«Καληνύχτα Μπέμπη Καραμανδάνη… Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ»!
Του Δημήτρη Κωστακιώτη, Ιατρός-ορθοπαιδικός, πρώην υποδιοικητής στην 6η ΥΠΕ.
Οπως περιέγραφε χαριτωμένα ο πατέρας μου, στην κεντρική πλατεία Δημοκρατίας του Αγρινίου, τη δεκαετία του ‘60, έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες κοπέλες που φορούσαν μίνι. Προσπαθώντας να το τραβήξουν προς τα κάτω μόλις πήγαιναν να καθίσουν, ή όταν κάποιος συντηρητικός της εποχής τις κοιτούσε υποτιμητικά. Ηταν τότε που οι γιαγιάδες της πλατείας αναφωνούσαν: τι τραβάς τσούπα μ’, λείπ’ σκουτί.
Το τελευταίο διάστημα διαδραματίζεται στην περιοχή μας μια δυσάρεστη ιστορία με την λειτουργία του Καραμανδανείου. Πολλαπλές παρεμβάσεις πολιτικές, θεσμικές πανεπιστημιακές και όχι μόνο. Θα μου επιτραπεί να καταθέσω και εγώ τη δική μου άποψη.
Οσες μετακινήσεις και να κάνουμε, θα λείπουν πάντα ιατροί, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση οι παιδο-αναισθησιολόγοι. Σε μια χώρα που τουλάχιστον μια δεκαετία βλέπει τις θέσεις στα νοσοκομεία να αδειάζουν και το ιατρικό μισθολόγιο να εξανεμίζεται, καμία ουσιαστική παρέμβαση δεν έχει γίνει.
Η λειτουργία της περίφημης ελεύθερης αγοράς και η παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την αδυναμία αξιοπρεπούς εκπαίδευσης των νέων ιατρών, τους οδηγούν σε χώρες που και καλύτερες εργασιακές και επιστημονικές ευκαιρίες δίνουν, αλλά και πολλαπλάσιες αμοιβές. Την ίδια στιγμή που ένας μάχιμος ιατρός του ΕΣΥ έχει μηνιαίες αποδοχές, όσο το «μεροκάματο» σε ένα μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο.
Η απαραίτητη αναβάθμιση του μισθολογίου, σε συνδυασμό με αξιοπρεπή ανθρώπινη εργασία, η παροχή κινήτρων για τις άγονες ειδικότητες παραμένει όνειρο απατηλό. Η κοινωνική συνοχή είναι ανύπαρκτη και η ευθύνη μεγάλου μέρους του ιατρικού σώματος τεράστια. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας έχει μακρά και πικρή εμπειρία από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται στην αναμονή για χειρουργείο και όχι μόνο. Θεωρούν αδιανόητο να «γκρινιάζουν» και οι γιατροί.
Την ίδια στιγμή που σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας δυσκολεύεται να καλύψει το φαγητό της ημέρας, η αποχαύνωση των ΜΜΕ και των social media αναδεικνύει εμφατικά τη χλιδή των διαφόρων τηλεοπτικών, αθλητικών και πολλών άλλων σταρ. Ομως κανένας μας ουσιαστικά δεν εξοργίζεται για τα 1.000 ευρώ για μία θέση πρώτο τραπέζι, πρώτη ξαπλώστρα, vip κάθισμα στο γήπεδο. Ολοι θα θέλαμε να ήμασταν και εμείς εκεί.
Μόνο για τα χρήματα των «άλλων». Γιατί να παίρνει τόσα ο καθηγητής, ο γιατρός, ο δημόσιος υπάλληλος, ο υδραυλικός, ο μπογιατζής; Ο άλλος, όχι εγώ…
Και έτσι ξαφνικά ανακαλύψαμε πως δεν θα έχουμε αναισθησιολόγους, όπως δεν έχουμε ακόμη ουσιαστικά καρδιοχειρουργική, οι βιοψίες λόγω έλλειψης παθολοανατόμων μεταφέρονται, με courrier ή τους συγγενείς, από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από πόλη σε πόλη και καθυστερούν να βγουν, και πολλά ακόμη παραδείγματα. Οι διακομιδές από τα μικρότερα νοσοκομεία πολλαπλασιάζονται και η κερδοφορία του ιδιωτικού τομέα της υγείας εκτοξεύεται παρά την οικονομική κρίση. Πεδίον δόξης λαμπρόν ο χώρος της Υγείας για επενδύσεις, μετόχους και υπερκέρδη. Μεγάλες διεθνείς- εταιρείες εξαγοράζουν τα πάντα.
Επανερχόμενοι στο αρχικό μας θέμα…Μην κοροϊδευόμαστε. Τι κι αν χαθεί ουσιαστικά ένα επαρχιακό δημόσιο νοσοκομείο;
Είναι γνωστό τοις πάσι πως ο γονιός για να σώσει το παιδί του, θα πουλήσει και το χωράφι και το σπίτι ακόμη και το κορμί του.
Αλλά αυτό, όμως, το επιλέγουμε και με δική μας ευθύνη.
Καληνύχτα Μπέμπη Καραμανδάνη. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
