Μιχάλης Καταραχιάς στην «Π»: «Μπροστά στον Καραγκιόζη είμαστε… ξυπολητότεροι»
Με αφορμή τη νέα, εξαιρετική αυτή δουλειά του, ο Μιχάλης Καταραχιάς μιλάει στην «Π», επιδεικνύοντας, όπως μαρτυρά η συνομιλία μας, και μια ιδιαίτερη ωριμότητα.
Μόλις 23 ετών, πολυτάλαντος, με ακόρεστη δίψα για γνώση, υπογράφει την εινονογράφηση στο βιβλίο «Επος Καραγκιοζιάδα – Εθνική Φαρσοκωμωδία» του Δημήτρη Αβούρη. Με αφορμή τη νέα, εξαιρετική αυτή δουλειά του, ο Μιχάλης Καταραχιάς μιλάει στην «Π», επιδεικνύοντας, όπως μαρτυρά η συνομιλία μας, και μια ιδιαίτερη ωριμότητα.
-Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σου με την εικονογράφηση;
Η «Καραγκιοζιάδα» είναι η δεύτερη εικονογράφησή μου, με πρώτη «Το Δάσος του Χιονιά» της Μαρίας Γουλιμή, εκδόσεις «Το Δόντι». Ωστόσο και αυτή η σχέση προήλθε από τον Καραγκιόζη με το πλησιέστερο σε εικονογράφηση project να είναι η μεταφορά του παραμυθιού «Τα Λιοντάρια της Πλατείας», του Παύλου Σκούρα, σε animation ταινία μικρού μήκους -ίσως η πρώτη και μόνη animation ταινία της πόλης μας ως τώρα- σκηνοθεσίας Κωνσταντίνου Λιόπετα και για λογαριασμό της ΚΕΔΗΠ 2021, με τον Χρήστο Καλπουζάνη στο τιμόνι.
«-Επος Καραγκιοζιάδα – Εθνική Φαρσοκωμωδία» του Δημήτρη Αβούρη με την υπογραφή σου στη δημιουργία των εικόνων. Μίλησέ μας καταρχάς γι’ αυτή τη συνεργασία.
Είναι εντυπωσιακό, νομίζω, το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο έχει δημιουργηθεί από δύο ανθρώπους που δεν έχει δει ποτέ ο ένας τον άλλο, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, τουλάχιστον στις διαστάσεις του υλικού κόσμου που προσλαμβάνουμε και ονομάζουμε πραγματικό. Ο Δημήτρης ανέβασε ένα story στο Facebook όπου ζητούσε καραγκιοζοπαίχτη για να εικονογραφήσει την «Καραγκιοζιάδα». Εγώ εξ ορισμού δεν πληρούσα τις προϋποθέσεις, αφού δεν είμαι καραγκιοζοπαίχτης. Ο καραγκιοζοπαίχτης είναι κάτι πολύ μεγάλο κι αλήθεια οι καραγκιοζοπαίχτες είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που παίζουν Καραγκιόζη.
Βλέπω, λοιπόν, τη δημοσίευση, φτιάχνω ένα πρόχειρο σκίτσο με στυλό σ’ ένα τετράδιο γραφής και του το στέλνω. Ο Δημήτρης ενθουσιάστηκε κι έτσι ξεκίνησαν όλα.
-Πες μας, λοιπόν, για τη σύλληψη, την κυοφορία και τη γέννηση των εικόνων στο μυαλό σου. Ποιες οι προκλήσεις, πού δυσκολεύτηκες, τι σε ιντρίγκαρε στην όλη διαδικασία;
Τα Πνευματικά παιδιά ποιούνται κι αυτά από Ερωτα – όχι μόνο από Αγάπη, αλλά από αυτοθυσιαστική θέληση για τον Αλλο. Οι ήρωες στο βιβλίο θυσιάστηκαν, πάλεψαν με κύματα. Ετσι και τα χρώματά μου με το νερό. Ζωγράφισα περισσότερο σαν να παίζω την εικόνα, παρά σα να την απεικονίζω. Ηθελα να φωτίσω με χρώμα και σχήμα το κείμενο, χωρίς να θυμίζει τόσο τον Καραγκιόζη. Στη διαδικασία προσπάθησα να δέσω συμβολικά την τεχνοτροπία της φιγούρας και την ιστορία του θεάματος με την εξέλιξη της πλοκής. Το πιο δύσκολο για μένα δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από το πρόσωπο του Καραγκιόζη, το οποίο μόνο συγκρίνοντας το εξώφυλλο με το οπισθόφυλλο, εντοπίζεις διαφορές. Το γιατί, μπορεί να το βρει κανείς εντός του βιβλίου.
-Η σχέση σου με τον Καραγκιόζη προϋπήρχε, αφού έχεις συμμετάσχει σε θεατρικές παραγωγές του πατρινού καραγκιοζοπαίκτη Χρήστου Καλπουζάνη εντός κι εκτός συνόρων. Τι σημαίνει για σένα ο ξυπόλητος ήρωας και πώς βλέπεις την εξέλιξή του στο σήμερα;
Ο Καραγκιόζης είναι ταυτόχρονος με το σήμερα, πιο γρήγορος από κάθε τεχνολογική ταχύτητα, τρέχει δίπλα στο Φως, όντας Σκιά. Είμαστε μπρος του… ξυπολητότεροι. Απλά είναι ταπεινός. Είναι ένα Σημείο / Σύμβολο που όταν το παιδί κρατά στο χέρι του η διεφθαρμένη εξουσία κλονίζεται συθέμελα. Ο Καραγκιόζης, ή μάλλον η παράστασή του, για μένα είναι η πιο αναίμακτη και ειρηνική συμπλοκή σε διαμαρτυρία κι αυτό το χρωστάμε στον νου του Μίμαρου και τον ευχαριστούμε γι ‘ αυτό.
-Απόφοιτος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, διπλωματούχος Βυζαντινής Μουσικής και συνεχίζεις να σπουδάζεις… Ακόρεστη η δίψα σου για γνώση;
(σ.σ. Γέλια) Κάπως έτσι. Οταν σταματήσεις να μαθαίνεις, έχεις ήδη πεθάνει. Η εξελικτική γνώση είναι ένας τρόπος να αποκτάς μια ρίζα, να βαθαίνεις και να ψηλώνεις, κι όταν αυτό έχει να κάνει με Τέχνη, τότε θρέφεσαι και καρποφορείς, για να προσφερθείς στην πείνα των Αλλων. Ολες μου οι σπουδές είχαν στόχο το σήμερα και οι σημερινές το αύριο. Τώρα είμαι πρωτοετής στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, όμως η σπουδή στο Θεατρικών, η Βυζαντινή Μουσική (ο ιεροψάλτης για μένα διαφέρει ελάχιστα από τον ηθοποιό ριζικά) και κυρίως ο στρατός, καταλήγω ότι ήταν απαραίτητα για να είμαι παρών στη δραματική σχολή, μια σπουδή με απόλυτη αφοσίωση και απαιτητική εργασία. Εύχομαι να αξιωθώ το επόμενο σχολείο μου να είναι το σανίδι. Αυτό κι αν δεν τελειώνει…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
