«Γυναίκες της Τροίας»: Αντί για θύματα, φωνές που πάλλονται

Η Μαριμίλλη Ασημακοπούλου, σκηνοθέτης και δημιουργός με βαθιά καλλιτεχνική ευαισθησία, φέρνει τη δική της εκδοχή της κλασικής τραγωδίας του Ευριπίδη,«Γυναίκες της Τροίας», στη σκηνή του Πάνθεον στις 19 Οκτωβρίου και ώρα 9 το βράδυ, με μια σύγχρονη, ωμή και συναισθηματική αναμέτρηση.

Οι γυναίκες της Τροίας, αντί να παρουσιάζονται απλώς ως θύματα του πολέμου, παίρνουν έναν ρόλο με μεγαλύτερη βαρύτητα – μεταμορφώνονται σε σύμβολα δύναμης και αντοχής. Σε μια εποχή όπου η βία και η καταστροφή παραμένουν θλιβερά επίκαιρες, η παράσταση της Μαριμίλλης Ασημακοπούλου μας προσκαλεί μέσα από το pelop.gr, να αφουγκραστούμε το αμίλητο πάθος που κρύβεται πίσω από τη σιωπή και την κίνηση. Και όλα αυτά με την βοήθεια των συνεργατών της, που όπως μας λέει «είναι ο κάθε ένας στο είδος του “μάγος”»

– Μετά από αιώνες, οι «Τρωάδες» συνεχίζουν να σοκάρουν με τη βία και την καταστροφή. Τι είναι αυτό που, κατά τη γνώμη σου, θα σοκάρει περισσότερο το σύγχρονο κοινό στη δική σου διασκευή;

Η έμπνευση του Ευριπίδη για το έργο «Τρωάδες», ήρθε λίγο μετά την καταστροφή της Μήλου, όταν οι Αθηναίοι, με απάνθρωπη βιαιότητα, σκότωσαν όλους τους ενήλικες άντρες της Μήλου και πούλησαν για δούλους τις γυναίκες και τα παιδιά τους.

Η έμπνευση για τις «Γυναίκες της Τροίας», ήρθε μετά από την τόση έντονη έμφυλη βία κατά των γυναικών από τους συντρόφους τους στην μετά COVID εποχή. Γυναίκες που θυσιάστηκαν στο όνομα της ελευθερίας.

Δεν έχω σκοπό να σοκάρω. Ποθώ μια ώρα χοροθεατρικής δράσης στη σκηνή, να αφυπνίσει το κοινό, να συγκινηθεί. Και ίσως την επόμενη μέρα στο «τι κάνεις;» που θα πει, να αφουγκραστεί με μεγαλύτερο ενδιαφέρον την απάντηση που θα λάβει.

– Ο χορός στη δική σου παράσταση δεν είναι απλώς διακοσμητικός. Πιστεύεις πως, μέσα από την κίνηση, φέρνεις τον θεατή αντιμέτωπο με κάτι που δεν μπορεί να αγνοήσει; Τι του «φωνάζει» το σώμα που οι λέξεις δεν τολμούν να πουν;

Το συναίσθημα αποτυπώνεται με λέξεις και γίνεται ποίημα. Με σιωπή γίνεται πράξη. Η πράξη έχει κίνηση.

Τα χαρισματικά πλάσματα που ανεβαίνουν στη σκηνή, καλούνται να παλέψουν την εσωτερική ανησυχία τους στην κάθε συνθήκη, πράττουν ως τραγικά πρόσωπα για να την αντιμετωπίσουν.

Ο ψυχισμός τους βρίσκετε σε ένα πλήρες χάος. Οργή, για τις αποφάσεις των βαρβάρων. Φόβος, γι’ αυτό που ακολουθεί. Θλίψη, για την αγάπη που δεν έχει πού να πάει, σε ένα κατεστραμμένο τόπο που αναβλύζει πόνο. Αυτές οι γυναίκες χάνουν άντρες, γιους, πατέρες, αδελφούς και τις ίδιες τις προσμένει ατίμωση.

«Πάλλονται» είναι η λέξη για τα σώματα αυτών των γυναικών.

– Ο πόλεμος είναι παντού, και το βλέπουμε καθημερινά. Πιστεύεις ότι, με την παράστασή σου, «επιβάλλεις» μια νέα οπτική για το τι σημαίνει να είσαι «θύμα»; Είναι οι γυναίκες της Τροίας θύματα ή κάτι πιο επικίνδυνο;

Η ζωή είναι καθημερινοί αγώνες ή μάχες. Εμείς αποφασίζουμε αν θα κερδίσουμε, ανάλογα το πάθος και τον χαρακτήρα μας. Οι γυναίκες της Τροίας δεν έχουν τι άλλο να χάσουν.

Σκλάβες είναι πια, για ν’ ανοιγοκλείνουν πόρτες, δούλες σε μια κυρά, κρυφό ταίρι κάποιου που μισούν. Δεν ελπίζουν. Κι αν κάτι τους ανήκει είναι της ψυχή τους η πατρίδα. Έτσι με το θάρρος της δημιουργίας, τους μίκρυνα το φόβο και τις έκανα γενναίες, για να κρατηθούν ελεύθερες. Δεν εννοώ σωματικά. Περήφανη, με βροντερή φωνή και πάθος, η Εκάβη λέει: «Μάνα καμία, Τρωαδίτισσα ή Ελληνίδα δεν είχε γιους σαν τους δικούς μου».

– Η απόγνωση και η καταστροφή μπορούν να γίνουν εξαιρετικά θεαματικές. Ποιος είναι ο δικός σου στόχος: να προκαλέσετε πόνο, σκέψη ή μια ωμή αναμέτρηση με την πραγματικότητα;

Άνθρωποι που κάνουμε την ίδια δουλειά, θέλουμε να προκαλούμε συναισθήματα, να συγκινούμε, να δίνουμε μια άλλη πλευρά στα πράγματα, να θέτουμε ερωτήματα για σκέψη. Πίσω από όλο αυτό το δημιουργικό κομμάτι είναι η επιθυμία μας, ως απόσταγμα, να βελτιωθεί κάτι.

– Σε έναν κόσμο όπου οι νικητές γράφουν την ιστορία, εσύ προβάλλεις τις ηττημένες. Πιστεύεις ότι το κοινό είναι έτοιμο να ακούσει το μήνυμά τους ή προτιμά να αγνοήσει τη σκοτεινή πλευρά των νικών του;

Αγαπημένος μου ήρωας πάντα ήταν ο Έκτορας. Ήξερε ότι δεν έχει καμία ελπίδα απέναντι στον Αχιλλέα αλλά βγήκε από τα τείχη να τον αντιμετωπίσει και να πεθάνει γενναία.

Η παράσταση κλείνει με αυτή τη φράση: «Όποιος την ευτυχία του καμαρώνει σαν κάτι απαρασάλευτο, ανόητος είναι· σαν τον τρελό τον άνθρωπο, η τύχη, κι η ευτυχία δε μένει πάντα σε έναν».

– Μιλάμε για μια παράσταση γεμάτη σιωπές, κραυγές και σωματική ένταση. Αν το κοινό έπρεπε να νιώσει ένα πράγμα στο τέλος, τι θα ήθελες να είναι αυτό: αποστροφή, ενδοσκόπηση ή, τολμώ να πω, αμηχανία;

Αυτός που είναι γενναίος είναι Ελεύθερος, λέει ο Ευριπίδης. Αυτό θέλω να νιώσει.

– Η ερμηνεία του σώματος σε μια τραγωδία είναι ισχυρή και επικίνδυνη. Πώς οδήγησες τους ηθοποιούς και τους χορευτές σου να φτάσουν στα όριά τους χωρίς να τα περάσουν; Ή μήπως έπρεπε να τα περάσουν;

Μέσα από έρευνα οδηγούμαστε σε συμπεράσματα, αμφιβολίες, ερωτήματα, τα συζητάμε, τα ζωγραφίζουμε, τα αυτοσχεδιάζουμε και κρατάμε την προσωπικότητα του καθενός μέσα στην συνθήκη, που συμβαίνει στο τώρα. Κανείς μας δεν έχει τέτοιες εμπειρίες ευτυχώς, τις φανταζόμαστε και παίζουμε παιχνίδια. Τα όρια δεν τα υπερβαίνουμε, τις καταγεγραμμένες δυνατότητές μας, ναι.

Ινφο

«Γυναίκες της Τροίας».  Διασκευή στο έργο του Ευριπίδη «Τρωάδες»

Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση του Χάρη Πεγιάζη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Νίκος Σωτηρόπουλος
Κοστούμια: Πένυ Κοσμοπούλου
Κατασκευή κοστουμιών: Νίκη Αντζουλάτου
Ηχοληψία: Νάσος Φιλιππόπουλος
Εικαστική επιμέλεια: Phaedra
Σχεδιασμός εντύπων: Erie
Φωτογραφία: Ευτυχία Μπάρλου
Παραγωγή: έαρ Art Studio
& Μ.Α School of Performing Arts
Διεύθυνση παραγωγής: Βανέσα Ασημακοπούλου

 

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News