Μετά την απομάκρυνση εκ της εξαγγελίας

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ παρουσίασε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα επικεντρωμένο στην Αχαΐα και απήλθε, αφήνοντας στα χέρια των αχαιών ένα πλούσιο τεύχος με έργα, πρωτοβουλίες και προτεραιότητες που άλλες έχουν δρομολογηθεί, άλλες βρίσκονται σε φάση ώριμης προετοιμασίας, και άλλες θα περιμένουν τη σειρά τους επ’ αόριστο, καθώς βρίσκονται κυρίως στο στάδιο των καλών προθέσεων και της αναζήτησης βιώσιμου θεμελίου.

ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ η συνέχεια; Το πολιτικό μοντέλο με το οποίο λειτουργεί και διοικείται η χώρα εδώ και πολλά χρόνια διέπεται από έναν άτυπο αλλά στέρεο συγκεντρωτισμό που έχει σαν άξονά του το πρωθυπουργικό επιτελείο με πρόσωπο αιχμής τον ίδιο τον πρωθυπουργό. ΠΡΑΚΤΙΚΑ αυτό σημαίνει ότι η τύχη των κυβερνητικών προγραμμάτων δεν είναι εύκολο να παρακολουθείται θεσμικά. Περιφερειακοί κυβερνητικοί εκπρόσωποι δεν υπάρχουν, ενώ ο ρόλος των αυτοδιοικητικών ενοτήτων είναι διαφορετικός: Ακόμα και αν είναι παραταξιακά συγγενείς προς τις κυβερνήσεις, δεν λογοδοτούν για λογαριασμό τους, αντιθέτως και οι ίδιες ψάχνονται μεταξύ υπουργείων, Βουλής και ιδιαιτέρων γραμματέων, αναζητώντας τη συνέχεια σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα.

ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ σαν αποτέλεσμα πολύ συχνά να χάνεται πολύτιμος χρόνος χωρίς να παίρνουν μπροστά κάποιες υποθέσεις- μέχρι στιγμής δύο πρωθυπουργοί έχουν μιλήσει για δέσμευση υδάτων του Πηνειού υπέρ των αναγκών της Δ. Αχαΐας με το θέμα να μένει εκεί που το είχε αφήσει ο προηγούμενος- ή και να επικρατεί σκότος για την πορεία ενός ζητήματος, όπως φαίνεται να συμβαίνει με τα θολά σημεία της δημιουργίας νέου κολυμβητηρίου, το οποίο περιμένουμε εδώ και μια εικοσαετία.

ΕΠΕΙΔΗ το πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει, αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι περιφερειακοί αιρετοί εκπρόσωποι, συγκροτώντας ένα σχήμα συστηματικής εποπτείας. Χωρίς ρητορείες, κορόνες και εντυπωσιοθηρικές ή και άσφαιρες επιστολές.