Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Οι έλληνες;

ΤΑ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ στοιχεία που αποτύπωσε η επεισοδιακή περυσινή απογραφή μάς βρήκαν προετοιμασμένους για δυσάρεστα. Ξέραμε ότι ο ελληνικός πληθυσμός έβαινε και βαίνει μειούμενος. Διαπιστώνουμε απλώς μια τάξη μεγέθους.

Η ΜΕΙΩΣΗ έχει ως σημείο αναφοράς την απογραφή του 2011. Πλανάται όποιος τη συνδέει με την οικονομική κρίση. Τις δημογραφικές συνέπειες της κρίσης δεν τις έχουμε δει ακόμα. Μας περιμένουν περαιτέρω αρνητικά ευρήματα.

Η ΚΑΜΨΗ είναι διεθνές φαινόμενο και σχετίζεται με τις συνθήκες ζωής και τις αντιλήψεις που κυριάρχησαν στον δυτικό κόσμο και την Ελλάδα στην πορεία προς το κλείσιμο του 20ού αιώνα. Συνοπτικά: Αναπτύχθηκε ένα μοντέλο που δεν ευνοεί την τεκνοποίηση, αντίθετα με τις εποχές όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε πιο περίκλειστα κοινοτικά συστήματα, με σημαντικές βιοτικές δυσκολίες αλλά χωρίς στρεσογόνες απαιτήσεις, υπερκινητικότητα, ατομικισμό, πολλαπλούς ρόλους και πειρασμούς.

ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ μας κατέστησαν την τεκνοποίηση επιλεκτική κατεύθυνση- αντίθετα με το παρελθόν που ήταν ουσιαστικά μονόδρομος- η οποία τελεί υπό την αίρεση ότι οι ανάγκες της ανατροφής δεν θα προκαλέσουν υπερβάλλουσες περισπάσεις και ματαιώσεις για τον άνδρα, τη γυναίκα, το ζεύγος. Η αυταπάρνηση έχει όρια.

ΚΑΙ ΕΝΩ διαμορφωνόταν το πνεύμα αυτό, τα πολιτικά και παραγωγικά συστήματα δεν παρενέβαιναν αποφασιστικά για να το αναχαιτίσουν, αλλά μάλλον υποκλίνονταν ενθαρρυντικά -ή έστω αμήχανα- στην αναπτυξιακή δυναμική της περιόδου, υπό το μοντερνιστικό επιχείρημα ότι αποκαλυπτόμαστε μπροστά στην ελευθερία του ατόμου.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ που έχουν δραματικό χαρακτήρα απαιτούν ομοίως δραματικές λύσεις και όχι ασπιρινούχες συνταγές. Αυτή θα πρέπει να είναι η μείζων προτεραιότητα της εθνικής πολιτικής τα επόμενα χρόνια, αρχίζοντας από τώρα, αφού δεν μπορούμε να αρχίσουμε από χθες.