Τζούλια Ροδοπούλου: «Πάνω στη σκηνή είμαι ευτυχισμένη»

Τζούλια Ροδοπούλου

Αυτό τον καιρό την απολαμβάνουμε επί σκηνής του θεάτρου Επίκεντρο+ στη σπαρταριστή κωμωδία «Ναι σε όλα» σε σκηνοθεσία Μίλτου Νίκα και διασκευή- προσαρμογή των Τζίμη Πολίτη και Πηνελόπης Χατζή. Παράσταση που σπάει κυριολεκτικά ταμεία, εξ ου και οι συνεχείς παρατάσεις. Στο γέλιο άλλωστε λέμε μόνο ναι, και δη στην εποχή μας που αναζητούμε κάθε ευκαιρία να ξεφύγουμε από την περιρρέουσα γκριζάδα. Η Τζούλια Ροδοπούλου, παθιασμένη με το θέατρο και τη ζωή, μιλάει στην «Π».

Πότε κατάλαβες ότι έχεις το «μικρόβιο» της υποκριτικής;

Υπάρχει μία έκθεση της τρίτης δημοτικού, με θέμα «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις» και η απάντηση είναι ηθοποιός… λατρεύω το θέατρο σαν θεατής, σαν αναγνώστης και σαν ηθοποιός… Τώρα θα μου πεις γιατί δεν το σπούδασες; Δεν ξέρω, θα απαντήσω… είναι το μεγάλο μου λάθος, αλλά τελικά όταν αγαπάς κάτι σε βρίσκει, και έστω και έτσι από το 2002 ασχολούμαι με το θέατρο, με όποιο τρόπο μου δίνεται η δυνατότητα.

Οι συμμετοχές σου στις παραστάσεις του Κομιτάτου ήταν ακόμα μια επιβεβαίωση ότι έπρεπε να εξελίξεις το ταλέντο σου;

Ναι η πρώτη μου επαφή με τη σκηνή και το κοινό ήταν στις παραστάσεις του Καρναβαλικού Κομιτάτου και απλά επιβεβαίωσα το ότι όταν είμαι επάνω στη σκηνή είμαι ευτυχισμένη, νιώθω αυτό το «ΟΛΑ»!!!

Ερωμένη υπουργού στην παράσταση «Ναι σε όλα» στο Επίκεντρο. Τι σε ιντριγκάρει και τι απολαμβάνεις στον πιπεράτο ρόλο σου;

Η Τζένη είναι πιπεράτη, είναι αλήθεια, είναι μία γυναίκα δυναμική, έξυπνη, έμπειρη. Ως ιδιαιτέρα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει εξουσία, σκεφτείτε τι έχει ακούσει, τι μυστικά μπορεί να ξέρει και να κρύβει, τι νήματα μπορεί να κινεί. Στην καθημερινότητά της συναναστρέφεται ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές τάξεις, από τον ανώτατο έως τον απλό πολίτη. Ως ερωμένη του υπουργού της κυβέρνησης παίζει με τη φωτιά, δοκιμάζει τα όριά της, βάζει το κεφάλι της στο στόμα του λιονταριού.

Οι κεραίες σου τι «πιάνουν» από τις αντιδράσεις του κοινού;

Το κοινό είναι ο τέταρτος τοίχος, όπως γνωρίζετε, χωρίς κοινό δεν υπάρχει θέατρο. Στην παράστασή μας το κοινό γελάει, διασκεδάζει, χαλαρώνει και αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία, ειδικά αυτή την εποχή που διανύουμε. Και το να ανεβάζεις μία κωμωδία δεν συνεπάγεται πάντα και το γέλιο του κοινού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση για μένα από την έκφραση των προσώπων των θεατών μετά το τέλος της παράστασης, και τα λόγια τους «σας ευχαριστούμε που μας κάνατε και γελάσαμε!». Το «Ναι σε όλα» είναι γεμάτο θετική ενέργεια και αυτό το εισπράττει το κοινό! Είμαστε μια πολύ ωραία και δεμένη ομάδα, νιώθω πολύ τυχερή που μου δόθηκε η δυνατότητα να ανήκω και εγώ σε αυτήν και τους ευχαριστώ όλους γι’ αυτό!

Εκτός από κωμωδίες σε έχουμε δει και σε διαφορετικό ρόλο, στις «57 ώρες». Στη ζυγαριά της προτίμησής σου «βαραίνει» περισσότερο κάποιο από τα δύο είδη;

Αχ, η Ταμάρα από τις «57 ώρες», αγαπημένος μου ρόλος! Θεωρώ ότι το καθένα έχει την αξία του, δεν νομίζω ότι μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα δύο, εξαρτάται πάντα από το έργο, τον ρόλο, τους συντελεστές.

Τι έχεις ανακαλύψει για σένα χάρη στο θέατρο;

Εναν άλλο κόσμο. Το ταξίδι της εξερεύνησης του κάθε έργου, του κάθε χαρακτήρα, της κάθε εποχής, του κάθε ρόλου που καλείσαι να υποδυθείς είναι για μένα συναρπαστικό και τελικά σε βοηθάει να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, τα όριά σου!

Η κόρη σου πώς αντιδρά, αλήθεια, όταν βλέπει τη μαμά της επί σκηνής; Έχει περάσει το «μικρόβιο» στο DNA της;

Η Αννα από πολύ μικρή έχει εξοικειωθεί με αυτό. Με βοηθάει πάντα με τα λόγια του κάθε ρόλου, με διορθώνει, με συμβουλεύει και το σημαντικότερο με στηρίζει πάντα με όποιο τρόπο μπορεί. Εχει κοιμηθεί η Aννα στο φουαγιέ πολλές φορές!

Οσο για το «μικρόβιο», αν και έχει λάβει μέρος σε παραστάσεις του παιδικού θεατρικού του Κομιτάτου, δεν το νομίζω!

Υποθετικά μιλώντας, μπαίνεις στη μηχανή του χρόνου κι επιστρέφεις στο παρελθόν με το δικαίωμα να ξανακάνεις επιλογές: Πολιτικός μηχανικός ή ηθοποιός;

Το Πολυτεχνείο σε μαθαίνει «τρόπο σκέψης», το θέατρο σου μαθαίνει «την ψυχή», άρα και τα δύο!!!

Εσύ σε τι λες «Ναι»;

Στην ζωή!!!!!!!!!