Η άνοδος, η πτώση, η…επόμενη μέρα

Θεόδωρος Καμπέρος

Διάχυτα είναι τα συναισθήματα, που διακατέχουν έναν κόσμο ο οποίος παραδοσιακά ανήκει στον προοδευτικό χώρο στην Ελλάδα, μετά τις τελευταίες εκλογές.

Εναν χώρο με σταθερή παρουσία και διακριτά χαρακτηριστικά για πολλές δεκαετίες, που μπορεί οι εκάστοτε αρχηγοί να αλλάζουν, όπως και οι συνθήκες και το πολιτικό περιβάλλον, όμως η υπαρξιακή αναγκαιότητά του είναι αναντίρρητη.

Αυτό γιατί εδράζεται σε ένα εντελώς διαφορετικό αξιακό σύστημα αρχών, επιλογών, θεώρησης και ερμηνείας του κόσμου.

Ομως το παρών μοιάζει να είναι ιδιαίτερα δυσμενές, αφού για πρώτη φορά στα χρονικά η Συντηρητική παράταξη, στο σύνολό της, ξεπερνά σε ποσοστά τον προοδευτικό χώρο. Προφανώς η υποχρεωτική διάσπαση αυτού, λειτούργησε καταλυτικά για το αποτέλεσμα.

Πολύ απλά και οι δύο σχηματισμοί απευθύνονται στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων.
Η πολυτέλεια της διάσπασης ήταν μοιραία για τους ψηφοφόρους του προοδευτικού τόξου, αφού ο στόχος και ο σχεδιασμός και των δυο μεγαλύτερων κομμάτων του, ήταν η διεκδίκηση της διακυβέρνησης, προφανώς συμμετέχοντας σε ένα συστημικό πλαίσιο που αυτό όμως ορίζει με τα «μέσα» που ελέγχει τις προτιμήσεις του κι αυτό όφειλαν να το συνυπολογίσουν.

Σήμερα, τα ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις είναι πολλά.
Ενα είναι ο ρεαλιστικός ιδεολογικός προσανατολισμός, που να λαμβάνει υπόψη ευρύτερα το παγκόσμιο περιβάλλον, μέσα από την συμμετοχή μας στην ΕΕ, που πρέπει να θεωρούμε αδιαπραγμάτευτη.

Η σύγχρονη Αριστερά καλείται να εξοικειωθεί να λειτουργεί σε συστημικό περιβάλλον, προωθώντας σταθερά τις διεκδικήσεις της με την συμμετοχή της σε κάθε θεσμικό όργανο.

Πρέπει να συντηρήσει τον πυρήνα της ιδεολογίας της, που σαν τέτοιος είναι «αντισυστημικός» και προοπτικά «ανατρεπτικός», αφού ενέχει την σύγκρουση με ένα σύστημα επιβολής των ολίγων έναντι των πολλών. Αυτή όμως η συντήρηση και η περιφρούρηση του «πυρήνα» να μην την αποκόπτει από τον ρεαλισμό και τις εξελίξεις. Στην πραγματικότητα να αποτελεί την αφετηριακή θεώρηση των πραγμάτων, το θεμελιώδες υπόβαθρο, την αξιακή παρακαταθήκη.

Από εκεί και πέρα η διεκδίκηση της πρέπει να είναι η διεύρυνση των δημοκρατικών θεσμών, μέσα από την αντίστοιχη των πολιτών. Ο εχθρός όλων είναι η αποχή των ψηφοφόρων που την διογκώνει η απογοήτευση και η αναποτελεσματικότητα των εφαρμοσμένων πολιτικών. Πρέπει να μπορεί να παραλληλιστεί με διεκδικήσεις της ευρωπαϊκής ρεαλιστικής πραγματικότητας της σοσιαλδημοκρατίας.

Ενα άλλο θεμελιώδες ζήτημα είναι η συνεννόηση και ο ορισμός οδικού χάρτη συνεργασίας ανάμεσα σε αυτούς που ηγούνται σήμερα τους των πολιτικών σχηματισμών, που απευθύνονται στην δεξαμενή ψηφοφόρων του Προοδευτικού τόξου. Οσο πιο γρήγορα αντιληφθούν ότι αυτοί δεν νιώθουν να τους χωρίζει τίποτα το ιδιαίτερο, ενώ πολλά αυτά που τους ενώνουν, τόσο καλύτερα για όλους.Γιατί «υποτίθεται» πως, αμφότεροι, παλεύουν για την βελτίωση της ζωής αυτών.

Και τέλος, η ίδια η άσκηση της εξουσίας. Αυτή η διαδικασία ισχύος και αποτελεσματικότητας, που όμως μοιάζει να απειλείται από αναρίθμητες ασθένειες. Κυρίαρχες, η αλαζονεία και η διαφθορά . Οφείλουμε να ψάξουμε να βρούμε τις δικλίδες που θα τις περιορίσουν και θα τις αποκαλύπτουν έγκαιρα. Γι’ αυτό ακριβώς και η διατήρηση «ως κόρη οφθαλμού» του αξιακού της πυρήνα ως πυξίδα κατεύθυνσης. Να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν είναι πολυτέλεια, ούτε παρωχημένη εμμονή.

Οι δύο πλευρές χρωστάνε μεταξύ τους έναν ειλικρινή απολογιστικό διάλογο, για τα πεπραγμένα του πρόσφατου παρελθόντος, που δεν έγινε ποτέ. Μέσα από αιτιολογήσεις και εξηγήσεις και με διάθεση ειλικρίνειας και κατανόησης μπορεί να γίνουν κατανοητά λάθη, αστοχίες και παθογένειες .

Το ζητούμενο είναι μια νέα αρχή για τον προοδευτικό χώρο συνολικά.

Οι καιροί που έρχονται μοιάζουν να είναι δύσκολοι για να συγχωρούν ασυνεννοησία!

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News