Η Γεωργία Παράσχη ξεδιπλώνεται σαν ύφασμα και μας καλεί σε μια «Εις εαυτόν» εικαστική εξομολόγηση

Το The Bold Type Hotel στο πλαίσιο τις πολιτιστικής του ευαισθησίας έχει την τιμή να παρουσιάζει στο κοινό το καινούργια art series project με καταξιωμένους τοπικούς καλλιτέχνες.

Η έναρξη του project art series θα παρουσιάσει την καινούργια δουλειά της εικαστικού Γεωργίας Παράσχη, στην ατομική της έκθεση με τίτλο «εις ευατόν». Χρησιμοποιώντας το ύφασμα, ένα υλικό που αγαπά πολύ, η Γεωργία Παράσχη δημιουργεί μοναχικές αλλά αισιόδοξες μορφές. Άλλωστε και η ίδια είναι μια γυναίκα που αισθάνεται ότι πατάει σταθερά στα πόδια της, της αρέσει να κλείνει κύκλους και να κοιτάει μπροστά. Και σήμερα, η Γεωργία Παράσχη μιλά στο pelop.gr για τη νέα της δουλειά, το τι υποσυνείδητα συμβαίνει πάνω στον καμβά, το ύφασμα και τις προκλήσεις που της προσφέρει και πολλά άλλα.

«Εις εαυτόν» ο τίτλος της έκθεσης. Μιλήστε μας λίγο για αυτό.

Κάθε έργο τέχνης, για να πούμε την αλήθεια, είναι «εις εαυτόν». Κάθε καλλιτέχνης, αυτό που δημιουργεί είναι από τον εαυτό του, από το βάθος της ψυχής του. Όπως και κάθε έργο τέχνης είναι μια αυτοβιογραφία… Είναι τα συναισθήματα που βγαίνουν και που μετά μπορεί κανείς να τα μελετήσει σε σχέση με τον εαυτό του. Να πει «γιατί μου βγήκε έτσι;». Σε εμένα συνήθως αυτό συμβαίνει. Αφού κάνω τα έργα, μετά από πολύ καιρό ανακαλύπτω για ποιον λόγο έφτιαξα αυτό το έργο και όχι κάποιο άλλο.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και ένα είδος «εικαστικού ημερολογίου»;

Πολύ ωραία ακούγεται… Όμως για να πω την αλήθεια είναι κάτι παραπάνω. Στο ημερολόγιο καταγράφεις αυτά που σου συμβαίνουν. Τα έργα μου είναι το τι συμβαίνει μέσα μου χωρίς να το γνωρίζω. Όταν δημιουργώ ένα έργο, δεν ξέρω τον λόγο γιατί το κάνω;

Είναι μια διεργασία που γίνεται ασυνείδητα;

Γίνεται υποσυνείδητα. Και μετά που ανακαλύπτονται πράγματα και καταλαβαίνω το τι συνέβαινε στο υποσυνείδητό μου. Αυτό συμβαίνει πάντα.
Σε ποια χρονική περίοδο δημιουργήθηκαν τα συγκεκριμένα έργα;

Έγιναν μέσα σε 4-4,5 χρόνια. Ήμουν έτοιμη σε κάποιον βαθμό, αλλά λόγω του κορονοϊού χρειάστηκε να αναβάλλω την έκθεση. Πέρασε όλο αυτό το διάστημα μέσα στο οποίο έγιναν και άλλα πράγματα, αλλά δεν συμπεριελήφθησαν στην έκθεση.

Δηλαδή δεν θα δούμε έργα από την εποχή του εγκλεισμού που ίσως παρουσιάζουν κάποιες διαφορές;

Όχι, δεν νομίζω ότι η εποχή του εγκλεισμού με επηρέασε αρνητικά τόσο ώστε αυτό να φαίνεται στα έργα. Μάλλον, θα έλεγα πως με επηρέασε θετικά από μία πλευρά, γιατί με βοήθησε πιο πολύ στην καταβύθιση «εις εαυτόν». Ένιωσα πιο χαλαρά με τον εαυτό μου. Υπάρχει και ένα θετικό κομμάτι σε αυτό!

Αγαπάτε πολύ το ύφασμα και το έχετε χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν σε έργα σας. Η συγκεκριμένη έκθεση είναι μία συνέχεια ή μία μετεξέλιξη των προηγούμενων;

Τα τελευταία περίπου 10 χρόνια, δουλεύω με το ύφασμα. Σαν υλικό με γοητεύει, ενώ σε προηγούμενες ενότητες χρησιμοποιούσα πιο «σκληρά» υλικά όπως ασβέστη, άμμο, τσιμέντο κλπ. Υπάρχει μία συνέχεια όσον αφορά το υλικό, όμως από εκεί και πέρα έχει αλλάξει η θεματολογία. Δεν έχουμε πλέον ζευγάρια, οι φιγούρες είναι μόνες του και γι’ αυτό ταιριάζει και περισσότερο ο τίτλος «Εις εαυτόν». Επίσης, έχει αλλάξει και ο τρόπος που χειρίζομαι το ύφασμα. Σε προηγούμενη δουλειά δούλευα επάνω στο ύφασμα και χρησιμοποιούσα το patern του υφάσματος. Τώρα, αντιθέτως το χρησιμοποιώ, παίρνω κομμάτια από το ύφασμα και το εντάσσω στον πίνακα προκειμένου να κάνει έναν διάλογο ή να μου «βγάλει» μια ματιέρα. Δεν κάνω την ίδια χρήση, δεν ζωγραφίζω πλέον πάνω στο ύφασμα. Πλέον το ύφασμα είναι ένα εικαστικό μέσο και όχι η επιφάνεια πάνω στην οποία δημιουργώ όπως στην προηγούμενη έκθεση.

Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στο ύφασμα;

Στα προηγούμενα έργα μου, πάνω στο ύφασμα, έκανα τον διάλογο με αυτόν που είχε κάνει το pattern του υφάσματος. Σε αυτή την έκθεση λειτουργεί διαφορετικά. Το ύφασμα έχει διάφορες υφές, μπορεί να είναι τουλουπάνι, οργάντζα – η οποία έχει και την διαφάνεια – , τύπου κάμποτ… Αυτή τη φορά τα υφάσματα μου βγάζουν ωραίες ματιέρες και πιστεύω πως πλέον αυτό είναι που με ενδιαφέρει επάνω στο έργο. Μόνο το χρώμα, το νιώθω λίγο μονότονο. Βάζοντας ένα ύφασμα και παντρεύοντάς το με το χρώμα, μου βγαίνουν άλλες ματιέρες που με ενδιαφέρουν. Βέβαια, όλο αυτό έχει μια δυσκολία. Άμα κολλήσει το ύφασμα, μετά δεν αλλάζει. Εμένα αυτές οι δυσκολίες αυτές με γοητεύουν. Με φέρνουν μπροστά σε κάτι απρόσμενο. Μπορεί να βγάλει κάτι το τυχαίο. Αν κολλήσεις λεπτά υφάσματα, μπορεί να σου βγάλουν κάτι που σε εκπλήσσει. Και εκείνη την ώρα έρχεσαι αντιμέτωπος με την πρόκληση του τι να το κάνεις. Αυτό από μόνο του έχει μια γοητεία. Δεν ακολουθώ μία πεπατημένη.

Κατά πόσο το έργο είναι στα δικά σας τα έργα και κατά πόσο στα «χέρια» του υφάσματος;

Σε αυτή τη δουλειά είναι 70-80% στα δικά μου χέρια. Υπάρχουν έργα που έχουν λίγο ύφασμα και άλλα με πολύ. Πειραματίστηκα αρκετά. Υπάρχουν και κάποια έργα που είναι φτιαγμένα όλα με ύφασμα, όχι patchwork, απλά αντί να ζωγραφίσω μία επιφάνεια, μία φόρμα, την έκανα με ύφασμα. Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο. Γιατί αν «έφευγε» δεν υπήρχε τρόπος να το σώσω.

Πρώτη έκθεση σε εξωτερικό χώρο. Πώς είναι αυτή η αλλαγή;

Είναι τελείως διαφορετικό. Πρόκειται για έναν εναλλακτικό χώρο, δεν υπάρχει ταβάνι. Η έκθεση είναι στημένη πάνω σε υπόλοιπα τοίχων, σε έναν χώρο που έχει γκρεμιστεί, σε ένα σπίτι, και στα υπόλοιπα που έχουν μείνει… Μιλάμε για βαμμένους τοίχους, τοίχους από πέτρα, από τούβλα… Εδώ όλα αυτά τα αξιοποιήσαμε και γίνεται ένας διάλογος αυτών των «υπολοίπων» με τα έργα μου.

Οι φιγούρες σε αυτή την έκθεση είναι μοναχικές και γυναίκες επί το πλείστον.

Μοναχικές αλλά αισιόδοξες. Είναι φιγούρες που ατενίζουν ένα αισιόδοξο μέλλον. Έτσι τις είδα εγώ, μετά, αφού τις δημιούργησα, ακολουθώντας την διεργασία που περιέγραψα παραπάνω. Κοιτάνε αισιόδοξα μπροστά, είναι στημένες όρθιες, δεν είναι κλεισμένες στον εαυτό τους. Εκπέμπουν μια αισιοδοξία οι φιγούρες μου αυτές. Είναι μοναχικές σαν να λέμε ότι επέλεξαν ότι επέλεξαν την μοναχικότητα γιατί νιώθουν δυνατές.

Εσείς κοιτώντας τα έργα σας, τι σας έκανε να καταλάβετε για τον εαυτό σας και για την περίοδο που τα δημιουργούσατε;

Ένιωσα μια πιο μεγάλη σιγουριά και μια μεγαλύτερη εμπιστοσύνη τόσο στον εαυτό μου όσο και στη ζωή. Μια σιγουριά ότι καλά τα κατάφερα, ότι πατάω γερά και καλά στα πόδια μου.

Πολύ σημαντικό.

Είναι, ναι. Κυρίως και για την αυτογνωσία μου. Ήταν μια περίοδος της ζωής μου που ένιωθα καλά, αλλά όλα τα άλλα τα «βρίσκω» αργότερα όταν τα κοιτάω. Βλέπω το έργο να εκπέμπει μια σιγουριά και μετά κοιτάω και τον εαυτό μου και λέω «ναι, αυτό είναι».

Και εμείς τι θα μάθουμε για την Γεωργία Παράσχη μέσα από αυτή την έκθεση;

Δεν είναι απαραίτητο να μάθει κανείς κάτι! Κάνεις κάτι γιατί σε εκφράζει, όχι για να μάθει κάποιος άλλος κάτι. Εγώ θέλω να εκθέτω τα έργα μου γιατί έτσι κλείνω έναν κύκλο. Ήδη από τη στιγμή που έκλεισα τον χώρο και ορίστηκε η έκθεση, εγώ «έφυγα» από εκεί. Έκλεισα αυτή την πόρτα και έχω ήδη ανοίξει μία άλλη. Πάντα το χρειαζόμουν αυτό το πράγμα με τις εκθέσεις. Κλείνω τον κύκλο και ξαναμπαίνω στη διαδικασία της έρευνας που με γοητεύει, μια διαδικασία επίπονη αλλά και γοητευτική. Και ο συγκεκριμένος κύκλος, λόγω και του κορονοϊού, κράτησε πολύ. Αν δεν εξέτεθα τα συγκεκριμένα έργα, θα ήμουν ακόμα δεσμευμένη από τα συγκεκριμένα έργα. Πλέον απελευθερώθηκα εγώ και αυτά πήραν τον δρόμο τους.

Τι γίνονται τα παλιά σας έργα, οι παλιοί σας χαρακτήρες, οι δικές σας στιγμές;

Τα αγαπάω σαν παιδιά που έχουν μεγαλώσει και έχουν πλέον φύγει από το σπίτι. Έτσι νιώθω, πήραν τον δικό τους δρόμο και εγώ συνεχίζω μπροστά. Νιώθω ότι ό,τι είχα να δώσω σε εκείνα, τα έχω δώσει… Ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους και εγώ πάω αλλού. Μια έκθεση είναι ένας αποχωρισμός, όχι επώδυνος, αλλά ευχάριστος!

• Info

Η έκθεση της Γεωργίας Παράσχη «Εις εαυτόν» θα εγκαινιαστεί στο The Bold Type Hotel αύριο Παρασκευή 3 Ιουνίου και ώρα 7 το απόγευμα, σε επιμέλεια της Λιάνας Ζωζά. Διάρκεια έκθεσης: 3-16 Ιουνίου. Ωράριο λειτουργίας: 10.00-22.00.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News