Εμπαινε Χάρη μου
Ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει για τις εξελίξεις στην κεντροαριστερά
Ενωσαν τις δυνάμεις τους τέσσερις σοφοί του προοδευτικού χώρου και αποφάνθηκαν ότι η αποφασιστική απάντηση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η συνένωση των αντιπολιτευτικών δυνάμεων με ενιαίο, ελκυστικό πρόγραμμα, με πειστική πρόταση εξουσίας που θα συγκινήσει τον κόσμο και με έναν ηγέτη κοινής αποδοχής. Απλά είναι τα πράγματα. Θυμηθήκαμε μια παλιά αστεία ιστορία: Ένα παλιό φιλαράκι έκανε κάτι σαν ιατρικές σπουδές- αμφιβάλλουμε αν ο ίδιος θα το θυμάται- και όταν ένα μέλος της παρέας έπαθε ένα διάστρεμμα, όλοι πήγαν στο φιλαράκι: Τι κάνουμε τώρα; Τον ρώτησαν. «Ένα γιατρό ρε παιδιά», απάντησε εκείνος.
Έναν γιατρό ρε παιδιά. Έναν Αντρέα. Εναμανιφέστο. Μια απαξιωμένη δεξιά. Σωρρευμένη δίψα για μεταβολή του πολιτικού τοπίου και αναδιανομή της εξουσίας στις μεσαίες διοικητικές και αυτοδιοικητικές κλίμακες.. Αίτημα για συρρίκνωση του κρατικού συντηρητισμού. Αδικαίωτα σύμβολα. Κάρμινα μπουράνα. Κοριτσάκι στην αφίσα. Και φύγαμε. Πάμε Χάρη, που αναφώνησε ο πρώην γραμματέας, αλλά με Χάρι Πότερ. Εμπαινε Χάρρυ μου, που τραγουδούσε ο Λουκιανός, αλλά για τον Χάρρυ Κλυν εκείνος. Και να σου το 48%.
Μεταξύ Χάρρυ Κλυν και Χάρη Δούκα, ωστόσο, μεσολάβησαν μερικές δεκαετίες. Και το 48% που μας λείπει, υποκαταστάθηκε από έναν καινούργιο κόσμο. Ο οποίος όλα αυτά τα φέρει ως απόηχο, προσπάθησε να τα αναβιώσει Πολυτεχνοποιώντας την αντίσταση στην πραγματικότητα της χρεοκοπίας, και αυτο-οδηγήθηκε σε μια νέα εποχή, κατά την οποία το ανατρεπτικό ζητούμενο δεν είναι ο προοδευτικός εκσυγχρονισμός, αλλά η αντίδραση όπως επίσης και το θεμελιωμένο καταναλωτικό αίτημα. Το «ερωτευμένοι- και γω να μην έχω», μεταφρασμένο σε παράπονο για την απόσταση που μας χωρίζει από την πρόσβαση στα αγαθά, αλλά και για το άγχος που απαιτεί η καθημερινότητα.
Μια φορά κι έναν καιρό, η κεντροαριστερά, χάνοντας ή κερδίζοντας στις εκλογές, κατάφερνε να ορίσει την έννοια της προοδευτικότητας και να ταυτιστεί μ’ αυτήν, ακόμα και αν η ίδια εξελισσόταν σε αυτάρεσκη, στάσιμη εξουσιαστική- καθεστωτική δύναμη. Οι παλιές αξίες του προοδευτισμού, ισότητα, δημοκρατία, δικαιώματα, ελευθερίες, ανακαίνιση της νομοθεσίας, δεν αποτελούν σημαίες των νεότερων γενεών για τον απλό λόγο ότι πρόκειται για δεδομένες κατακτήσεις. Τα ζητούμενα, οι αιτίες της αγανάκτησης, οι φοβίες και οι ανασφάλειες, σήμερα έχουν άλλο περιεχόμενο. Μια χαρά, αίφνης, η απάντηση στη ΝΔ του Μητσοτάκη δεν θα έρθει από τα αριστερά, αλλά από τα δεξιά, και τότε ο «προοδευτικός κόσμος» θα ψάχνεται μαζί με τον Μητσοτάκη, όπως τώρα οι σοσιαλιστές με τον Μακρόν και τον Μελανσόν.
Και ενώ ο Χάρης και ο Χαρίτσης, ο Παύλος, οι σοφοί καθηγητές και άλλοι προοδευτικοί του φάσματος από Τεμπονέρα μέχρι Σπίρτζη αναζητούν το νέο σχήμα, ο Κασσελάκης επανιδρύει τον δικό του ΣΥΡΙΖΑ ως παρθενογένεση, για ένα εκφράσει όλο το κοινωνικό ρεύμα που κινείται από τικ τοκ μέχρι παραλία ως ενσαρκωτής του αιτήματος για έναν Μπρέιβ Νιου Γουορλντ. Μπορεί να πετύχει, μπορεί να αποτύχει, αλλά ήδη έχει ποντάρει και η μπίλια γυρίζει. Το βέβαιο είναι ότι ο δεύτερος είναι εκείνος. Και στην πολιτική ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος είναι ο πρώτος που δεν έχει γίνει πρώτος ακόμα.
*Ο Κωνσταντίνος Μάγνης είναι διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Πελοπόννησος»
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
