Τα ακαθάριστα οικόπεδα, εμείς και η πόλη

Το κύριο άρθρο της «Π»

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, λοιπόν, με τα ακαθάριστα οικόπεδα για τα οποία οι περίοικοι διαμαρτύρονται, μιλώντας για εστίες ρύπων, απειλή φωτιάς, καταφύγια οχληρών ζώων και ερπετών; Είναι ένα φαινόμενο με πολλές διαστάσεις: Ωχαδελφισμός εκ μέρους πολιτών, κληρονομικές εμπλοκές, ιδιοκτήτες που διαβιούν σε άλλες πολιτείες, πολεοδομικά εμπόδια στην αξιοποίηση.

ΥΠΑΡΧΕΙ ένας κοινός τόπος στις περισσότερες περιπτώσεις. Πρόκειται για την καθήλωση της ζήτησης ή της τιμής της ακίνητης περιουσίας. Ιδιοκτήτες παγιδεύονται με οικόπεδα που δεν μπορούν να αξιοποιήσουν αλλά και που δεν μπορούν να συντηρήσουν. Το αποτέλεσμα είναι ένας βάλτος, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

ΥΠΑΡΧΕΙ βέβαια και το φαινόμενο της μειωμένης κοινωνικής αγωγής κάποιων ιδιοκτητών που δεν θέλουν να εννοήσουν ότι η ολιγωρία τους εξάγει προβλήματα στον περίγυρο, ακόμα και αυτό της ακαλαισθησίας.

ΑΛΛΑ υπάρχει και το κλασικό κενό της πολιτικής πόλης, η οποία διαχρονικά δεν ήθελε να πιέζει πολίτες για μικρές και μεγάλες παρασπονδίες, δημιουργώντας συν τω χρόνω ένα πνεύμα ανοχής, συγκατάβασης, και εν τέλει ασυλίας.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ο Δήμος δεν έχει μηχανισμούς να μπορούν να επιτηρούν και να επεμβαίνουν στα πάντα. Αλλά τα χορταριασμένα οικόπεδα, τα οποία μάλιστα υποδεικνύονται από περιοίκους με αναφορές, καταγγελίες, δημοσιεύματα είναι σταθερά και περίοπτα.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ βέβαια δεν έχει να κάνει στενά με τις ασυντήρητες ιδιοκτησίες, αλλά με το ερώτημα του ποσοστού τάξης και κανονικότητας που θεωρούμε αναγκαίο να υπάρχει στην πόλη μας. Και αυτό είναι ένα πολιτικό ζήτημα, όπως κάθε αισθητικό θέμα.