Οι άνθρωποι που τους χρωστά πολλά η πόλη

ΛΙΓΟΣΤΕΥΟΥΝ οι πρωταγωνιστές της πραγματικής αντίστασης κατά της δικτατορίας. Λιγοστεύουν και οι μάρτυρες των γεγονότων. Χθες η Πάτρα αποχαιρέτησε έναν εκπρόσωπο της συγκεκριμένης γενιάς, μιας γενιάς μάλλον ευάριθμης: Αν η αντίσταση κατά των συνταγματαρχών ήταν ευρείας κλίμακας, το καθεστώς δεν θα είχε αντέξει για μια ολόκληρη επταετία.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γεωργόπουλος ήταν μεταξύ των Πατρινών που προέταξαν στήθη κατά της δικτατορίας και των βραχιόνων της, ανέλαβε ρίσκα και πλήρωσε κόστος. Ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε για εξαργύρωση των αγώνων του.
Η εκλογή του ως βουλευτή ήρθε ένα τέταρτο του αιώνα μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας και κυρίως υπήρξε η φυσική συνέπεια μιας διαρκούς εμπλοκής του εκλιπόντος στα κοινά και της διαρκούς του προσήλωσης στις δημοκρατικές αξίες, της προθυμίας του να υπηρετεί τον πολιτικό στίβο, χωρίς μεγαλαυχίες και αυτοδιαφήμιση. Η πόλη δεν αποχαιρέτησε χθες μόνο έναν αγωνιστή δημοκράτη, αλλά και έναν σεμνό άνθρωπο.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ φεύγουν, αλλά η μνήμη δεν σβήνει. Οι νεότερες γενιές έχουν τη δυνατότητα της πρόσβασης στα ιστορικά χρονικά για να μαθαίνουν τι θα πει ριψοκίνδυνη αγωνιστικότητα, κόντρα στο σύγχρονο φαινόμενο της αγωνιστικής υπερβολής εκ του ασφαλούς, τις κομπορρημοσύνες και τη μηδενιστική καταστροφολογία που σκηνοθετεί δημοκρατικά ελλείμματα και αυταρχισμούς για να διεκδικήσει εύκολες δάφνες, με τους όρους της κλασικής αμοιβαιότητας των αλληλο-παρασημοφορήσεων.

ΖΟΥΜΕ σε μια δημοκρατία που ασφαλώς έχει τις φθορές και τις αδυναμίες της, αλλά δικαιούται να απαιτεί μεγαλύτερο σεβασμό από τον πολίτη. Κάτι που οφείλουμε να διδάξουμε στους νέους ανθρώπους και να μην τους ρυμουλκούμε στην γκρίνια και τη δυσανεξία μας.