Οι ακραίοι και η στειρότητα του συστήματος

Το κύριο άρθρο της «Π»

 

Η ΘΕΣΠΙΣΗ απαγορευτικού τείχους στην κάθοδο του ακροδεξιού μορφώματος στις εκλογές είναι ένα αναγκαίο μέτρο, για να προστατευθεί η δημοκρατία από ψηφοφόρους που δεν έχουν επίγνωση της σημασίας της ψήφου στα μορφώματα αυτά, ή, ακόμα χειρότερα, τα ψηφίζουν ακριβώς επειδή έχουν επίγνωση της σημασίας της ψήφου τους.

ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια είτε ψηφίζουν κόμματα τύπου Χρυσής Αυγής και Κασιδιάρη επειδή δεν συνειδητοποιούν τις συνέπειες είτε επειδή θέλουν αυτές ακριβώς τις συνέπειες να προκαλέσουν, και μάλιστα στη μέγιστη δυνατή κλίμακα, αν και οι περισσότεροι υπολογίζουν ότι η επιλογή τους είναι σχετικά ασφαλής: Δεν παραδίδουν δα και τις τύχες της χώρας στους Μιχαλολιάκους. Απλά τους γοητεύει και τους ηδονίζει να υπάρχουν Μιχαλολιάκοι στο κοινοβούλιο.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να θεραπεύσει τους λόγους της στάσης αυτής. Δεν νομίζουμε ότι ασχολήθηκε και πολύ.

ΕΠΕΛΕΞΕ πρωτίστως να την απαξιώσει και να την αφορίσει, ευελπιστώντας ότι η αποκάλυψη της εγκληματικής στόφας των μορφωμάτων θα αρκούσε για να φρονηματίσει τον ψηφοφόρο.

ΣΠΕΥΔΟΥΜΕ τώρα για θεσμικά-νομοθετικά εμπόδια, με την ελπίδα ότι δεν θα παραβιάζουν το Σύνταγμα ή ότι οι ανώτατοι δικαστές θα κατανοήσουν τη φύση του ζητήματος και θα αναγνωρίσουν ως νομικά ισχυρή την πεποίθηση ότι το Σύνταγμα θεωρεί τη θωράκιση των θεμελιωδών δημοκρατικών αρχών ως αυτονόητη προτεραιότητα.

ΚΑΤΕΣΤΗ αδύνατη ωστόσο η συνεννόηση των συστημικών πολιτικών δυνάμεων και των θεσμικών φορέων. Η στάση τους δεν είναι συμπαγής. Υπεισέρχονται σκοπιμότητες, συμφέροντα, υπολογισμοί.

ΚΑΙ η εικόνα αυτή, όπως και ο δημόσιος θόρυβος, εκθέτει τη δημοκρατία μας, δικαιώνοντας για μια ακόμα φορά την αντισυστημική στάση.