Φεγγαράκι μου λαμπρό
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Όταν έγινε ο σεισμός, καθόμουν με τον αδελφό μου στο σαλονάκι, και αρχίζει να κουνάει, και του λέω…
Αλλά τι μας ενδιαφέρει εμάς πού ήσουν όταν έγινε ο σεισμός και τι έκανες και ποια κορνίζα έπεσε και ποια έμεινε όρθια και γιατί αυτό εσύ το θεωρείς σημαδιακό;
Μα αν δεν περιγράψουμε την επίδραση των μεγάλων γεγονότων στη ζωή μας, για ποιο λόγο να τα θεωρούμε μεγάλα και σε τι να μας αφορούν;
Μα δεν τον κάνεις γι’ αυτό. Το κάνεις για να υψώσεις το μπόι σου ώστε να αγγίξεις το συμβάν, να μεγαλώσεις μικραίνοντάς το, να γεφυρώσεις την απόσταση.
Σε λίγο θα μου πεις ότι είμαι σαν τον κυνηγό που σκοτώνει το πτηνό πάνω που πετούσε, να το κατεβάσει, να δει τι σόι πράγμα ήταν και να το σταματήσει αυτό το πέταγμα, διότι πολύ μας δίνει στα νεύρα που πετάει αυτό και εμείς δεν μπορούμε.
Ή σαν τον άλλον που ανοίγει το ρολόι στη μέση για να δει πώς δουλεύει. Και το σκοτώνει.
Ωραία, πες αυτό για τον σεισμό.
Δεν ήθελα να πω για τον σεισμό.
Αλλά γιατί ήθελες να πεις;
Για Το DARK SIGHT OF THE MOON ήθελα να πω.
Κι εσύ για δαύτο θες να πείς; Μας σκότισαν οι εφημερίδες και τα διαδίκτυα για τούτο.
Περισσότερα και από τον Γεωργούλη γράψανε
Μα συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από τότε που βγήκε. Ενώ του Γεωργούλη, ούτε τρία χρόνια.
Ωραία. Να πάμε να καταθέσουμε στεφάνι, να βγάλει λόγο ο Πελετίδης.
Ο Πελετίδης όλο τον ίδιο λόγο εκφωνεί.
Εσύ τι καινούργιο έχεις να πεις για το DARK SIGHT OF THE MOON που δεν το είπαν οι υπόλοιποι;
Θέλω να σου πω ότι το άκουγα στο σπίτι μου και δονούνταν τα τζάμια από τις κιθάρες, τα σαξόφωνα, τα μπάσα.
Οπότε;
Ότι ήτανε κάτι σαν σεισμός, αλλά τον προκαλούσες μόνος σου.
Μάλιστα. Κάτι άλλο;
Αυτό.
Μεγαλοφυές.
Και τέλος πάντων, μου έχει μείνει από το δημοτικό. Όταν η δασκάλα ρωτάει, και ξέρω την απάντηση, σηκώνω το χέρι, κυρία- κυρία, το έχει ζήσει, τράκαρα μαζί του, με διαπότισε, με μετακίνησε σε έναν άξονα διαφορετικό, δεν ξέρω γρι από ακκόρντα, δεν ξέρω που μπαίνει η κιθάρα του Γκίλμουρ και πού το σαξόφωνο, αυτό που ξέρω είναι πως φορτώθηκε στις αποσκευές μου και το φέρω μαζί μου ως εμπειρία, ως χαρακιά, ως στοιχείο του εαυτού μου, και ναι, δεν θέλω να μιλήσω για το έργο, αδυνατώ, όπως όταν πάω στα μουσεία με τους Ρέμπραντ και τους Βαν Γκογκ, ή σαν ακούω ποίηση υποβλητική, σαν δοκιμάζω μια θεσπέσια γεύση, σαν βουτάω σε μια τυρκουάζ ακτή, νιώθω απλά την αλλαγή ως τέρψη, ως συγκλονισμό και ως περηφάνια. Όταν συμβαίνουν πράγματα που αλλάζουν τον κόσμο,
αυτό συμβαίνει γιατί αλλάζουν τον άνθρωπο, κατά συνέπεια όταν γίνεται ο βομβαρδισμός, όταν ο ΑΠΟΛΛΟ φτάσει στη σελήνη, όταν οι Τούρκοι μπουν στην Κύπρο, όταν πέσει η χούντα, αυτό που θέλω να σου πω είναι τι έκανα όταν το γεγονός με πέτυχε, τι σκέφτηκα, σε ποιόν τηλεφώνησα, και του λέω, και μου λέει, γιατί όπως λέει το ECLIPSE…
Ποιο είναι αυτό;
Το τραγούδι του τέλους του δίσκου. Όλα όσα κάνεις, όλα όσα βλέπεις, όλοι όσοι ακούς, όλα βρίσκονται σε έναν ρυθμό, σαν σύστημα κουρδισμένο, όπως τα πάντα κάτω από τον ήλιο, αλλά τώρα ο ήλιος υφίσταται έκλειψη, λόγω της σελήνης.
Και;
Δεν έχω ιδέα. Δεν έγινε ποτέ έκλειψη τόσο σοβαρή, πενήντα χρόνια τώρα. Αν εξαιρέσεις τις βεβαιότητες, που εξέλιπαν μια στο τόσο, άλλοτε με την κρίση, άλλοτε με την πανδημία, την Ουκρανία, την τρομοκρατία. Ακούγαμε για τηνμ αθέατη πλευρά της σελήνης που έτσι και γυρίσει προς την Γη…
Τι θα γίνει;
Θα έχουμε γυρίσει και εμείς πλευρά, παναθεμά μας, και δεν θα δούμε τίποτα.
Και;
Και έγινε σελήνη ο εαυτός μας, και γύρισε η αθέατη πλευρά του, το μέσα έξω σαν να λέμε.
Και;
Και τότε θυμήθηκα τον δίσκο, τον ξανάκουσα και τον ξανάκουσα. Και τότε είδα πως η θεατή πλευρά μου ήταν στις χαρακιές του ξεχασμένη, και η αθέατη πλευρά μου είχε πάρει τη θέση της φάτσας μου.
Να κόψεις τα βινύλια. Να κατεβάζεις μουσική από το σποτιφάι.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
