Πάσχα των συντακτών …Σκέψεις …

Οι εποχές και οι γιορτές κυλάνε σαν νερό για τους συντάκτες της εφημερίδας. Οι υποχρεώσεις κατά ένα περίεργο τρόπο ξεπερνούν το διαθέσιμο χρόνο. Σε βαθμό που ευχόμαστε η μέρα να είχε περισσότερες από 24 ώρες. Παρόλα αυτά, μια εικόνα της καθημερινότητας που θα τραβήξει το ενδιαφέρον μας γίνεται πάντα αφορμή για σκέψεις. Κάποιες από αυτές τις εικόνες και τις σκέψεις αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας. 

 

Προσμένοντας την Ανάσταση

Ηταν ένας μακρύς βαρύς χειμώνας, αλλά πάντα μα πάντα, ακολουθεί η άνοιξη. Οσο βελτιώνεται ο καιρός και ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες, ακόμα και στο κέντρο της πόλης τα πάντα ανθίζουν. Αυτό προσμένουμε και για τις ψυχές μας με το τέλος των lockdowns. Μια δική μας Ανάσταση. Την Ανάσταση της κοινωνίας, που δεν έχει περάσει και λίγα τα τελευταία χρόνια. Η λήψη της φωτογραφίας έγινε ένα απόγευμα του Απριλίου με μετακίνηση «6» στην πλατεία Αγίου Γεωργίου.

ΑΠ.ΑΝ.

 

Τα χρώματα μιας όμορφης εικόνας

Στην εποχή της πανδημίας μάθαμε να εκτιμούμε απλά πράγματα της καθημερινότητας, τα οποία ήταν αυτονόητα, αλλά δυστυχώς πλέον φαίνεται ότι δεν είναι… Μία βόλτα με φίλους, ή έναν μικρό μοναχικό περίπατο, όπως αυτόν που έκανα πρόσφατα. Τότε μπροστά μου δημιουργήθηκε μία όμορφη εικόνα από το ουράνιο τόξο που… συνάντησα και αμέσως φωτογράφισα όταν προσπαθούσα να στείλω SMS  με τον κωδικό Νο 6.

Π.Α.

 

Μια βόλτα στον Μόλο

Πόσες σκέψεις, πόσοι προβληματισμοί έγιναν ακριβώς σ’ αυτό το σημείο κατά τη διάρκεια της καραντίνας; Πόσες φορές ψάξαμε τον εαυτό μας, πόσες τον βρήκαμε και πόσες τον ξαναχάσαμε; Μια βόλτα στον Μόλο και όλα έμοιαζαν πιο όμορφα, ή τουλάχιστον όχι τόσο άσχημα. Και όταν το αεράκι ήταν πιο δροσερό, τότε αισθανόμασταν πραγματικά τη ζωή να κυλάει στο αίμα μας. Μια βόλτα…

Β.Γ.

 

Το άρωμα του γιασεμιού

Ξέρετε πως πήρε το όνομά του το γιασεμί; Οι αρχαίοι Ελληνες το έλεγαν ιάσμινον, φέρνοντάς το από την Περσία και τη μακρινή Ανατολή. Ο δούκας της Τοσκάνης το λάτρεψε σαν θησαυρό. Ερχεται κάθε άνοιξη, μαζί με την πασχαλιά, σηματοδοτώντας το τέλος του σταυρικού μαρτυρίου και την Ανάσταση.

Το λευκό του χρώμα δηλώνει την αγνότητα, το άρωμά του θα σταματήσει τον κάθε διαβάτη, ο οποίος δεν θα μπορέσει να μην αναρωτηθεί: «Πως ένα τόσο δα άνθος βγάζει αυτόν τον καταρράκτη ομορφιάς;».

Η φωτογραφία τραβήχτηκε σε μια πεζοπορία στο Παναχαϊκό. Εκεί όπου ο δημοσιογράφος προσπαθεί να αποτοξινωθεί και να πάρει έμπνευση και δύναμη, βρισκόμενος μέσα στη Δημιουργία. Γιατί το γιασεμί είναι, όπως λέει και το όνομά του, το μήνυμα του Θεού στους ανθρώπους: «Για σε ειμί…».

Κ.Λ.

 

Η βλάστηση βρίσκει τη διέξοδο στο φως

Πίστη, ελπίδα, μέθεξη, συνάντηση με τα προσωπικά βιώματα. Και απέξω η άνοιξη. Η φύση αναγεννιέται και φουντώνει, καλλιεργώντας την παραμυθητική υπόσχεση ότι η ζωή βρίσκει τον δρόμο της πάντοτε: Ακόμα και αν το τσιμέντο αμύνεται, η βλάστηση θα βρει τη διέξοδο προς το φως. Αλλά το ίδιο το αφήγημα της Μεγάλης Εβδομάδας διδάσκει ότι ναι μεν δεν υπάρχει θάνατος χωρίς ζωή, αλλά και δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο. Κάτι θα πενθεί κανείς μια στο τόσο. Είτε υπαρκτή απώλεια. Είτε θανάσιμη μνήμη. Ξέρεις πολύ καλά τι εννοούν τα Ευαγγέλια.

Κ.Μ.

 

Πόθος προς πώληση

Πολύ δυνατή επιθυμία ή αλλιώς πόθος. Πόθος για τη ζωή (που τραγουδούσαν και οι Stooges), για την ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο. Μπορεί να μην βρήκαμε «πού πουλάνε καρδιές» αλλά βρήκαμε πού πουλάνε πόθους.  Και αν δεν μπορούμε να βρούμε αυτή την πολύ δυνατή επιθυμία μέσα μας για να συνεχίσουμε, ας τηβρούμε τουλάχιστον σε μορφή αναρριχόμενου φυτού.

Α.Π.

 

Στιγμές κόντρα στις δυσκολίες

Η ζωή είναι στιγμές, είναι όλα εκείνα που συμβαίνουν έστω και για δευτερόλεπτα, αρκούν όμως για να σε «γεμίσουν» και να σου δώσουν την ώθηση να συνεχίσεις, να προσπαθείς, να επιβιώνεις, κόντρα στις δυσκολίες και στα σημεία των καιρών… Ακτίνες του ήλιου πριν τη δύση του, που διαπερνούν τα σύννεφα και είναι λες, σαν να σου δείχνουν το δρόμο για την επόμενη ημέρα!  

Μ.Π.

 

Μια ζεστή αγκαλιά

Μόνος, στα σκαλοπάτια ενός συνοικιακού σούπερ μάρκετ, αφημένος εκεί από τους γονείς του, να εκλιπαρεί για το προς το ζην. Ο μικρός αθίγγανος της φωτογραφίας, προσπαθεί να προφυλαχθεί από το αναπάντεχα τσουχτερό κρύο του Απρίλη, τυλίγοντας στις πλάτες του μια κουβέρτα. Περιμένει υπομονετικά τη συμπόνια των βιαστικών πελατών του σούπερ μάρκετ, που περνούν από μπροστά του χωρίς να δίνουν σημασία. Ή και κάποιες φορές να τον προσπερνούν ενοχλημένοι, από την εικόνα που διαταράσσει την ήσυχη συνείδησή τους.

Σ.Π.

 

Ψάχνοντας το φως

Από μικρή το μάτι μου αναζητούσε το φως. Τραβούσα τις κουρτίνες για να διαχέεται στο δωμάτιο το φως και τις ημέρες που είχε σύννεφα έψαχνα ανάμεσά τους να βρω ένα φωτεινό σημείο. Δεν τα κατάφερνα πάντα αλλά η λαχτάρα της αναζήτησης με γέμιζε χαρά.

Μεγαλώνοντας αυτή η αναζήτηση επεκτάθηκε σε πολλά πράγματα της καθημερινότητας. Σ’ αυτό συνέβαλε και η πατρική συμβουλή. «Ακόμα και στα αρνητικά υπάρχει κάτι θετικό. Αρκεί να το αναζητήσεις». Τα στιγμιότυπο από τη μαρίνα της Πάτρας, ένα συννεφιασμένο απόγευμα του Απριλίου, αποτυπώνει το φως της ελπίδας. Κάπου θα το εντοπίσουμε αν τραβήξουμε τη σκοτεινή κουρτίνα της πανδημίας και δεχτούμε το μήνυμα της Ανάστασης.  

ΜΑΡ. ΡΙΖ.

 

Στην εξέδρα της ζωής

Λένε πως τα ζώα, πάντα αντιλαμβάνονται τον ανθρώπινο περίγυρό τους. Όλη αυτή την περίοδο της καραντίνας, που η κίνηση είναι περιορισμένη, οι πολλοί σταμάτησαν να συγκεντρώνονται σε τελετές και εκδηλώσεις, η μοναξιά των πιστών μας φίλων είναι εμφανής…αν βέβαια αυτοί δεν χρησιμοποιούνται για συνοδεία στο sms που δικαιολογεί έξοδο με κατοικίδιο.

Οι μέρες κυλούν, η επανεκκίνηση έχει αρχίσει και τα συμπαθή τετράποδα είναι εκεί, στην εξέδρα, αναμένοντας εμάς και τη κανονική μας ζωή!

Δ.Τ.

 

Ο μασκοφόρος της Ρήγα Φεραίου

Θα μπορούσε να ήταν μια βουβή πράξη διαμαρτυρίας για όσα ζούμε τους τελευταίους 14 μήνες. Σε αντίθεση με τη δική μου μάσκα παρατήρησα ότι η δική του είχε μια «οδό» διαφυγής στο ύψος των χειλιών. Μάλλον για το τσιγάρο. «Σκλαβιά» κι αυτή. Φωτογραφία από ένα μελαγχολικό πρωινό στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου… 

Μ.Β.

 

Μέχρι να μην υπάρχει κανένα θύμα

Το ξέσπασμα του ελληνικού MeToo βρήκε απέναντί του μία παραδοσιακά συντηρητική κοινωνία που δειλά-δειλά άρχισε ν’ αντιλαμβάνεται τις έννοιες της έμφυλης βίας και του σεξισμού.

Οι γυναίκες, λοιπόν, θα συνεχίσουν να γράφουν στους τοίχους ότι «το ντύσιμό τους δεν αποτελεί συναίνεση», μέχρι να μην υπάρχει κανένα θύμα βιασμού που θα ακούσει ξανά την ερώτηση…«Τι φορούσες; Μήπως προκάλεσες με το ντύσιμο σου;».

Χ.Β.

 

 

 

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News