Γυναίκες, ποδόσφαιρο και μια αλήθεια που μόνο ο Κωνσταντίνος Μάγνης μπορούσε να γράψει
Δεν ανήκω στις γυναίκες που «απεχθάνονται» το ποδόσφαιρο. Όταν ο Κωνσταντίνος Μάγνης κυκλοφόρησε μια συλλογή ιστοριών με τίτλο «Η απέχθεια των γυναικών για το ποδόσφαιρο», ένιωσα την ανάγκη να σταθώ απέναντι σε αυτή τη φράση με τον δικό μου τρόπο. Γιατί πίσω από τον τίτλο και τις ιστορίες του, κρύβεται κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια διαφωνία για το τι παίζει η τηλεόραση: κρύβονται οι τρόποι που θυμόμαστε, που συνδεόμαστε, που ζούμε με τους ανθρώπους μας.
Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Μάγνη. Και υπάρχουν κάποια βιβλία που δεν χρειάζονται συστάσεις, απλά χρειάζονται μια αφορμή για να τα ανοίξεις. Επίσης, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν χρειάζονται επαίνους καθώς έχουν αποδείξει ήδη ποιοι είναι. Και ο Κωνσταντίνος Μάγνης ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Τον Κωνσταντίνο τον έζησα ως διευθυντή στην εφημερίδα, τον εκτίμησα ως δημοσιογράφο και τον αγαπώ ως άνθρωπο. Τώρα, για άλλη μια φορά, τον διαβάζω ως συγγραφέα, καθώς άφησε χώρο στη φωνή του την οποία ως επαγγελματίας έμαθε να την κρατάει χαμηλά.
Ως τίτλο της νέας του συλλογής διηγημάτων επέλεξε να βάλει ένα κλισέ, αν και ο ίδιος δεν τα ακολουθεί: «Η απέχθεια των γυναικών για το ποδόσφαιρο» (εκδόσεις «Το δόντι»). Και αυτό από μόνο του είναι σχεδόν μια μικρή πρόκληση. Και το ξέρει. Όταν λοιπόν μου έστειλε την πρόσκληση του απάντησα πως θα είμαι εκεί αν και δεν απεχθάνομαι το ποδόσφαιρο. Και τότε ήρθε η δεύτερη πρόκληση: «Βγάλε απάντηση» μου έγραψε. Όπως βλέπετε, την αποδέχθηκα και βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε.
Προσωπικά, λοιπόν, δεν νιώθω καμία απέχθεια για το ποδόσφαιρο. Και ξέρω και πολλές γυναίκες που νιώθουν ακριβώς το ίδιο όπως επίσης και άλλες που καταλαβαίνουν την γλώσσα του παιχνιδιού καλύτερα από πολλούς άνδρες. Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα ανδρικό προνόμιο, αλλά ένα πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο όσες θέλουμε, έχουμε μπει.
Όμως, ο Κωνσταντίνος Μάγνης, με τον δικό του τρόπο, ουσιαστικά δεν γράφει για την μπάλα, αλλά για τον άνθρωπο δίπλα στην μπάλα. Για εκείνη τη λεπτή γραμμή (του πέναλντι;) που δύο κόσμοι συνυπάρχουν στο ίδιο σαλόνι, χωρίς πραγματικά όμως να συναντιούνται.
Το διήγημα που δίνει και τον τίτλο στο βιβλίο είναι μια οικιακή σκηνή: εκείνος εξαρτημένος από την οθόνη, εκείνη να περνάει μπροστά του, να κάνει δουλειές, να ανοίγει δρόμους μέσα από την καθημερινότητα με τον δικό της ρυθμό. Όμως, όπως συχνά συμβαίνει με τα γραπτά του Κωνσταντίνου, μέσα από αυτό το «παιχνίδι» ξεπροβάλλει κάτι πολύ πιο ανθρώπινο. Η «απέχθεια» δεν αφορά το ποδόσφαιρο, αλλά εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως αυτό που αγαπά ο άλλος δεν σε συμπεριλαμβάνει. Πως μοιράζει τον χρόνο του άνισα με το βλέμμα του να κολλάει αλλού.
Συνεχίζοντας, ο Κωνσταντίνος Μάγνης κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: Να ανοίγει μία χαραμάδα ευαισθησίας εκεί που δεν το περιμένεις. Ο άνδρας του διηγήματος, ο ίδιος, θυμάται παλιούς ποδοσφαιριστές, φέρνει στο φως ένα παιδικό κουτί με «τύχες», φτιάχνει ενδεκάδες ενός κόσμου όπου οι νεκροί ξαναζούν και οι παλιοί δεν γερνούν. Τότε είναι που καταλαβαίνεις πως το ποδόσφαιρο δεν είναι η απόφαση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, αλλά η γέφυρα ανάμεσα στον ίδιο και το παιδί που κάποτε υπήρξε, ένας παλμός μνήμης, ένας τρόπος να κρατήσεις κάτι που χάνεται.
Και ο τρόπος που κλείνει το διήγημα –όσοι το διαβάσετε θα το καταλάβετε- είναι ο λόγος που εκτιμώ τον Κωνσταντίνο. Πίσω από το χιούμορ, την γλώσσα του και την δημοσιογραφική του πειθαρχία, πάντα κρυβόταν και κρύβεται μία βαθιά τρυφερότητα, την οποία δεν την επιδεικνύει αλλά την αποκαλύπτει.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίο γράφει κάτι που όσοι τον γνωρίζουν μπορούν να το καταλάβουν: ότι απέφευγε το πρώτο πρόσωπο για σαράντα χρόνια γιατί πίστευε πως ο δημοσιογράφος πρέπει να κρύβεται πίσω από το γεγονός. Και τώρα, επιτέλους, επιτρέπει στον εαυτό του να υπάρξει μπροστά. Να σταθεί ως συγγραφέας. Να παραδώσει αυτό που για χρόνια ήταν απωθημένο, φιλοδοξία, όνειρο
Στο βιβλίο, δεν υπάρχει τίποτα που να επιβεβαιώνει ότι οι γυναίκες «απεχθάνονται» το ποδόσφαιρο. Αυτό που επιβεβαιώνεται συνεχώς πάλι και πάλι είναι ότι η καθημερινότητα, οι σχέσεις, οι μικρές συγκρούσεις αλλά και οι μνήμες μας, μπορούν να χωρέσουν σε μια ιστορία η οποία μπορεί να μοιάζει απλή αλλά μέσα της κουβαλά μια ολόκληρη ζωή. Όπως ακριβώς κάνει ο Κωνσταντίνος πάντα, με ευφυΐα, τρυφερότητα και το βλέμμα του που καταφέρνει να βλέπει λίγο βαθύτερα από τους άλλους.
Όσον αφορά εμένα, επαναλαμβάνω πως δεν απεχθάνομαι το ποδόσφαιρο. Αντίθετα, το αγαπώ όταν λέει αλήθειες και όταν γίνεται η αφορμή για να συναντηθούμε και όχι να χαθούμε. Όταν γίνεται η αφορμή για ένα βιβλίο που δεν μιλάει τελικά για την μπάλα αλλά για τον άνθρωπο που την βλέπει αλλά και τον άνθρωπο που τον παρακολουθεί να τη βλέπει. Και όταν αυτό το βιβλίο το έχει γράψει ένας άνθρωπος που εκτιμώ, τότε η «απέχθεια» γίνεται ένα ωραίο αστείο.
Η «Πελοπόννησος» και το pelop.gr σε ανοιχτή γραμμή με τον Πολίτη
Η φωνή σου έχει δύναμη – στείλε παράπονα, καταγγελίες ή ιδέες για τη γειτονιά σου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
