Ο θάνατος που συγκλόνισε, η στάση που δίδαξε

Το κύριο άρθρο της «Π»

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά. Η κεραυνοβόλα προέλαση της νόσου επέφερε ένα
-πιθανολογούμενο, από τους απαισιόδοξους, αλλά αναπάντεχο ως προς την ταχύτητά του- τέλος, το οποίο ήρθε ως οδυνηρή υπόμνηση της τρωτότητας όλων μας και της ασημαντότητας των «προταγμάτων» μπροστά στην αξία της ζωής και στα αισθήματα πόνου και κενού που αφήνει η απώλεια των αγαπημένων ανθρώπων στους οικείους. Πριν επικεντρώσουμε στην πολιτική διάσταση, ας μην παραβλέπουμε την ανθρώπινη.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ έκανε τα μοιραία παιχνίδια της. Το πρόωρο τέλος του Γιώργου Γεννηματά είχε επιδράσει αποφασιστικά στις τύχες της παράταξής του, που μπορεί να ήταν διαφορετικές εάν ήταν τυχερότερος ο ίδιος. Ασφαλώς θα έχει και την επίδρασή της η έκλειψη της κόρης του από την πολιτική και από τα εγκόσμια. Σύντομα θα δούμε προς ποια κατεύθυνση. Είναι γνώρισμα των σημαντικών προσωπικοτήτων να επηρεάζει την ιστορία και η απουσία τους, πέρα από την ενεργό τους δράση.

ΠΡΟΣ το παρόν τιμάμε τον άνθρωπο. Η Φώφη Γεννηματά κόσμησε τον δημόσιο βίο μέσα από τη δημοκρατική της κουλτούρα και συμπεριφορά. Υπήρξε μαχητική, αλλά ευπρεπής. Η ανάγκη της παράταξής της για μια ιδεολογική, προγραμματική και ρητορική διακριτότητα, δεν συνδυάστηκε με εκπτώσεις στο επίπεδο των αρχών. Αγωνίστηκε για την πολιτική επιβίωση του χώρου, αλλά ποτέ χωρίς ήθος και προσήλωση στη δεοντολογία. Αναζήτησε δρόμους. Η ιστορία θα κρίνει εάν οδήγησε την παράταξή της στο μέγιστο δυνατό όριο, δεδομένων των συνθηκών, ή θα μπορούσε καλύτερα, σε πείσμα των συνθηκών. Θα ζυγιστούν και οι διάδοχοι.

ΑΛΛΑ η μεγαλύτερη προσφορά της ήταν η γενναιότητα που επέδειξε στη διαχείριση της περιπέτειάς της. Η στάση της δίδαξε πολιτισμό και θάρρος. Και θα αποτελέσει πολύτιμη παρακαταθήκη για λογαριασμό της επιστήμης, της κοινωνίας και του απλού ανθρώπου, ως μαχητική και αξιοπρεπής στάση απέναντι στις νόσους και τις δοκιμασίες που μας επιφυλάσσει η ευαλωτότητα του σαρκίου μας.