Το θρίλερ, το χάος και το ερώτημα

ΕΙΝΑΙ γνωστό ότι η φύση απεχθάνεται το κενό: Οπου αυτό εκδηλώνεται, θα καταληφθεί. Αλλά η κατάληψη δεν γίνεται πάντα από αβλαβείς δυνάμεις.

ΤΟ ΑΥΤΟ ισχύει και για το θεσμικό κενό ή τις κρατικές αδυναμίες. Εχει συμπληρωθεί ένα μακρύ διάστημα μυστηρίου- βάσιμου ή αβάσιμου- γύρω από μια μακάβρια υπόθεση με τριπλή διάσταση.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ δεν έχει καταφέρει να απαντήσει εάν υφίσταται ή όχι αξιόποινο ζήτημα, με τη μορφή της εξωτερικής παρέμβασης ή ιατρικών παραλείψεων και αστοχιών.

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ το κράτος δεν μπορεί να ελέγξει το κραυγαλέο φαινόμενο αντιδεοντολογικής παρέμβασης στην υπόθεση από παράγοντες του μιντιακού χώρου και άλλα πρόσωπα με επιστημονικές ιδιότητες που εμπλέκονται μάλλον αυτοβούλως ως «παρατηρητές».

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ είναι ένα μια εκκωφαντική σαλάτα διαρροών, αποκαλύψεων, εκτιμήσεων, εικασιών, και εν τέλει εμπορεύσιμης δημοσιότητας, η οποία εκπαιδεύει την κοινή γνώμη στην ήδη- από προγενέστερες ιστορίες ποινικού ενδιαφέροντος- διαμορφωμένη πεποίθηση ότι το δικαίωμα στην πληροφόρηση μπορεί να καταλύσει τη νομοθεσία, αρχές και καταστατικές διατάξεις, όπως βέβαια και την ταλαίπωρη τη δεοντολογία.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ διαποτίζεται από την αίσθηση αυτή, χάνεται η μάχη του επαγγελματισμού και των ορίων στην πληροφόρηση: Ο μιντιακός κόσμος αναγκάζεται να τρέχει γύρω από την ουρά του, προκειμένου να μην υστερεί, έναντι του αθέμιτου ανταγωνισμού. Και αυτή η συνθήκη γενικεύεται και τυχαίνει καθημερινής εφαρμογής, πάνω σε οποιοδήποτε γεγονός ή φαινόμενο.

ΥΠΟ ΤΗΝ έννοια αυτή, ένα ποινικό ζήτημα προσλαμβάνει πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Επειδή το σύστημα, με τη χαλαρότητα και τις αμηχανίες του, υπονομεύει τον εαυτό του.

ΓΙΑ ΜΙΑ φορά ακόμα, όλα οδηγούν στο ερώτημα εάν και πώς μπορεί η πληροφόρηση και η διακίνηση των ιδεών και των απόψεων στο αχανές πεδίο των κοινωνικών δικτύων να υπακούσουν σε κάποιους κανόνες. Ποιoς θα τους βάλει. Και πώς θα τους εφαρμόσει.