Εφη Ράπτη: Ανοίγει φτερά με τους μαθητές και πετάνε

Κρίστυ Κουνινιώτη

Είναι δυνατόν ένα λευκό πλισέ φόρεμα με λουλούδια, φορεμένο από τη δασκάλα των Αγγλικών να δείξει τον επαγγελματικό δρόμο που θα επιλέξεις; Κι όμως, στην περίπτωση της Εφης Ράπτη αυτό συνέβη. Εντάξει, ίσως, όχι μόνο αυτό…

Σπούδασε, λοιπόν, Αγγλική Φιλολογία, έγινε εκπαιδευτικός και σήμερα είναι διευθύντρια του Γυμνασίου Διακοπτού, έχοντας ξεκινήσει πολλές δράσεις και συνεχίζοντας με ενθουσιασμό και έμπνευση. Αλλωστε το δηλώνει ρητά, μιλώντας στην «Π». Στόχος της είναι «να ανοίξουμε τα φτερά μας να πετάξουμε!».

-Ποιες οι εντονότερες αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια;

Το απέραντο γαλάζιο της Πούντας στην αγαπημένη μου Τράπεζα, η αντάμωση με τις παρέες τις καλοκαιρινές από όλα τα μέρη της Ελλάδας, τα παιχνίδια μας, ειδικά το κρυφτό με κρυψώνες σε όλο το χωριό, η γιαγιά Ευσταθία και η πάστα σοκολατίνα μετά την εκκλησία, η γιαγιά Ελένη που η προσωπικότητά της διαμόρφωσε τη δική μου. Νομίζω τα καλοκαίρια μου, λοιπόν.

-Επιλέξατε να σπουδάσετε Αγγλική Φιλολογία, επειδή;…

Η πρώτη συνάντηση με τη δασκάλα των Αγγλικών μου στα εννέα μου χρόνια ήταν καταλυτική. Ακόμα θυμάμαι ένα πλισέ, λευκό φόρεμα με λουλούδια που φορούσε εκείνη τη μέρα στο σπίτι μας. Δεν ξέρω αν αυτός ο λόγος θεωρείται αρκετός, εγώ όμως εκείνη την ημέρα πήρα την απόφαση για το επάγγελμα που θα ακολουθούσα. Δεν άλλαξα γνώμη ποτέ και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Η σχολή μου ήταν συναρπαστική, η Θεσσαλονίκη πλανεύτρα. Το απόλαυσα αυτό το ταξίδι.

-Δεν μείνατε όμως εκεί…

Οχι. Εκανα το πρώτο μου μεταπτυχιακό στη διδακτική της αγγλικής γλώσσας και μετά από κάποια χρόνια ακολούθησε το δεύτερο μεταπτυχιακό για το θέατρο, που είναι και η τεράστια αγάπη μου. Τώρα τελειώνω τη διδακτορική μου διατριβή στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, με θέμα τη «δύσκολη» εφηβεία μέσα από τον κινηματογράφο και το θέατρο του 21^ου αιώνα.

-Πώς θα περιγράφατε την πορεία σας ως καθηγήτριας από το ξεκίνημά σας έως σήμερα –με τα όμορφα και τα άσχημα- και τι αγαπάτε στη διδασκαλία;

Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να κάνω κάποια άλλη δουλειά. Ή μάλλον θα μπορούσα, απλά δεν θα το απολάμβανα τόσο πολύ. Η ζωή με τα παιδιά είναι αυτό που αγαπώ πιο πολύ από όλα. Το συναίσθημα του να δίνεις αγάπη και να στην ανταποδίδουν διπλά, πραγματικά με συγκινεί. Το μαθησιακό και γνωστικό κομμάτι το βρίσκεις πιο εύκολα στην πορεία, αν έχεις καταφέρει να δημιουργήσεις ένα ασφαλές περιβάλλον για τους ευαίσθητους εφήβους σου και έχεις κερδίσει με την αλήθεια σου την εμπιστοσύνη τους. Είναι δύσκολοι οι καιροί, θέλει προσπάθεια, υπάρχει και η αποτυχία και η απογοήτευση  στο κάδρο, αλλά προχωράμε. Πολλές φορές κρατώντας την ανάσα μας, αλλά προχωράμε και ελπίζουμε για το καλύτερο.

-Από πέρυσι, έχοντας διατελέσει υποδιευθύντρια του 1^ου Γυμνασίου Παραλίας Πατρών, είστε διευθύντρια του Γυμνασίου Διακοπτού.  Ποιες οι προκλήσεις και ποιοι οι στόχοι σας;

Να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε! Είμαι ενθουσιασμένη που μπορώ να δώσω το στίγμα μου σε ένα τόσο όμορφο σχολείο. Υπάρχει όρεξη για δημιουργία και οι αποδέκτες-μαθητές μας έχουν τις κεραίες τους ορθάνοιχτες. Εχουμε ξεκινήσει δυναμικά με πολλές δράσεις και σχέδια για άλλες τόσες. Πέρυσι συμμετείχαμε  στο Β’ Μαθητικό Συνέδριο Νεολαίας, στους Αγώνες Αντιλογίας που οργάνωσε ο Δήμος Αιγιαλείας σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πατρών, στο Μαθητικό Φεστιβάλ Θεάτρου με τη θεατρική μας ομάδα, παρακολουθήσαμε προγράμματα, κάναμε επιμορφώσεις, και σεμινάρια, συμμετείχαμε σε διαγωνισμούς, γράψαμε ποίηση, ακούσαμε όπερα. Φέτος, συμμετέχουμε σε Μαθητικό Συνέδριο στη Βενετία, στο Γ΄ Συνέδριο Νεολαίας, ανεβάζουμε «Ορνιθες» του Αριστοφάνη, υιοθετούμε μέσω του Διαζώματος το αρχαίο θέατρο της Αιγείρας. Και αυτά είναι μόνο η αρχή. Συνεχίζουμε με ενθουσιασμό και έμπνευση.

-Συμβάντα βίαιης συμπεριφοράς μαθητών έχετε συναντήσει στην καριέρα σας; Κι επειδή, πλέον, προκύπτουν σωρηδόν, ποια θεωρείτε ως πηγή του κακού και πώς τα  αντιμετωπίζετε; 

Κάθε μέρα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό η βία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και στη ζωή των παιδιών. Η υπερέκθεση στο διαδίκτυο, η αφιλτράριστη πληροφορία, η παθητική πρόσληψη είναι οι βασικές αιτίες κατά τη γνώμη μου. Επίσης, οι δυσκολίες των ενηλίκων του σπιτιού, η διαρκής προσπάθεια  να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, φορτίζουν τα παιδιά και τα οδηγούν πολλές φορές σε εκρηκτικές συμπεριφορές. Εμείς, ως παιδαγωγοί πρωτίστως, οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους, να κατανοούμε το πρόβλημα, να συμβουλεύουμε, να παρακολουθούμε διακριτικά, να βοηθάμε με τον τρόπο μας.

-Αν σας ζητούσα να μου παραθέσετε κάποιες αλλαγές που θα θέλατε να γίνουν στην Εκπαίδευση, ποιες θα ήταν αυτές;

Αυτό τώρα «σηκώνει» πολλή κουβέντα, που δεν μπορεί να γίνει έτσι απλά. Το σίγουρο είναι πως το κράτος πρέπει να σταθεί δίπλα στον εκπαιδευτικό και να τον ενισχύσει με κάθε τρόπο. Ο εκπαιδευτικός κρατά στα χέρια του το μέλλον του κόσμου, άρα, πρέπει να έχει όπλα στην φαρέτρα του, όπλα τα οποία η εκάστοτε κυβέρνηση οφείλει να του παρέχει.

-Ενόσω μεγαλώνατε την κόρη σας, πώς τα πηγαίνατε με τις ισορροπίες μεταξύ επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων;

Εχω μια υπέροχη κόρη, την Εμμέλειά μου, ένα πραγματικά πολύ καλό παιδί, άρα νομίζω πως τα πήγα καλά. Δεν είναι εύκολο. Ομως έχεις υποχρέωση να παλέψεις για την ισορροπία, την αρμονία, για την αξιοπρέπειά σου για την καλή έξωθεν μαρτυρία σου. Ναι, νομίζω πως τα έχω πάει καλά, αν και η κόρη μου και ο άντρας μου θα ήταν οι καταλληλότεροι για να το επιβεβαιώσουν!

 -Στις  δυσκολίες, γενικά, ποια όπλα διαθέτει η φαρέτρα σας;

Ενσυναίσθηση, λογική και ευαισθησία σε ισόποσες δόσεις. Προσπαθώ να βάζω πάντα τον εαυτό μου στη θέση του άλλου, να αναζητώ και την άλλη οπτική. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Και δεν έχω υπομονή, πράγμα που θεωρώ πως είναι από τα βασικά ελαττώματά μου.

-Ονειρεύεστε…

Εννοείται! Πώς μπορεί να επιβιώσει κανείς χωρίς να ονειρεύεται; Ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς ασθένειες, πολέμους, βία, κακοποίηση, ανισότητες, πείνα, αδικία. Ονειρεύομαι θάλασσες, χαμόγελα, τέχνη, όμορφες στιγμές.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News