Εξοδος ακινδύνου
Ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει για τον Νίκο Παλαιοκώστα.
Παρακολουθούμε εδώ και καιρό την περίπτωση Παλαιοκώστα. Του Νίκου Παλαιοκώστα, που εξέτισε μακρά ποινή στις φυλακές, καταδικασμένος για ληστείες και απαγωγές. Αποφυλακίζεται , λόγω εξαιρετικά επιβαρημένης υγείας. Είναι νεφροπαθής, και έχει προβλήματα όρασης και στομάχου. Εδώ και πολλούς μήνες, ως κρατούμενος, απολάμβανε ένα κλίμα ιδιαίτερης συμπάθειας από παρατηρητές του χώρου και των ΜΜΕ: Κατά τη διάρκεια της κράτησής του υπήρξε υποδειγματικός. Τήρησε τους κανονισμούς, δεν διαμαρτυρήθηκε για τις άδειες που δεν του εγκρίθηκαν, δεν μετείχε σε καμία αναταραχή. Και αργότερα, όταν προέκυψαν τα προβλήματα της υγείας που τον υπονόμευσαν βιολογικά σε βαθμό ουσιαστικής αναπηρίας, άρχισε να αρθρώνεται ανοιχτός λόγος συνηγορίας, ευλόγως: Τι νόημα έχει να κρατείται ταλαιπωρούμενος με μεταγωγές για αιμοκαθάρσεις; Είναι περιττός ο περαιτέρω σωφρονισμός, αφού ο άνθρωπος είναι καταφανώς αβλαβής και παραιτημένος από το παρελθόν του. Αν έχει μετανιώσει γι’ αυτό ή όχι, το ξέρει μόνο ο ίδιος. Υποθέτουμε ότι δεν θα ένοιωθε ευτυχής που η ζωή του καταστράφηκε μέσα σε τέσσερις τοίχους, έχοντας προκαλέσει την τύχη του κυνηγώντας οφέλη που τον κατέστησαν κυνηγημένο χωρίς να προλάβει να τα πολυχαρεί. Η αδρεναλίνη είναι μιας μορφής αποζημίωση. Ιδιο με του εξαρτημένου από τον τζόγο. Τρομερό το συναίσθημα να παίζεις σε μια νύχτα ένα σπίτι στη ρουλέτα. Αλλά όταν ξημερώσει και έχεις χάσει το σπίτι, είναι αδύνατο να σου αρκεί η έξαψη της νύχτας που πέρασε. Θέλεις να σπάσεις το κεφάλι σου στον τοίχο που ενέδωσες στο πάθος και δεν υπάρχει ούτε ένα ψήγμα της νωπής εμπειρίας του πάθους, που να μπορεί να αντιπαραβληθεί με τη θλίψη για την ανοησία και την ανωριμότητα: «Ναι, έχασα το σπίτι, αλλά πέρασα καλά». Θα έκοβες το πόδι σου τώρα, αρκεί να είχες πίσω το σπίτι.
Η περίπτωση του Νίκου Παλαιοκώστα είναι μια πρόκληση για μαύρο, πικρό χιούμορ για τη σχετικότητα των αξιών και το οξύμωρο που διέπει την οπτική γωνία μας, πολύ συχνά: Κακοποιός, ληστής, απαγωγέας, αλλά κατά τα άλλα εντάξει τύπος. Στο κάτω κάτω, είπαν οι συμπαθούντες, δεν σκότωσε ποτέ του άνθρωπο. Πράγματι, είναι καλό να μη σκοτώνεις, αλλά δεν ξέρουμε γιατί αυτό μπορεί να σε κάνει δικαιούχο συμπάθειας μεγαλύτερης από κάποιον που όχι μόνο δεν έχει σκοτώσει αλλά επίσης δεν έχει κάνει ούτε ληστεία ούτε απαγωγή. Το σχόλιο αυτό δεν έχει χαρακτήρα ένστασης έναντι της αποφυλάκισης, αλίμονο: Είμαστε με τη δικαιοσύνη, και όταν καταδικάζει, και όταν απαλλάσσει, και όταν συγχωρεί, και όταν αναγνωρίζει ελαφρυντικά, και όταν κρίνει επιεικώς, και βεβαίως όταν αποφαίνεται ότι οι λόγοι της τιμωρίας έχουν πληρωθεί. Ας πάει στο καλό ο άνθρωπος επομένως και ας τα βρει με την ψυχή του. Το θέμα μας δεν είναι εκείνος, είναι το σύνδρομο του Ρομπέν των Δασών, του Νταβέλη και του Τσακιτζή, που μας κάνει να θωρούμε με δέος και σαγήνη του ανθρώπους που επέλεξαν λόγω αντίληψης ή φύσης να ζήσουν πέρα από τα όρια του νόμου και της συμβατικής ηθικής, παραβλέποντας ότι η δράση τους έπληξε βάναυσα τα θύματά τους και τους δικούς τους ανθρώπους. Οι απαγωγείς, λέει, είναι συχνά πολύ τρυφεροί με τους ομήρους τους. Να το πείτε αυτό στους συγγενείς τους που έζησαν μέρες και νύχτες αγωνίας μαζεύοντας χαρτονομίσματα, χωρίς να ξέρουν αν θα πάρουν πίσω τον αγαπημένο τους άνθρωπο ή μόνο το αυτί του.
Ο Νίκος Παλαιοκώστας αποφυλακίζεται. Φαίνεται ότι υπήρξε άνθρωπος με ταλέντα, αρετές, θελκτικότητα. Αν όχι στη φυλακή, ίσως τώρα θα αναλογιστεί αν τα χαρίσματά του τα επένδυε σε μια νομότυπη καθημερινότητα, εάν η ζωή που θα του αναλογούσε θα ήταν τόσο μίζερη και αποκρουστική ώστε να αξίζει τον κόπο να βυθίσει τον εαυτό του στο σκοτάδι του χρόνου, επανερχόμενος στα εγκόσμια ως συντρίμμι. Εχει βέβαια πολλούς υποστηρικτές και θαυμαστές. Ας ελπίσουμε ότι έχει μια χρησιμότητα αυτό.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
