορών σε άλλους δύσμοιρους τόπους, αλλά δεν είμαστε ακόμα αυτό που πρέπει και αυτό που δηλώνουμε πως είμαστε.

Η «ΑΠΟΔΟΣΗ ευθυνών» δεν είναι μόνο αστυνομικό θέμα. Η συμβολική πράξη του υπουργού Μεταφορών ήταν θαρραλέα, έντιμη και αξιοπρεπής, αλλά το ζήτημα δεν προσωποποιείται. Οι διαστάσεις του είναι διαχρονικές και διακομματικές και ο χειρισμός του εμπίπτει στα καθήκοντα του πολιτικού κόσμου εν συνόλω.