«Φταίμε όλοι», αλλά αυτό δεν αρκεί

ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ, συμπύκνωσε την κυβερνητική θέση λακωνικά και συνθηματολογικά ο πρωθυπουργός. Και πράγματι: Οι υστερήσεις των υποδομών και η πάσχουσα επάνδρωση των διοικητικών τομέων είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο. Η ευθύνη του πολιτικού κόσμου σ’ αυτό έγκειται αφενός στην αρνητική συμβολή τους και στις δύο αυτές πτυχές του φαινομένου, και στην ανολοκλήρωτη αναβάθμιση, η οποία προσκρούει σε πολυπαραγοντικές δυσκολίες. Η πιο βασική από αυτές είναι η έλλειψη αποφασιστικότητας, σε συνδυασμό με την αμεριμνησία και την απαράδεκτα χαμηλή προβλεπτικότητα, η οποία δίνει δικαιώματα στην κοινωνία: Αφήνετε τις καταστάσεις να εγκυμονούν θανάσιμους κινδύνους, γιατί δεν σας νοιάζει ο απλός πολίτης όσο διατείνεστε. Ο πολιτικός κόσμος, προστατευμένος κατά κανόνα με έξοδα του φορολογούμενου, δεν ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνει επισφαλές ταξίδι.

ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ. Αλλά η διάχυση της ευθύνης δεν μετριάζει το βάρος τους. Η ευθύνη αφορά στο ακέραιο όλους όσοι έχουν υπηρετήσει τα επίμαχα αντικείμενα. Και καταλογίζεται αναλόγως από την κοινωνία. Σφάλλουν όσοι νομίζουν ότι οι πολίτες εξαιρούν σχήματα και πρόσωπα από το κάδρο. Το δυστύχημα των Τεμπών, όπως άλλωστε διαφαίνεται ευκρινώς στις τάξεις της νέας γενιάς, απομάκρυνε ξανά τον πολίτη από το πολιτικό σύστημα και πάγωσε την εμπιστοσύνη του στους θεσμούς και το σύστημα εξουσίας.

ΑΛΛΑ, σύμφωνα με τους κανόνες του χαρτοπαιγνίου, η βαρύτερη δυσκολία -και η ευθύνη της πρωτοβουλίας των κινήσεων- βρίσκεται στα χέρια εκείνου που θα βρεθεί με τον καταραμένο μουτζούρη των συγκυριών. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός στριμώχτηκαν. Αλλά έχουν το περιθώριο να ξεδιπλώσουν αποφασιστικές παρεμβάσεις που θα τους επιτρέψουν να ξανακοιτάξουν στα μάτια τον πολίτη. Προσέχοντας αυστηρά την πολιτεία και τη συμπεριφορά τους σε όλα τα επίπεδα, όπως οφείλει όποιος κινείται ανάμεσα σε νάρκες.