Ζήτημα επετειακής ευαισθησίας
Η αρχισυντάκτρια της «Π» Μαρίνα Ριζογιάννη γράφει για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με αναπηρία
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με αναπηρία που πλησιάζει σε λίγες ημέρες θα ξυπνήσει και πάλι την επετειακή ευαισθησία του συνόλου των φορέων για τα συγκεκριμένα άτομα.
Και γράφω επετειακή διότι δυστυχώς δεκαετίες τώρα το ενδιαφέρον και του κράτους και των κατά τόπους φορέων, εξαντλείται την 3η Δεκεμβρίου, ημέρα αφιερωμένη στα άτομα που εμφανίζουν κάποια μορφή αναπηρίας.
Οι ανάγκες όμως των Ατόμων με Αναπηρίες κάθε άλλο παρά επετειακές είναι. Κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό βρίσκονται αντιμέτωποι με προβλήματα. Προβλήματα τα οποία έχει γεννήσει η χρόνια απραξία των αρμοδίων να εξασφαλίσουν για αυτά, τα όσα δικαιούνται όπως κάθε πολίτης αυτής της χώρας.
Ακόμα και η προμήθεια ενός αναπηρικού αμαξιδίου τυλίγεται σε ατελείωτες κόλλες γραφειοκρατίας, αποφάσεις συμβουλίων και επιτροπών, εγκρίσεις κρατικών φορέων κ.ά.. Για να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση τα Ατομα με Αναπηρίες οι γονείς τους δίνουν μάχη. Αγωνίζονται να φτιαχτούν κατάλληλες σχολικές μονάδες και να βγουν τα παιδιά τους από τις αποθήκες που το ίδιο το κράτος μετατρέπει σε σχολεία. Αγωνίζονται να στελεχωθούν από την αρχή της σχολικής χρονιάς με διδακτικό και βοηθητικό προσωπικό. Η ζωή του γονιού που έτυχε να έχει παιδί με αναπηρία είναι ένας διαρκής και αιματηρός αγώνας για τα αυτονόητα.
Κι αυτός αφορά σε κάθε παροχή που δικαιούται κάθε άτομο με αναπηρίες προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του και να διευκολυνθεί η καθημερινότητά του.
Κι όταν αυτό συμβαίνει στα αυτονόητα και τα δεδομένα, είναι πολύ εύκολο να συμπεράνει κανείς τι επικρατεί σε επίπεδο πρόσβασης σε δημόσια κτίρια, στους δρόμους της πόλης και σε όλους τους χώρους που κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να βρίσκει ανοιχτή πόρτα και ελεύθερη είσοδο.
Αν και η τακτική που ακολουθείται από τους υπευθύνους δείχνει ότι τα Ατομα με Αναπηρίες δεν αντιμετωπίζονται ως πολίτες αυτής της χώρας με δικαιώματα. Πικρή αλήθεια αλλά, αντιμετωπίζονται ως ένας επιπρόσθετος πονοκέφαλος. Η τραγική ειρωνεία είναι δε ότι στη θέση αυτών των ανθρώπων είμαστε υποψήφιοι να βρεθούμε όλοι κάποια στιγμή της ζωής μας. Αλήθεια πώς θα μας φαίνονταν αν θέλαμε να πάμε σε μία δημόσια υπηρεσία, στο θέατρο, να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα, να πάμε για ψώνια, να κυκλοφορήσουμε στην πόλη και βρισκόμασταν μπροστά σε ένα απροσπέλαστο τείχος;
Η ενσυναίσθηση είναι ένας πολύτιμος οδηγός για όλα τα πράγματα στη ζωή μας. Αν τη διέθεταν οι διοικούντες και κατέχοντες θέσεις ευθύνης, αλλά και όλοι οι απλοί πολίτες, η ζωή μας και η κοινωνία μας θα ήταν πολύ πιο απλή και ανθρώπινη. Δεν θα γράφαμε σήμερα για επετειακή ευαισθησία διότι όλα τα προβλήματα που έχουμε δημιουργήσει στα Ατομα με Αναπηρίες, θα ήταν λυμένα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
