Ο Μίκης στο πρώτο μας πικάπ
Η Ιωάννα Μιντιλογλίτη είναι καθηγήτρια Μουσικής στο Πειραματικό Γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Πατρών.
Το φετινό ζεστό καλοκαίρι μόλις έδωσε τη σκυτάλη στο φθινόπωρο και η ανατολή της 2ας Σεπτεμβρίου 2021 υποσχόταν μία ξεχωριστή και γαλήνια μέρα. Ο κόσμος αντίθετα κυκλοφορούσε σκυφτός και αγχωμένος, αποστεωμένος σχεδόν, από τα συνεχή lockdown, την ανασφάλεια, τον φόβο, την αβεβαιότητα, τα προβλήματα.
Η είδηση για τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη δεν άργησε να έρθει. Ήταν περίπου δέκα το πρωί. Ήρθε ήρεμα και γαλήνια, όπως η ανατολή της ίδιας μέρας. Ξαφνικά, μία τόσο δυσάρεστη είδηση ήρθε να μας φέρει ψυχική ανάταση και περηφάνια, μέσα στην απελπισία των ειδήσεων του φετινού καλοκαιριού.
Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν υπήρξε μόνο ένας μεγάλος συνθέτης, αλλά ένας από τους μεγαλύτερους πνευματικούς ανθρώπους του τόπου μας. Τον ακούσαμε στα πρώτα μας πικάπ, τότε που φοβόμασταν να βάλουμε δυνατά τα τραγούδια του, τον πρωτοείδαμε μικρά παιδιά στις μεγάλες συναυλίες της μεταπολίτευσης, τότε που τραγουδούσαν όλοι όρθιοι στις κερκίδες και ανάβανε φωτιές, τραγουδήσαμε μαζί του τους στίχους των μεγάλων μας ποιητών, αλλά και δικούς του, τον διδάξαμε στις σχολικές τάξεις, εμπνευστήκαμε από το έργο του για τις σχολικές μας γιορτές. Στο μυαλό μας θα μείνει για πάντα, με τα χέρια ανοιχτά σαν φτερούγες, να αγωνίζεται να μας εξυψώσει με το έργο του και τη μουσική του.
Με μένα και τον Μίκη, έχει πει ο άλλος αξέχαστος, Μάνος Χατζιδάκις, έχετε καλυφθεί για τα επόμενα 100 χρόνια. Και μετά; Θα μπορέσουν οι νέοι μας να φτάσουν ή ακόμα και να ξεπεράσουν τόσο σπουδαίες προσωπικότητες; Γιατί όχι, θα έλεγε κάποιος, αφού η ζωή εξελίσσεται. Όμως τον τελευταίο καιρό, ολοένα και περισσότερο αναρωτιόμαστε τι πάει τόσο λάθος στην κοινωνία μας. Και με αφορμή το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, πολλές φορές προβληματισθήκαμε για τα λάθη που τυχόν έχει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Μήπως πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο με τις αξίες, τις ευαισθησίες και τα ταλέντα των παιδιών; Πώς γίνεται να θαυμάζουμε τους μουσικούς και τους ποιητές και να μην υπάρχουν αυτά τα μαθήματα στα σχολείο μας τη στιγμή μάλιστα που είναι και πανελλαδικώς εξεταζόμενα;
«Η παιδεία μας έχει αποτύχει διότι όλοι μιλάνε στα παιδιά για επιτυχία και κανείς για ευτυχία» λέει η Αρβελέρ.
Ευτυχία είναι μία κιθάρα στα χέρια ενός έφηβου, ευτυχία είναι να ενώνουν τις φωνές τους τραγουδώντας το ένα παιδί δίπλα στο άλλο, ευτυχία είναι η γνώση, χωρίς το άγχος της αποτυχίας, ευτυχία είναι να μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, ευτυχία είναι να μάθουν να σέβονται, ευτυχία είναι να καταλάβουν πως η γνώση και πέρα από τα εξεταζόμενα πανελλαδικώς μαθήματα είναι πολύτιμη.
Ας βρεθούν πνευματικοί άνθρωποι και ιδέες να μας τραβήξουν στο φως τους, με τις φτερούγες τους, όπως έκαναν χρόνια τώρα, ο Μάνος, ο Μίκης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Σεφέρης, ο Καβάφης…
Πόσο ακόμα πιο χαμηλά πρέπει να πέσει αυτός ο τόπος για να σηκωθεί λίγο ψηλότερα;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
