Ποιο ήταν τελικά το κριτήριο ψήφου;
Ο Χρήστος Ντάτσης σπουδαστής Δημοσιογραφίας
Ολοκληρώθηκε η πιο κρίσιμη και αμφίρροπη εκλογική μάχη στη σύγχρονη ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, με πανηγυρική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ και των Συντηρητικών. Και ενώ σε όλα τα μέσα του Τύπου έχουν πάρει φωτιά οι αναλύσεις του μετεκλογικού τοπίου, της επόμενης ημέρας για τις ΗΠΑ και τον κόσμο, αλλά και απολογισμού των κακοτοπιών της καμπάνιας της Κάμαλα Χάρις, λείπει η προσέγγιση ενός πολύ κρίσιμου ζητήματος. Ποιο ήταν τελικά το επίδικο αυτών των εκλογών; Ποιο κριτήριο διαμόρφωσε την τελική ψήφο των Αμερικανών;
Οσο στην Ευρώπη οι αντιπαραθέσεις επί του ιδεολογικού είναι κανονικότητα, στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
Μολονότι το δίπολο «πρόοδος-συντήρηση» υιοθετήθηκε για την προώθηση των εκάστοτε πολιτικών με το καλωσόρισμα της νέας χιλιετίας (και, ομολογουμένως, με επιτυχημένο εισοδισμό και στον ελληνικό πολιτικό δημόσιο διάλογο πλέον), η καθαρή ιδεολογία έπεσε στο τραπέζι ανοιχτά για πρώτη φορά στην «αυτοκρατορία».
Παρόλα αυτά, ούτε η ισχύς των Ιδεών κατάφερε να παίξει τον ρόλο του καταλύτη.
Ο Αμερικανός γνώριζε πως ό,τι και αν ψήφιζε, με την παρούσα διεθνή συγκυρία, θα θυσίαζε κάτι. Ετσι, το δίπολο μετουσιώθηκε σε εξωτερική-εσωτερική πολιτική. Αυτά μπήκαν ουσιαστικά στο ζύγι του μέσου ψηφοφόρου.
Με πιο απλά λόγια, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και η πολύμηνη γενοκτονία που συντελείται εις βάρος του παλαιστινιακού λαού, μια κατάσταση που όχι απλώς συντηρείται με τις ευλογίες των Δημοκρατικών, αλλά ενισχύεται εμπράκτως, ήταν το κριτήριο ψήφου σε αυτές τις εκλογές. Οι ψηφοφόροι έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στη μόνη εναλλακτική που είχαν για μεταβολή της εξωτερικής πολιτικής, με στόχο εάν δεν τερματιστεί ο πόλεμος, τουλάχιστον να ουδετεροποιηθεί η θέση των ΗΠΑ. Γεγονός που αποδεικνύεται και από την επανεκλογή της – δημοκρατικής- Rashida Tlaib στο Κογκρέσο, μιας πολιτικού με ανοιχτή αντιπολεμική δραστηριότητα. από μια Πολιτεία μάλιστα, αυτή του Μίσιγκαν, που κατά τ’ άλλα κατακεραύνωσε τη Χάρις.
Τι μπορεί να σημαίνει βέβαια για την εσωτερική, κοινωνική πολιτική η επανεκλογή του Τραμπ είναι μια άλλη συζήτηση, που ωστόσο παρά την εμμονική δολοφονία χαρακτήρα στην οποία προεκλογικά στηρίχτηκε η Χάρις, δεν φάνηκε να ιεραρχεί στην πρώτη θέση ο μέσος Αμερικανός.
Γιατί το αντιπολεμικό κίνημα των ΗΠΑ έχει ιστορία και ξέρει πως κάνουμε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
