Η πολιτική, το ψέμα και ο πελάτης

Το κύριο άρθρο της «Π»

 

Η ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ είναι μια ακόμα αφορμή για περιπαικτική θεώρηση της πολιτικής, ως μιας άσκησης στο ψεύδος, την ανερμάτιστη υπόσχεση και την κατεργαριά.

ΠΟΛΛΩ δε μάλλον όταν συμπίπτει με προεκλογική περίοδο, πολιτικές καμπάνιες και εξορμήσεις πολιτευτών.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, βέβαια, δεν είναι μια θεσμική και πρακτική διαδικασία πέρα από την κοινωνία. Απευθύνεται σε αυτήν και εκπορεύεται από αυτήν. Αποτελεί καθρέφτη μας. Αλλά η διατύπωση αυτή δεν πρέπει να ενοχοποιεί μονοσήμαντα την κοινωνία για τις παθογένειες της πολιτικής.

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ότι κάθε λαός έχει τους πολιτικούς και την πολιτική κουλτούρα που τον εκφράζουν, όμως δεν παύει να ισχύει και ότι η ίδια η πολιτική συντηρεί και αναπαράγει την κουλτούρα που τη διέπει.

Ο ΓΝΩΣΤΟΣ κύκλος με τα γνωστά στοιχεία φαυλότητας. Ο πολιτικός λέει τα ψέματα που θέλουμε να ακούσουμε και που εξυπηρετεί με κάθε πρόσφορο μέσο τις -οποιεσδήποτε- ανάγκες της κοινωνικής μικροκλίμακας είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν, ακόμα και κόντρα στον νόμο και τη δημοκρατική δεοντολογία, που στη χώρα μας έχουν ελαστικότητα.

ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ, θα βρεθεί εκτός ρεύματος και θα απομονωθεί. Εάν το κάνει, μας εκπαιδεύει και μας εγκλωβίζει στο αλισιβερίσι. Αν δεν το ζητήσεις, θα το ζητήσει και θα το πετύχει άλλος. Και ο απομονωμένος θα είσαι εσύ.

Ο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ της διοίκησης, η απολυτοποίηση των συστημάτων, η παιδεία, αποτελούν θεραπείες στο φαινόμενο που οι ρίζες του απλώνονται στις εποχές των φατριών και των πρωτόγονων δομών. Οφείλουμε όμως κι εμείς σαν πολίτες να βάλουμε περισσότερο ορθολογισμό στη ζωή μας. Δεν είναι δυνατόν, εν έτει 2023, να τείνουμε ευήκοο ους στα ψέματα και τις πλάνες του 19ου αιώνα.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ αντίδραση στην οικονομική κρίση ήταν επιεικώς απογοητευτική. Πιστέψαμε τα πάντα εκτός από την πραγματικότητα. Και εξοργιζόμαστε με το ψεύδος, όταν επιμένουμε να είμαστε οι καλύτεροι πελάτες του κάθε κομπογιαννίτη, σέρνοντας ακόμα και τις σοβαρές πολιτικές δυνάμεις σε μια εκδοχή κομπογιαννιτισμού.