Εκεί που η εξωστρέφεια γίνεται πράξη
Όταν επισκέπτεσαι μια άλλη πόλη, βλέπεις τις αδυναμίες της δικής σου. Και μία τριήμερη επίσκεψη στην Καλαμάτα, στάθηκε η αφορμή για να αντιπαραθέσω τις δύο πόλεις και να βρω τα αδύναμα σημεία της Πάτρας.
Αφορμή για την επίσκεψη στάθηκε το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, ενός θεσμού που φέτος κλείνει οκτώ χρόνια ζωής. Συνάντησα ανθρώπους χαμογελαστούς, ανθρώπους που όλη την ημέρα από το πρωί έως το βράδυ ήταν στο «πόδι» για τη διοργάνωση, φροντίζοντας από τις μικρότερες λεπτομέρειες μέχρι τα μεγαλύτερα προβλήματα.
Δεν θα αναφερθώ στις υποδομές, που όπως και να το δει κανείς σε αυτόν τον τομέα δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των δύο πόλεων. Θα αναφερθώ όμως στο τι εισέπραξα αυτές τις τρεις ημέρες, όσον αφορά τον θεσμό του Φεστιβάλ και πώς «συμπεριφερόμαστε» εμείς σε έναν άλλο θεσμό της δικής μας πόλης, το Καρναβάλι.
Πατώντας το πόδι μου στο κέντρο της Καλαμάτας, αυτό που είδα ήταν μια πόλη που ζούσε στους ρυθμούς του Φεστιβάλ. Το στίγμα του ήταν παντού. Εκτός από τα μπάνερ που υπήρχαν παντού, δεν υπήρχε σχεδόν ούτε μία βιτρίνα της πόλης, που να μην φιλοξενεί την αφίσα του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου. Από τις μικρότερες έως τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, παντού έβλεπες την χαρακτηριστική αφίσα της διοργάνωσης, κάτι που στην Πάτρα δεν συμβαίνει και μάλιστα για έναν θεσμό όπως το Πατρινό Καρναβάλι που μετράει πολλά χρόνια ζωής.
Και περνάμε στην τελετή έναρξης. Καλεσμένοι Δήμαρχος, Περιφερειάρχης, βουλευτές. Όλοι ανέβηκαν στην σκηνή για να μιλήσουν για το Φεστιβάλ και μόνο για αυτό. Χωρίς πολιτικές κορώνες, μη προσπαθώντας να σφετεριστούν το βήμα για να περάσουν κομματικές απόψεις, να κάνουν συσχετίσεις με άλλες εποχές. Μόνο το Φεστιβάλ είχε λόγο εκείνη την βραδιά. Δεν είχε καμία σημασία από ποιον πολιτικό χώρο προερχόταν ο καθένας, δεν είχαν σημασία τα χρώματα και τα έδρανα, αλλά το Φεστιβάλ, το ότι για όγδοη χρονιά είναι και πάλι εδώ και ότι φέτος, μετά την πανδημία έχει και πάλι ζωντανή παρουσία. Όσοι έχουμε πάει σε αντίστοιχες εκδηλώσεις στην Πάτρα, καρναβαλικές και μη, τελετές ενάρξεων ή όχι, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πως εδώ δεν συμβαίνει το ίδιο.
Ένας τομέας στον οποίο έχει επιτύχει το Διεθνές Φεστιβάλ Πελοποννήσου είναι αυτός της εξωστρέφειας. Μια λέξη που είναι πολύ της μόδας στην Πάτρα, όσον αφορά το Καρναβάλι. Αυτή την εξωστρέφεια που ακούμε συνέχεια και που πρέπει να επιτύχουμε. Εκεί το κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια. Τι έκαναν που εδώ δεν έχουμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε; Ένα από τα πρώτα μέρη που πήγα φτάνοντας στην Καλαμάτα ήταν το Doc Cafe και στον χώρο που υπάρχει δίπλα και όπου πραγματοποιούνται διάφορα σεμινάρια. Στο καφέ, κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης μπορείς να συναντήσεις διοργανωτές αλλά και συμμετέχοντες, να πιείς τον καφέ σου και να συνομιλήσεις μαζί τους.
Μια κίνηση τόσο απλή, αλλά τόσο αποτελεσματική. Εκεί θα βρεις και τους εθελοντές του θεσμού, που προέρχονται όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από πολλά μέρη του εξωτερικού. Και δημιουργείται ένα ωραίο μείγμα πολιτισμών και γλωσσών με αφορμή μια κινηματογραφική γιορτή.
Και στην Πάτρα τι γίνεται; Υπάρχει κάτι ανάλογο; Η απάντηση είναι γνωστή και περιττή. Δεν υπάρχει καν το λεγόμενο Μουσείο Καρναβαλιού, όπου θα μπορεί κανείς να βλέπει την ιστορία του θεσμού, θα μπορεί να «συναντά» τα στοιχεία του, όπου ένας επισκέπτης θα μπορεί να μάθει τι πραγματικά είναι το Πατρινό Καρναβάλι, πως δεν μιλάμε απλά για τις δύο παρελάσεις του τελευταίου τριημέρου αλλά για πολύ περισσότερα πράγματα.
Φεύγοντας από την πόλη, σκέφτηκα τα πόσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εμείς με έναν θεσμό που μετρά τόσα χρόνια ιστορίας και πόσα έχουν κάνει στην Καλαμάτα μέσα σε μόλις 8 χρόνια. Τι είναι αυτό που μας «εμποδίζει» να προχωρήσουμε μπροστά, να βάλουμε στην άκρη χρώματα και ιδεολογίες για να εξυπηρετήσουμε το κοινό συμφέρον της πόλης και των θεσμών της, να κατακτήσουμε επιτέλους αυτή την εξωστρέφεια;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
