Πόσο έξυπνο είναι να τα βάζουμε με την κοινωνία;

Το κύριο άρθρο της «Π»

ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο τρόποι να προσεγγίσουμε το φαινόμενο της ευμενούς ή ανεκτικής στάσης σημαντικής μερίδας των Ελλήνων πολιτών απέναντι στον Ρώσο εισβολέα.

Ο ΕΝΑΣ τρόπος είναι να μαλώσουμε τους πολίτες αυτούς και να τους αποδοκιμάσουμε -διευρύνοντας το χάσμα μαζί τους- ή ενδεχομένως και να τους αντικαταστήσαμε με άλλους πολίτες, ιδεολογικά πιο έγκριτους.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ τρόπος είναι να αναλύσουμε τις καταβολές και τα αίτια αυτής της στάσης.

ΕΙΝΑΙ γνωστό ότι ο εγχώριος «αντιδυτικισμός» έχει πολιτισμικές καταβολές από την περίοδο του παπισμού, των σχισμάτων και των αλώσεων.

ΠΡΟΕΚΥΨΑΝ όμως και μεταγενέστεροι ιστορικοί σταθμοί που επηρέασαν το φρόνημα των Ελλήνων πολιτών.
ΝΑΙ μεν αναγνωρίσαμε ότι ανήκουμε στη Δύση, αλλά την ίδια στιγμη ο δυτικός πολιτικός συνασπισμός φαντάζει ενοχοποιημένος για διπλωματικά ζητήματα όπως και για εξουσιαστικές-παρασκηνιακές πρακτικές στον ελλαδικό χώρο, αντίθετες σε εθνικά συμφέροντα ή το δημόσιο αίσθημα.

ΦΘΑΣΑΜΕ στην περίοδο της χρεοκοπίας όπου η διάσωση της χώρας συνδυάστηκε με απαξιωτικές και τιμωρητικές καταστάσεις που έκαναν τους πολίτες να θεωρούν ότι αντί να αποδοκιμάζονται πολιτικά σφάλματα και ολιγωρίες, αφορίζεται στο σύνολό της η κοινωνία.

ΜΗΝ ξεχνάμε επιπλέον ότι οι Ελληνες είναι ένας λαός με κουλτούρα απείθειας, καλλιεργημένης ανά τους αιώνες, λόγω ότι έμαθαν να ζουν δυναστευόμενοι, με κλεφτοπολέμους και τεθλασμένες κινήσεις κατά των επίσημων μηχανισμών.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ να μην παραβλέπουμε ότι μια κοινωνία που πιέζεται, επιλέγει να γίνεται επιθετική προς εκείνους από τους οποίους εξαρτάται η βελτίωση της ζωή της, κάτι το οποίο εξυπηρετείται με κατάθεση δυσπιστίας κατά του συστήματος και φλερτ με τους αντιπάλους του.

ΕΙΝΑΙ ασφαλώς λυπηρό ότι επιδεικνύουμε τέτοια στάση ακόμα και μπροστά σε έναν πόλεμο με θύματα άμαχο πληθυσμό, τον οποίο προκαλεί ένας ηγέτης που έχει καταργήσει τη δημοκρατία στην πατρίδα του.

ΑΛΛΗ μια αφορμή για να αναλογιστούμε πόσο δημοκρατική είναι η «δημοκρατική αντίληψη» στη χώρα.

ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση, την εθνική συνεννόηση πρέπει να υπηρετούμε και όχι τους διχασμούς.

Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ πρέπει να κατηχεί αποτελεσματικά και όχι να αφορίζει τους πολίτες.