Με ώμους σηκωμένους
Ο διευθυντής σύνταξης της “Π” Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει…
Μια λυπητερή ιστορία λίγων λέξεων. Ενας ηλικιωμένος κύριος μπήκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας για μια εγχείριση χολής. Η εγχείριση δεν ήταν απαιτητική. Είχε αίσια έκβαση. Αλλά ο άνθρωπος κόλλησε ένα μικρόβιο και χρειάστηκε να παραταθεί η νοσηλεία του. Είχε τη σύζυγό του ως συνοδό. Και εκείνος μεν ανέρρωσε, αλλά η σύζυγός του κόλλησε κορονοϊό, πιθανότατα μέσα στο νοσοκομείο. Η γυναίκα ήταν 74 ετών και δεν έπασχε από κάποιο νόσημα. Μιλάμε σε χρόνο παρατατικό, γιατί η γυναίκα πέθανε. Μεσολάβησε ένα άκαρπο αλλά αγωνιώδες διάστημα διασωλήνωσης. Ωσπου οι οικείοι της, που στο διάστημα αυτό δεν μπορούσαν να έχουν καμία επαφή μαζί της, ειδοποιήθηκαν να παραλάβουν τα προσωπικά της είδη. Αυτό, και τέλος.
Το περιστατικό σημειώθηκε στην αρχή της άνοιξης που μας πέρασε, αλλά το μάθαμε αυτές τις μέρες, με την ευκαιρία μιας κοινωνικής συνάντησης. Η γυναίκα δεν είχε προλάβει να εμβολιαστεί. Υποθέτουμε πως αν είχε κάνει το εμβόλιο δεν θα είχε νοσήσει ή έστω δεν θα είχε νοσήσει βαριά. Μπορούμε να φανταστούμε πώς θα νιώθουν οι συγγενείς της, που βίωσαν την ασθένεια και την απώλεια με μεγάλο πόνο και μια σκληρή αίσθηση κενού (να βασανίζεται ο άνθρωπός σου και να τον χάνεις χωρίς να μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα, ούτε καν να είσαι εκεί) ακούγοντας ότι υπάρχει κόσμος που ενώ υπάρχει εμβόλιο διαθέσιμο, το αποκρούει ως εργαλείο του διαβόλου. Και ανάμεσα στον κόσμο αυτόν υπάρχουν και υγειονομικοί. Ολοι τους φυσικά θα κρίνουν την εξιστόρηση αυτής της περιπέτειας ως περιττή. Εχουν διαβάσει και ακούσει πολλά τέτοια, αλλά είναι γεμάτοι αντεπιχειρήματα. Άλλος θα θεωρήσει την ιστορία αυτή σπάνια. Άλλος θα τη θεωρήσει ψευδή, σαν κατασκεύασμα της προπαγάνδας: Δημοσιογράφος την αναφέρει, εξαπτέρυγο του συστήματος. Άλλος θα πει: Και τι μ’ αυτό;- η γυναίκα θα μπορούσε να είχε κολλήσει και από εμβολιασμένο, που όμως μετέφερε τον ιό. Αλλά και η ίδια να ήταν εμβολιασμένη, υπάρχουν εμβολιασμένοι που έχουν νοσήσει και έχουν πεθάνει. Μπορεί να είναι ένας, ας πούμε, στους χίλιους. Αλλά αφού ήταν ένας, πάει να πει ότι μπορεί να συμβεί. Πώς ξέρουμε άλλωστε ότι δεν είναι περισσότεροι και μας το κρύβουν; Όπως βέβαια μας κρύβουν και τις περιπτώσεις παρενεργειών. Αλλωστε δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που εμβολιάστηκαν όσοι εμβολιάστηκαν. Κάτσε να δούμε τι θα πάθουν σε 2,3,4 χρόνια. Ακόμα και αν δεν δούμε τι θα πάθουν, δε θα σημαίνει ότι δεν θα έχουν πάθει. Μπορεί να έχουν πάθει, αλλά μας το κρύβουν.
Χαζεύουμε τις φωτογραφίες νοσηλευτριών που μπήκαν σε αναστολή και κάνουν παράσταση διαμαρτυρίας έξω από τα νοσοκομεία. Η ίδια η διαμαρτυρία είναι μια κατάσταση θρεπτική: Μας κάνει να νιώθουμε ωραία όταν διαμαρτυρόμαστε και εξωτερικεύουμε ευφάνταστα τη διαμαρτυρία μας αυτή, με ευρηματικότητα, πάθος, επιγραμματικούς τρόπους που κάνουν λεζάντα. Από την άλλη, στη χώρα μας υπάρχει η παράδοση κατά την οποία ο διαμαρτυρόμενος όλο και κάτι αποσπά. Ηδη ο υπουργός ξεκαθάρισε ότι όποιος υγειονομικός εμβολιαστεί θα βγει από την αναστολή πάραυτα. Δεν θα έχει καμία περαιτέρω συνέπεια, δηλαδή, μολονότι με τη στάση του θα έχει ταλαιπωρήσει ένα ολόκληρο σύστημα που καλείται να γεννήσει αναπληρωτές, όπως επίσης θα έχει γίνει αιτία για την ανάκληση της άδειας συναδέλφων του. Δεν παραδέχεται ευθύνη φυσικά. Την ευθύνη την έχει η υποχρεωτικότητα. Η οποία υποχρεωτικότητα καταγγέλλεται πανταχόθεν, σαν αυταρχισμός δικτατορικών προδιαγραφών. Καταγγέλλεται και από εμβολιασμένους, αλλά και από οπαδούς του εμβολιασμού.
Τις προάλλες μια υγειονομικός καταφέρθηκε κατά της υπερευαισθησίας των αντιεμβολιαστών κατά του εμβολίου, και μάθαμε ότι πήγαν να τη φάνε. Διαμορφώθηκε ένα κοινωνικό ρεύμα ευρύ και οξύ. Τελικά δε είναι τόσο η οργή για το εμβόλιο, όσο η οργή κατά της κυβέρνησης και της επιστήμης που δεν τελειώνουν με τον κορονοϊό. Πιστεύουμε ότι η εποχή μας μπορεί (και οφείλει) να δίνει λύσεις σε όλα. Μπορεί (και οφείλει) να αναχαιτίζει ελλείμματα, να νικάει τους ιούς, να πολλαπλασιάζει τους απασχολούμενους στο δημόσιο, να διασφαλίζει την πρόσβαση όλων σε όλα τα αγαθά. Όταν κάτι δεν πάει καλά και δεν ικανοποιείται αυτή η πεποίθηση, τόσο το χειρότερο για όσους την ανατρέπουν. Αυτό είναι σήμερα το πρόβλημα της πολιτικής.
Μια οικογένεια έχασε ένα μέλος της. Θα ήθελε με κάποιον να θυμώσει, αλλά με ποιόν; Να μια αδικία. Να είσαι ψύχραιμος και ορθολογικός και να μην βρίσκεις κάποιον να σου φταίει. Σε βάρος τίνος να διαδηλώσεις; Σε βάρος τίνος να εξακοντίσεις διαδικτυακή χολή; Μας είπαν απλά την ιστορία τους, με τους ώμους σηκωμένους. Τη μεταφέρουμε και εμείς, με ώμους σηκωμένους επίσης. Αν τη διαβάστε, σηκώστε τους ώμους σας κι εσείς. Θα περάσουν αυτά, πριν έρθουν τα επόμενα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
