Το παιχνίδι της υποχώρησης του πιο ευάλωτου

Το κύριο άρθρο της “Π” γράφει για τους υγειονομικοούς που αρνούνται το εμβόλιο.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ της βούλησης των πλευρών, το πράγμα εξελίσσεται σε παίγνιο στρατηγικής, με έμφαση στον ψυχολογικό παράγοντα. Οι υγειονομικοί που αρνούνται το εμβόλιο δείχνουν αποφασισμένοι να πάνε το πράγμα μέχρι τέλους, αλλά δεν ξέρουμε πόσοι από αυτούς είναι πράγματι διατεθειμένοι να ζήσουν επ’ αόριστον χωρίς απολαβές. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση δηλώνει ότι έχει έτοιμο το σχέδιο της αντικατάστασης των αρνητών, είτε επειδή το έχει πράγματι- και μακάρι να μπορεί να εγγυηθεί γι’ αυτό- είτε ευελπιστώντας ότι η επίδειξη ακαμψίας, αποφασιστικότητας και διαθέσιμης εναλλακτικής λύσης θα κάμψει τους πιο ανασφαλείς, αρχικά, και τους υπόλοιπους στη συνέχεια. Είναι εμφανές ότι το αντιεμβολιαστικό κίνημα αντλεί αφ’ εαυτού τη δυναμική του. Αν υποχωρήσει η αυτοπεποίθησή του, θα συρρικνωθεί.

ΑΛΛΑ ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι ορατό σ’ αυτή τη φάση. Είναι πράγματι να απορεί κανείς που το εμβόλιο, αντί να το υποδεχθεί σύμπασα η κοινωνία σαν πολύτιμο εργαλείο για το οποίο προσευχόμαστε, γνώρισε τόση απαξία και δυσπιστία από χιλιάδες Ελληνες πολίτες. Τι θα γίνει με αυτόν τον κόσμο; Τι θα γίνει με αυτό το πνεύμα που έχει προσβάλει δίκην αθεράπευτου ιού τόσο μεγάλη μάζα συμπατριωτών;

ΑΥΤΟ είναι ένα ερώτημα που μένει στην άκρη. Προέχει να δούμε τι θα γίνει στο δεκαήμερο που μας χωρίζει μέχρι την ενεργοποίηση των εναλλακτικών μηχανισμών. Σε κάθε περίπτωση, τα νοσοκομεία μας περνάνε μέρες αναταράξεων, κάτι που δεν είναι ο,τι καλύτερο σε συνθήκες κρίσης και κινδύνων. Υπάρχουν ασθενείς εκεί και πιεστικές κοινωνικές και ανθρώπινες ανάγκες. Πρέπει να είναι για όλους πρωτεύουσας σημασίας. Και ασφαλώς πρέπει να επικρατήσει ειρήνευση και ομοθυμία. Αλλά δεν το βλέπουμε πιθανό σ’ αυτή τη φάση.