Μάς διαφεύγει κάτι
Η αρχισυντάκτρια της «Π» Μαρίνα Ριζογιάννη γράφει για τις σχέσεις Πανεπιστημίου-Δήμου Πατρέων.
Μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο οι φορείς της πόλης γκρίνιαζαν που το Πανεπιστήμιο ήταν κλειστό και οι φοιτητές απουσίαζαν από την περιοχή.
Οι φοιτητές επέστρεψαν αλλά, στο πανεπιστημιακό κάμπους τους υποδέχτηκαν οι αγέλες των αδέσποτων. Φοιτητές και μέλη του διδακτικού προσωπικού δέχτηκαν επίθεση και κάποιοι χρειάστηκαν να μεταφερθούν στο νοσοκομείο. Η πρυτανική αρχή και δη ο πρύτανης, Χρήστος Μπούρας, ζήτησε τη βοήθεια των αρμοδίων Αρχών ώστε να ληφθούν μέτρα για την προστασία των φοιτητών και όλων των εργαζομένων στο πανεπιστήμιο.
Αν μετρήσουμε τα σχετικά ρεπορτάζ οι εκκλήσεις του κ. Μπούρα δεν ήταν μία και δύο. Ομως, όχι μόνο δεν υπήρξε ανταπόκριση αλλά το μείζον αυτό θέμα κατέληξε να είναι αντικείμενο αντιπαράθεσης του Πανεπιστημίου με τον Δήμο Πατρέων και μάλιστα μέσω του Τύπου. Γέφυρα μεταξύ Πανεπιστημίου και Δήμου Πατρέων δεν στήθηκε ποτέ. Αντιθέτως, ειπώθηκαν πολλά που έδειξαν ότι η πρώτη Αρχή της πόλης δεν αγκαλιάζει το Πανεπιστήμιο.
Δυστυχώς όμως το ίδιο εξέπεμψαν και όλες οι άλλες Αρχές της περιοχής επιλέγοντας τη θέση του παρατηρητή στις εκκλήσεις της διοίκησης του Πανεπιστημίου. Κανένας από τους φορείς που όλο το προηγούμενο διάστημα γκρίνιαζε για το μαύρο πέπλο που έχει απλώσει στην πόλη η φυγή των 30.000 περίπου φοιτητών, δεν προέβει ούτε σε μία απλή κίνηση συμπαράστασης και αναγνώρισης του προβλήματος αυτού για το Πανεπιστήμιό μας. Ουδείς ανέλαβε πρωτοβουλία για να προστατεύσει τον χρηματοδότη της πόλης, που είναι οι χιλιάδες των φοιτητών.
Αυτοί αφήνουν εκατομμύρια στα ταμεία των Αχαιών μέσω της εστίασης, του εμπορίου, της ενοικίασης των ακινήτων, της χρήσης των ΜΜΜ κ.ά.. Και δεν φρόντισε να τον προστατεύσει από ένα πρόβλημα που δημιούργησε η ίδια η πόλη στο Πανεπιστήμιο. Πατρινοί ήταν αυτοί που εγκατέλειψαν στους χώρους της πανεπιστημιούπολης τα σκυλιά τους. Οι αγέλες των αδέσποτων δεν προέκυψαν από μόνες τους. Ομως τις παρενέργειες αυτής της τακτικής τις υφίστανται οι χιλιάδες των φοιτητών και το προσωπικό που στελεχώνει το ακαδημαϊκό μας ίδρυμα.
Τελικά η Πάτρα θέλει το Πανεπιστήμιο ή όχι; Αν ξεφυλλίσουμε την ιστορία των 57 χρόνων από την ίδρυσή του εύκολα μπορούμε να δώσουμε την απάντηση. Αν υπάρχει αυτή η αδυναμία συνεννόησης για ένα ζήτημα που αφορά στη διαχείριση των αδέσποτων, για το πιο σοβαρά και κρίσιμα θέματα τι πρέπει να περιμένουμε; Φυσικά το ερώτημα δεν αφορά μόνο τη Δημοτική Αρχή που γνωρίζουμε ότι επιλέγει τον δρόμο της αποστασιοποίησης σε πολλά μέτωπα που προκαλούν τριβές και πιθανόν να μην κουμπώνουν με τον ιδεολογικό της πλαίσιο, αλλά όλους τους φορείς.
Αν δεν στηθεί η γέφυρα συνεννόησης και συνεργασίας μεταξύ της πόλης και του Πανεπιστημίου οι αντιπαραθέσεις του είδους θα επαναλαμβάνονται. Η πόλη θα στερείται τα πολλαπλά κέρδη που μπορεί να της αποφέρει η συνεργασία με την πανεπιστημιακή κοινότητα.
Αν το Πανεπιστήμιο δεν γίνει βασικό κομμάτι του πάζλ της περιοχής θα συνεχίσει να βρίσκεται αποκλεισμένο στο κάμπους του Ρίου. Τους ερευνητικούς καρπούς και το επιστημονικό δυναμικό που παράγει θα τους γεύονται άλλες περιοχές εντός και εκτός Ελλάδος. Μας διαφεύγει όμως κάτι. Για τι άλλο, εκτός του Πανεπιστημίου της ακούγεται σήμερα ή Πάτρα;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
