Η επέτειος της πορείας που κατέπληξε

Το κύριο άρθρο της «Π»

 

ΚΑΘΕΝΑΣ μπορεί να έχει την άποψή του για τους λόγους για τους οποίους θα ήθελε η πόλη του να είναι γνωστή και αξιομνημόνευτη. Η δημοτική αρχή διοργάνωσε το 2016 εκείνη τη μνημειώδη -με την όποια σημασία της λέξης- πορεία διαμαρτυρίας προς την Αθήνα. Και επειδή νιώθει περήφανη για τη χειρονομία αυτή, την οποία πάντως έκτοτε δεν επανέλαβε, χαιρετίζει την επέτειο των επτά χρόνων με αγωνιστική διάθεση και τη δέουσα συγκίνηση.

ΜΕ ΤΗΝ πορεία εκείνη, ο Δήμος ζητούσε χρηματοδοτήσεις και προσωπικό, αλλά βέβαια το πραγματικό θέμα της πορείας ήταν η πορεία αυτή καθαυτή, οι εντυπώσεις που παρήχθησαν και που ήταν τωόντι μεγάλες. Δεν συνηθίζεται διαδήλωση από τη μια πόλη στην άλλη, και μάλιστα σε μήκος 220 χιλιομέτρων. Το εγχώριο εμπόριο ειδησεογραφικού θεάματος απήλαυσε τις εικόνες. Πολιτική ουσία βέβαια δεν υπήρχε, και αποτέλεσμα δεν παρήχθη. Ο δήμαρχος επέστρεψε στην Πάτρα με άδεια χέρια, αλλά ενισχυμένα ποσοστά δημοτικότητας. Σε πολύ κόσμο αρέσει η διεκδικητικότητα και η αγωνιστικότητα. Και δεν αποφέρει καρπούς, δεν φταίει ο αγωνιστής και διεκδικητής. Φταίει το σύστημα που του αρνείται ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του. Μα φυσικά οι δήμοι δικαιούνται πόρους, μα φυσικά τους λείπει προσωπικό. Και σε ποιον δεν λείπει προσωπικό άλλωστε, στη μετά την κρίση εποχή; Το ζήτημα ήταν και παραμένει να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις που θα επιτρέπουν ικανοποίηση των διεκδικήσεων. Αν αυτό γίνεται με πορείες σε υπουργούς, ας το κρίνει ο κόσμος.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι τρία χρόνια αργότερα, ο κόσμος της πόλης επιβράβευσε πανηγυρικά αυτή την αντίληψη. Είναι το 2023 παρόμοιο με το 2019; Αυτό θα αποδειχθεί στην κάλπη, αν και η ήττα του δημάρχου απαιτεί πειστικό αντίπαλον δέος. Οσοι διαφωνούν μαζί του, δεν έχουν παρά να το δημιουργήσουν αποτελεσματικά. Η πόλη δικαιούται μια εναλλακτική αυτοδιοικητική πρόταση. Για να δούμε αν θα την έχει.